Zondag 5-9-2010

Het was alweer een weekje of 2 terug dat ik gevlogen had. En voor onze vereniging is er toch wel wat te verhapstukken geweest. Toch redelijk onverwachts is onlangs onze voorzitter Ton Derksen overleden. En dat is toch een enorm triest moment, met name voor zijn familie. Want Ton was naast een echte familyman ook een echte clubman. Een stuwende kracht achter veel wat er in onze club gerealiseerd is en waaraan hij actief deelgenomen heeft. Iets wat we niet zullen vergeten.

(foto: Simon Swart)

Vandaag stond voor mij een belangrijk moment centraal vandaag. Ik had voor dit jaar tot doel gesteld om uitgechecked te worden op de Astir.

Ja, de Astir.

Ik maak er geen woorden meer over vuil, everything is said and done.

De avond ervoor het vlieghandboek grondig doorgenomen en de belangrijkste zaken onthouden. Vandaag is Grietje de DDI, en dat was voor mij het eerst dat ik haar in die hoedanigheid op het veld tegen ben gekomen. Ook Marc Hilligers doet dienst vandaag, hij is instructeur i.o en omdat wij gewend zijn om 0900 te briefen, verzorgt Marc dit deze keer. Hierna alles naar buiten: 2 ASK-13, 2 ASK23 en een ASW 24. De Astir komt op mijn verzoek daar nog bij, en dat geeft mij de gelegenheid even in de kist te zitten voordat ik ermee wegga en mezelf even thuis te maken in de cockpit en ook om me de tamelijk andere zitpositie eigen te maken. Het zicht uit de cockpit is beduidend anders dan uit de ASK-23, en wat opvalt is de hoge neusstand van deze typische taildragger die het neuswiel hierdoor mist. Ik besluit Tom te vragen mij de belangrijkste vliegeigenschappen van deze kist te vertellen. Eigenlijk vliegt hij een stuk rustiger dan de 23, dat betekend dat hij veel stabieler is, met name bij hogere snelheden. Ook is hij trager op de roeren, wat ik ook meteen merk als je de knuppel ter hand neemt en volle uitslagen maakt in alle richtingen. Hij gaat voelbaar zwaarder en dat verklapt al dat deze kist daarom ook minder direct zal sturen als de 23. Eigenlijk zal hij in de lucht zeker niet moeilijker te vliegen zijn, maar de landing is daarentegen wel gevoeliger. Omdat je op het laatste stukje van de landing door de hoge neusstand geen zicht meer hebt op het veld, zal je dit gedeelte meer op gevoel moeten doen, of naast het panel moeten kijken. Ik besluit voor mezelf dat ik het eerste ga doen, omdat dat voor mij het meest vetrouwd is.

De start met de Astir is ook iets anders dan de 23. Omdat het een taildragger is, zal ook hier de hoge neusstand een ander gevoel geven tijdens de start. Zaak is om iets bij te drukken om niet meteen te steil weg te gaan. Ik prent al deze waardevolle informatie van Tom en ook Byron in mijn hoofd, en Marc brieft mij als laatste nog even, voordat ik wegga. Door de ligstand vind ik de vliegpositie erg comfortabel en samen met de uitgebreide briefing ga ik goed onderlegt mijn eerste start maken. De wind is vrij krachtig vandaag en staat ongeveer 20 graden cross in de baan, dus een extra element waar redelijk rekening mee moet worden gehouden. Na de start trap ik de neus daarom ook meteen in de wind en stuur ik goed op om mooi recht omhoog te gaan. Meteen merk ik het voordeel van het hogere gewicht van deze kist: Hij vliegt echt veel stabieler als de 23 en ook als ik bijprik en ontkoppel merk ik dat dit erg smooth verloopt. Evengoed kom ik op 370m van de lier (ja, ik weet het: met de 23 was ik met dezelfde omstandigheden zeker 50m hoger gekomen) en vlieg het oefengebied in. Na wat rustige wisselbochten bij verschillende snelheden voel ik al snel het vriendelijke vlieggedrag van deze reus. Ik mis het nerveuse roergedrag van de 23 niet, dit voelt een beetje als de vriendelijke 21! Ik ga terug op circuit en merk dat metname de crosswind op base minder vat heeft op deze kist. Rustig draai ik op final en nu zijn de kleppen aan de beurt. En die zijn zeer effectief! Als je ze volledig trekt, verschijnen er rechts en links van je behoorlijke staldeuren, of moet ik zeggen Stall Deuren? De dosering is heel prettig te regelen en de landing met deze wind is eigenlijk een fluitje van een cent. Rustig afvangen, landing uitmelken en eerst het staartje aan de grond. Met getrokken knuppel remt de slof al behoorlijk en de wielrem doet de rest. Ik ben prettig verrast.

