Ja, ik zit er nu lekker in. Volop zomer, dus veel vliegen.
Zou je zeggen.
Wat een k%$&@#$*tweer! Eerst maar even het epistel Borken. Zomerkampo ZCH. Altijd goed voor veel pret en vliegplezier in Duitsland. In tegenstelling tot vorig jaar, waar ik er met een lang weekeindje maar bekaaid afkwam, had ik voor dit jaar een hele week geboekt bij Reisbureau Hoekman. Mijn gok pakte verkeerd uit. De hele week "platzrunde" vliegen, met gemiddeld 6 minuten op de klok. Met 5 Euries per start is toch snel omgerekend 60,- per uur. Dat gaat verdacht veel op werken lijken, kan niet de bedoeling zijn.
Maar het gezelschap dit jaar was meer dan de moeite waard. Een hele goede mix tussen Oud en Nieuw zou ik maar zeggen. En de witte Erdinger ging ook nog eens grif van de hand, inclusief instructie hoe deze uitgeschonken diende te worden in een gekoeld glas. Want heilschennis was ons deel, toen wij barbaren het bruine flesje ongekurkt aan onze gulzige lippen zette! Meine Herrn!!! Dat was niet de bedoeling!!!! Daar hadden de Duitse brouwmeesters niet al hun kennis en kunde voor ingezet! Neen, dit gerstennat diende volgens strak protocol en met respect voor traditie uitgeschonken te worden in een lang gekoeld glas, waarbij het residue met liefde en geduld eerst gewiegd moest worden waarna het licht schuimend de fles diende te verlaten, zodat het een wolk, zo u wilt een Cumulus van gefermenteerde hop en gerst creëerde in de goudgele kolom. De Wetenschap van het Bierdrinken is in goede handen bij onze Oosterburen. Wij hadden ons lesje weer geleerd. En wat ga je doen in deze helse omstandigheden? Doen voeg je nog een helse omstandigheid toe, inderdaad. Ik besloot, dwaas als ik was, aan mijn doellandingen te gaan werken. What was I thinking?
Dit zeggende krap ik nog eens op mijn hoofd. Want aangezien ons instructiecorps enigzins ingedikt was tot alleen Wim Jacobs en Jan Groenink, moest de beoordeling van de doellandigen door derde personen gedaan worden. GPL'ers wel te verstaan. De eigenaar van het Reisbureau kwam alszodanig in beeld. En deze bleek van het soort "Recht door Zee" te zijn. Wat wil je ook, hij was tenslotte ooit een Marine Officier. Maar die op papier principieële eigenschap bleek in combinatie met doellandingen niet echt lekker uit te pakken.
Voor mij.
Met militaire precizie bleek de brildragende Hoekman plots een bovenmenselijke gave te hebben om doellandingen op mil
imeters te beoordelen. Gedecideerd degradeerde hij mijn pogingen tot lachwekkende misbaksels waarbij over het resultaat met de jury niet gecorrespondeerd kon worden.
"Afgekeurd. Staartwiel voor het doellandingsveld de grond geraakt."
"Ja, maar Jan, hoeveel dan?" "Doet er niet toe, het hele toestel zat niet in het doellandingsgebied. Einde discussie."
Zou je zeggen.
Wat een k%$&@#$*tweer! Eerst maar even het epistel Borken. Zomerkampo ZCH. Altijd goed voor veel pret en vliegplezier in Duitsland. In tegenstelling tot vorig jaar, waar ik er met een lang weekeindje maar bekaaid afkwam, had ik voor dit jaar een hele week geboekt bij Reisbureau Hoekman. Mijn gok pakte verkeerd uit. De hele week "platzrunde" vliegen, met gemiddeld 6 minuten op de klok. Met 5 Euries per start is toch snel omgerekend 60,- per uur. Dat gaat verdacht veel op werken lijken, kan niet de bedoeling zijn.