Ook mijn 2e vluchtje op de Astir is zeer prettig. Het is zelfs een thermisch vluchtje! Mooie gelegenheid om eens te voelen hij deze kist thermiekt. Ondanks zijn gewicht (en het mijne...) doet hij dat heel makkelijk. Ik pak in no-time 300m hoogte en hij ligt superstabiel in de bel. Ik duik even snelheid aan om te zien hoe dat gaat, maar daar merk je bar weinig van. Of je nu 150 vliegt of 80, ik merk het verschil nauwelijks. Ook de 2e landing, waar de wind iets meer cross in de baan staat, gaat supermakkelijk. Ja, hij hobbelt veel meer en maakt meer herrie, maar wederom ben ik prettig verrast.

Mijn derde vluchtje op de 23 is toch weer heel anders, en ik blijf weer lekker weg. Al met al weer een prachtige dag met mooie resultaten: Tom die zijn eerste overland gevlogen heeft, Stefan Korn die zijn eerste doellanding maakte (met pas 6 solostartjes!!) en Daan die door spontane doofheid getroffen werd en ruim 2 uur in de Astir wegbleef (hij ging voor 5 uur....). Ik verheug me op de laatste weken van dit seizoen: Proberen zoveel mogelijk startjes maken op zowel de Astir als de 23 en dan maar hopen op een mooie (thermische) nazomer.

Woensdag 11-8-2010: One of those days..........

Het verhaal begint bij dinsdag 10 augustus. Om 19.15 om precies te zijn. Ik kijk naar buiten en een naargeestig gevoel maakt zich meester van mij. Afgelopen weken door het weer en het zomerkamp maar weinig aan vliegen toegekomen. En nu ik naar buiten kijk, zal het morgen niet veel beter zijn. Ondanks dat Peter Timofeeff op RTL, Willemijn Hoebert bij de NOS (waar is Marjon de Hond gebleven???) en het KNMI Weerbericht voor de Kleine Luchtvaart (hoezo klein?) het tegendeel van vandaag als reëel beeld voor morgen voorhouden. En alleen natuurlijk voor het Noord Westen van het land. Klinkt mij iets te algemeen. Wim kopt op het forum dat de briefing voor 12.00 gepland staat, en ik overweeg nog serieus naar de kapper te gaan.

Alle virtuele seinen staan op rood.

Als ik woensdag ochtend wakker gemaakt wordt door mijn lieftallige, lijkt het alsof ik nog droom. Vanuit mijn geriefelijke positie gunt het slaapkamerraam mij een haast idyllische blik op het zwerk boven mij.

Strak blauwe lucht gevuld met volumptieus gevormde Cumuls.

Ik meen de contouren van een kist waar te nemen...

Ik droom......................................

Ik droom..........................................................

Ik droom.

"Ging jij vandaag niet vliegen?"

Mijn nog dromerige blik wendt zich van het venster in het vrolijke gezicht van mijn ega.

"Jij wilde toch gaan vliegen, schat?"

"Nou, dan bof je, kijk maar eens naar buiten."

Mijn allerliefste in hoogst eigen persoon blijkt plots mijn persoonlijke Marjon de Hond te zijn!

In een laatste poging om dit beeld reëel te krijgen, zet ik mijn bril op en sta op uit mijn bed. Als ik naar buiten kijk zie ik dat ik het niet gedroomd heb.
Alsof gisteren niet bestond.

Voor het eerst bekruipt mij het gevoel dat 12.00 briefen wel eens te laat zou kunnen zijn, maar aangezien er nog wat huishoudelijke taken staan te wachten, ben ik terstond klaar wakker.

"Ja, inderdaad, dat ziet er goed uit", geef ik nog van repliek.

Ik kleed me aan en maak me klaar voor wat een van de betere dagen in de Wieringen blijkt te zijn.

Als ik op de club aankom, blijken meerdere van mijn collega vliegers het weer goed gelezen te hebben. Mijn naam prijkt als laatste op de startlijst, en dat betekend dat ik waarschijnlijk pas rond een uurtje of half vier mijn eerste vluchtje kan verwachten. En zeker met de namen die boven mij staan. Naast de ervaren GPL'ers staan er ook nog eens de namen van de 2 meest notoire solisten boven mij. Daan en Arent zijn dit seizoen gewoon niet te verslaan. Ze zijn er bijna altijd, en zelfs als er bruine bonen gegeten is in de Wieringen, weten zij de stijgende lucht nog te vinden. Zekerheid dat deze jongens bij deze omstandigheden wegblijven. Wat mijn kansen op een thermisch vluchtje voor vandaag danig reduceren.

And that is where Eric Schoen kicks in.

Schoen is vandaag gekomen om zijn Grob eens flink van Jetje te geven. Net terug van de Costa del Sol heeft hij zich uren lekker zitten maken. Maar zijn maatje Eme geeft niet thuis als hij hem probeert te bellen.

Ik ruik mijn kans.

Alternatief is op de lier gaan zitten, net als een paar weken geleden, en iedereen de hemel in te schieten. Ben ik echt niet te beroerd voor, maar Joop Bakker zit daar al.

Erik kijkt opzichtig om hem heen, om te kijken of er iemand reageert op zijn ongesproken lichaamsboodschap dat Eme niet met hem meegaat......

Kijk, en daar win ik het.

"Erik als niemand met je mee wilt en je hebt dood gewicht nodig om lekker te kunnen steken, hou ik mij uiteraard beschikbaar voor deze ondankbare taak".

This is out of the league voor broekies als Daan en Arent. Laat die maar lekker vechten om de 23.

Ik ga mee op de Grob!!

Erik is blij met een compagnon en mijn stilgekoesterde wens om eens op deze prachtige zelfstarter te mogen vliegen komen samen in Eriks droge bevestiging: "Mooi, help je me dan wel even 'm naar buiten te rijden en de A- inspectie te doen?"

Erik is samen met 5 andere de trotse eigenaar van dit prachtstuk. Op dagen zoals deze droom ik er ook van ooit zo'n kist te mogen bezitten. Heel stoer kijk ik al eens op Zweefportaal, waar en mooie link staat naar Segelflug.de waar de meeste zweefporno te vinden is. Als ik het zou mogen zeggen, zou ik ook een zelfstartende 2 zitter willen bezitten, al was het maar dat je dan nooit alleen hoeft te genieten van die lange vluchtjes, die je er gegarandeerd mee maakt. Maar eerst maar eens vandaag.

We gaan aan de lier weg, en als we eenmaal hangen, blijkt de thermiek toch niet zo krachtig te zijn, als de Cumuls deden vermoeden. Maar met Erik aan de knuppel hoef je niet bang te zijn. Al gauw vinden we een belletje, en de vario begint het deuntje te fluiten, waar we zo gek op zijn. Al met al vliegen we ruim 2 uur en ik heb Medemblik, Schagen, het Zwanewater en Den Helder gezien.

En Mark en Wim.

Even nog over Mark.

Is nog DBO'er, maar volgens mij bezit hij van alle DBO'ers meeste relatieve uren. Die gozer weet het altijd te pakken. Is altijd weg als het omhoog gaat. Geen wonder dat we hem en Wim tegen kwamen ergens boven Andijk. Over de radio maken we contact met Wim.

"He Wim, kom even in formatie vliegen, dan maken we een leuke foto van jullie!"

Niet voor dovemans oren natuurlijk.

Na ruim 2 uur zetten we de Grob weer aan de grond, want Eme heeft zich gemeld. Wil eigenlijk toch ook wel even omhoog in deze omstandigheden. Dan maak ik natuurlijk plaats.

Want inmiddels staat er een 23 vrij in het veld te wachten.

Arent probeert het nog wel even, om voor me een 2e startje te pikken, maar dat laat ik niet gebeuren. Hans Stimm ziet op de startlijst nog niet 1 kruisje achter mijn naam staan, en aangmoedigd door Rolf laat ik mij in de CF hijsen.
En omhoog gaat het weer!!!!

Snel pak ik een mooi wolkje, dat net buiten het oefengebied warme lucht staat te tanken. Ik positioneer de 23 er behandig onder en met 1,5 meter rond op de electrische zit ik in no time op 850 meter. Maar er zij er meer die op zoek zijn naar stijegn, en weldra heb ik 3 rugzakken in mijn bel hangen.

En hier moet ik echt nog ervaring opdoen. Want met z'n vieren in een bel hangen vind ik nog net even te veel. Over de radio hoor ik allemaal goed bedoelde en terechte aanwijzingen, maar ik vlucht mijn belletje uit en steek weer met 120 richting de hangaar waar ik een prachtige Cumul zie hangen, die nog door niemand is opgeeist. Ik centreer opnieuw en daar ga ik weer. Weer lekker 2m/s op de vario en op naar de 1000m. Die haal ik net niet, want de bewolking hangt op ruim 900m en wolkenvliegen is natuurlijk ten strengsten verboden.....

Links en rechts allemaal clubgenoten om mij heen, want een heerlijke dag. Na ruim een uur zet ik de CF weer aan de grond, want we moeten stoppen en gaan opruimen. Al met al heb ik ruim 3 uur gehangen vandaag, echt een topdag.

Nog nooit heb ik met zo'n grote smile op mijn gezicht maar 1 vluchtje geboekt in mijn logboek: Als Wim hem aftekent en mij meldt dat er "Grote Mannentijden" gevlogen zijn, voel ik me heel wat. Want vandaag was voor mij een superdag!

De aanhouder wint altijd....

Even nog over vorige week: Zwaar gefrustreerd kwam ik uit de Wieringen thuis. Waarom? Ik wil absoluut niet zielig klinken, maar na 3 korte vluchtjes kon ik niet anders dan gefrustreerd zijn. Het eerste vluchtje was meteen een kabelbreuk op 180m. Verkort circuit en na 2 minuten weer aan de grond. Kan gebeuren, en ik voelde 'm al aankomen toen ik met dik 150km/h werd gelanceerd. Maar ik had gepland dat mijn 2e vluchtje zo rond een uur of 2 zou zijn, en volgens het KNMI weerbericht zou het dan stevig omhoog gaan brullen. Dat klopte, ware het niet dat ik toen op de lier zat en iedereen keurig netjes de warme lucht in katapuleerde. De een na de ander bleef ruim weg, en er werden hoogtes gehaald in de 4 cijferige waardes. (Waar was Wenker??) Toen Ruud Bolduan mijn gezicht steeds langer zag worden op de lier, bood hij mij aan te gaan vliegen en het lieren over te nemen. De een na de ander kwam nu juist terug en het regende putdeksels en stoeptegels. Kortom, ook ik stond na -4m/s rond weer snel in het vers gemaaide gras. Hans Broekhuizen, die mij kwam oppikken zag het en deed het af met de opmerking: "Hier staat een gefrustreerd man".
Over het 3e vluchtje heb ik het maar niet, want dat laat zich raden.
Met dit gegeven reed ik deze morgen weer opgewekt naar ons veld. Op zich was het KNMI bericht voor vandaag iets terughoudender. Maar wederom zou het tegen een uurtje of 13.00 weer moeten gaan gebeuren. Wederom het eerste vluchtje om een uur of 10.30, en deze keer was het totaal onbewolkt, maar toch al tikkerig. Zo rond een uur of 12 zag je overal de thermiek loskomen: Tegen een strakke blauwe lucht ontstonden er overal mooi cumels, en vanuit het zuidwesten kwamen complete straten op een meter of 1500 onze kant op. En ja hoor, er stond een 23 voor me klaar. Voor mij was Merlijn vertrokken met de DG en hij pakte het al snel op. En toen ik op 330 meter van de lier ontkoppelde, was het even zoeken, maar al snel had ik een klein belletje die me op 500 meter bracht. Ik hield de pishoek goed in de gaten, want met de Xponder aan had ik geen zin in reprimandes van de CTR van de Kooy. De wind stond inmiddels dwars op de baan en blies inmiddels al wat sterker ons van het veld weg. Tegen het Amstelmeer aan zakte de vario terug naar 1m/s rond en besloot ik het zekere voor het onzekere te nemen en terug te steken richting de hangaar. Meteen leerde ik dat deze exercitie mij "slechts"100 hoogtemeters kostte, en pakte een stevige 2,5m/s rond op boven de hangaar. 4 minuten later hing ik weer boven het Amstelmeer, maar nu op ruim 900m. Wat een ongelovelijke kick geeft dat!! Inmiddels had ik de DG van Merlijn in het zicht en stak nog een keer terug langs het straatje dat er inmiddels lag. Zonder hoogte verlies hing ik weer boven het veld en kon doorstijgen naar 1050m. Nu zat Merlijn nog maar een metertje of 20 boven me en gezamenlijk staken we weer terug, ditmaal richting Schagen. Op 900m pikte ik weer een prachtige bel op en bereidde me voor ditmaal naar de wolkenbasis door te klimmen. Ik schatte dat die op 1500m lag, maar met weer 3m/s omhoog moest dat geen probleem worden.
"Delta Hotel, Wieringen Grond", kraakte er door mijn radio.
"Peter, kan jij zo terugkomen, je bent nu 40 minuten weg en er staan hier nog een paar mensen!"
"Ah, shit", gaat er door mij heen.
"Wieringen Grond, Delta Hotel, begrepen, ik kom terug.", antwoordde ik zakelijk.
Dit vluchtje afbreken was echt jammer. Maar vliegen met andere collega's betekent wel dat je je wel aan de afspraken moet houden. Alleen moest ik er even 1000m hoogte afvliegen.
Ik besluit richting Schagen te vliegen en duik aan om flink snelheid te maken. Met 140km/h duik ik onder de straat door die ik had uitgekozen om het eerste plan te verwezenlijken. En hoe bizar was het dat ik met deze snelheid gewoon 2m/s stijgen had! Inplaats van hoogte verliezen stijg ik verder door en even voor Schagen keer ik om, om serieus de hoogte eraf te vliegen. Binnen een paar minuten nader ik het veld en met ruim 160km/h jaag ik over het veld op nog steeds 700m hoogte. Dan maar stijle bochten en uiteindelijk kleppen trekken om vervolgens keurig op 200m op het hoge aanknopingspunt aan te komen en op circuit te gaan. De wind stond cross in de baan, en met een perfecte crosswind landing beeindig ik deze eerste echte thermische vlucht hier op de Wieringen. Wat is dit gaaf! Met dit vluchtje spoel ik de nare smaak van vorige week weg en zet een belangrijke stap in het ervaring opdoen met thermiekvliegen. Maar voor nu geniet ik eerst nog even na , want ook dat is een belangrijk aspect wat niet vergeten mag worden. Afgelopen weken heb ik me meerdere malen afgevraagd wat ik nou niet goed deed, omdat ik de thermische vluchtjes steeds miste. Maar er komt ook een stukje geluk bij kijken, en dat had ik vandaag wel. Qua vliegen zit het wel goed, dus er komen er echt nog wel meer. Want, de aanhouder wint altijd!!

Zondag 6-6-2010 Back to Business............

Het waren rare weken voor ons. Helaas heb ik vorige week afscheid moeten nemen van mijn schoonvader. Na een ziekbed van slechts 6 weken is hij er niet meer. Een hele rare gedachte, maar toch ook wel berusting, omdat zijn situatie eigenlijk onmenselijk begon te worden. Een man die altijd volgens het boekje geleefd heeft (sporten, weinig drank en nooit gerookt) zo te zien decimeren is vreselijk. Elke keer als ik nu een startje maak, denk ik maar dat ik even wat dichter bij hem ben. Afgelopen zondag was het weer er niet naar, maar mijn kop stond ook niet goed. Als ik heel simpel het I'M SAFE acroniem erop los liet, moest ik op 2 punten toegeven dat ik niet in staat was te vliegen. Dat weekje wachten was geen ramp voor me. Maar als ik in mijn logboekje kijk, zie ik dat ik tot nu toe net zo veel vluchten gemaakt heb als vorig jaar, terwijl ik toen pas in eind mei begonnen ben. Maar ook de situatie op de zaak gooit roet in het eten. Ik mis een mannetje op de werkvloer, en die moet ik zelf invullen. Natuurlijk, want zo is het als je een eigen zaak hebt. Geen dag is hetzelfde, morgen kan het weer anders zijn. Dit heeft wel de nodige gevolgen: Mijn vrije woensdag, die zit er voorlopig niet in. Dus dat zijn al 3 á 4 vluchtjes. De zondag hou ik er wel in, maar zoals afgelopen zondag was het natuurlijk helemaal nix.
Nu moet ik wel even Dirk Timmerman van onze collega's van Castricum bedanken. Die was bereid gevonden ons instructeurs tekort op te vangen. Maar was hij stiekum ook niet een beetje de oorzaak van ons tekort? Was hij het ook niet die examinator was bij Marco's examen? Maar goed, vanaf deze plek nogmaals: Dirk bedankt! Want zonder jou hadden we helemaal geen meter gevlogen.
De hele dag leed onder het gegeven dat ergens op de dag het weer zwaar zou verslechteren, alleen wisten we niet precies wanneer. We begonnen de dag te starten in westelijke richting. De wind stond zowat in de baan, maar met een knoopje of 3 was het eigenlijk windstil. De eerste 2 vluchtjes waren ook meteen de beste. Het snuffelrondje en het invliegen van de eenzitters waren allebei vluchtjes van 20 minuutjes, die afgebroken werden om de anderen ook telaten vliegen. Ik was nummer 1 op de startlijst voor de eerste solostart, maar ik zat op de lier samen met Peter van der Heijden, dus iemand nam dit vluchtje van me over. Tegen de tijd dat ik omhoog ging, had ik 3 knopen tailwind tijdens mijn start en kwam op slechts 320m van de lier. Om vervolgens in 3m dalen te komen en na 4 minuten meteen op circuit mocht. Toen ik mijn downwindchecks deed, zag ik tot mijn verbazing dat ik met iets meer tailwind ging landen! Of te wel, met tegenwind op downwind (klinkt gek hé?) op UPWIND toch maar besloten mijn downwindleg iets te verlengen (echt tegenstrijdig, want je moet dan echt goed op je hoogte blijven letten!). Op 90m draaide ik op final en met een iets vlakkere angle of attack liep de snelheid toch op. Vol kleppen getrokken en de landingssnelheid op 90km/h gehouden, maar ik merkte tijdens het afvangen duidelijk dat mijn groundspeed hoger was dan de indicated die mijn snelheidsmeter aangaf. Een nieuwe ervaring die echt weer iets toevoegd aan je skills. Ook met Justin nog even een startje met de 13 gemaakt, en ook dit was een 5 minuten exercitie. Daarna (inmiddels waren we omgesteld, het leek wel of Wim er was....) ben ik van ellende maar op de lier gaan zitten, want ook hier kan ik de ervaringsuurtjes gebruiken. Heel erg leuk om van mijn collega vliegers te horen dat ik goed lierde. Toen kwam de 23 weer vrij voor me, maar inmiddels begon het te regenen. Ik besloot op de lier te blijven en de rest nog met een startje te verblijden. En zo eindigde deze dag om 15.00, met slechts maar 1 vluchtje in mijn logboek. Maar toch een met een nieuwe ervaring. Starten en landen met tailwind. En dat hier een addertje onder het gras lag, daar was ik me wel degelijk van bewust. Maar alles is prima gegaan, voor iedereen die vandaag gevlogen heeft. More luck next time.....

What about the Astir???????????????

Er moet me ff iets van het hart: Waarom heeft iedereen bij ons een *@#$#&*@#$$? hekel aan de Astir?

Het is echt het lelijke eendje van de vereniging. Staat het merendeel van zijn dagen in de hangaar. En op de uitzonderlijke dagen dat ie mee naar buiten mag, wordt ie in de hoek van het veld gedouwd waar over het algemeen alleen heimelijk gepiest wordt. En dan wordt er vaak door de potentieele vlieger minachtend over de schouder naar dit prachtmachientje gekeken, om zichzelf vervolgens met een schuddende beweging te ontdoen van de laatste druppels urine. Dit toestel zal zich pas over decenia kunnen ontdoen van zijn onterechte bedenkelijke reputatie, net als de Grunau Baby. Pas over 60 jaar zullen waarschijnlijk de stoere verhalen verteld worden over de werkelijke prestaties die in dit toestel verborgen