Maar het gezelschap dit jaar was meer dan de moeite waard. Een hele goede mix tussen Oud en Nieuw zou ik maar zeggen. En de witte Erdinger ging ook nog eens grif van de hand, inclusief instructie hoe deze uitgeschonken diende te worden in een gekoeld glas. Want heilschennis was ons deel, toen wij barbaren het bruine flesje ongekurkt aan onze gulzige lippen zette! Meine Herrn!!! Dat was niet de bedoeling!!!! Daar hadden de Duitse brouwmeesters niet al hun kennis en kunde voor ingezet! Neen, dit gerstennat diende volgens strak protocol en met respect voor traditie uitgeschonken te worden in een lang gekoeld glas, waarbij het residue met liefde en geduld eerst gewiegd moest worden waarna het licht schuimend de fles diende te verlaten, zodat het een wolk, zo u wilt een Cumulus van gefermenteerde hop en gerst creëerde in de goudgele kolom. De Wetenschap van het Bierdrinken is in goede handen bij onze Oosterburen. Wij hadden ons lesje weer geleerd. En wat ga je doen in deze helse omstandigheden? Doen voeg je nog een helse omstandigheid toe, inderdaad. Ik besloot, dwaas als ik was, aan mijn doellandingen te gaan werken. What was I thinking?
Dit zeggende krap ik nog eens op mijn hoofd. Want aangezien ons instructiecorps enigzins ingedikt was tot alleen Wim Jacobs en Jan Groenink, moest de beoordeling van de doellandigen door derde personen gedaan worden. GPL'ers wel te verstaan. De eigenaar van het Reisbureau kwam alszodanig in beeld. En deze bleek van het soort "Recht door Zee" te zijn. Wat wil je ook, hij was tenslotte ooit een Marine Officier. Maar die op papier principieële eigenschap bleek in combinatie met doellandingen niet echt lekker uit te pakken.
Voor mij.
Met militaire precizie bleek de brildragende Hoekman plots een bovenmenselijke gave te hebben om doellandingen op mil
imeters te beoordelen. Gedecideerd degradeerde hij mijn pogingen tot lachwekkende misbaksels waarbij over het resultaat met de jury niet gecorrespondeerd kon worden.
"Afgekeurd. Staartwiel voor het doellandingsveld de grond geraakt."
"Ja, maar Jan, hoeveel dan?" "Doet er niet toe, het hele toestel zat niet in het doellandingsgebied. Einde discussie."
"Deskundige beoordeling doellanding"
En gaande weg de week bleek dit schouwspel een besmettelijke ziekte te zijn, die snel nieuwe slachtoffers maakte. Eindelijk dacht ik in Marco Nierop een goede nieuwe beoordeelaar te hebben, maar ook dat was ijdele hoop. Zelfs toen ik een landingkje cadeau kreeg van Jan Groenink, bleek ik niet in staat een onafgebroken serie van 5 los te peuteren bij dit trio. En toen, eindelijk de laatste maandag van mijn week in Borken het thermisch werd, besloot ik dit toneelstuk te staken en de volgende pogingen in de Wieringen voort te zetten. Eindelijk mooi weer, met mooie wolkjes aan de blauwe lucht! Ik in de Delta Hotel en aan de lier omhoog. Op 240m laagte (ik weiger hier van hoogte te spreken) kwam ik vloekend en fulminerend van de lier. Wat een ongelofelijke rukstart! Inmiddels wist ik wel waar ik wezen moest voor stijgende lucht, en na 20 minuten tussen de 190 en 210m gejojood te hebben, pakte ik een zwak belletje op die me vervolgens naar wel 400m bracht! Dit was voldoende om al vechtend verder omhoog te komen, en zo bleef ik toch nog ruim 1,5 uur weg tot 1100m, toen ik teruggeroepen werd. AL met al toch nog een thermisch startje, want ik begon al ernstig vraagtekens te zetten bij mijn capaciteiten. En toen was Borken al weer over. Mijn vriend Stefan was inmiddels richting Spanje vertrokken, en moest ik van de comfortabele caravan ineens op een lekkend Hemamaatje overswitchen. Het Herenleed was compleet. Tijd om naar huis te gaan. Tijd om daar te laten zien dat doellandingen prima te doen zijn en geen obstakel zijn op the Road to GPL. Wordt vervolgd....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten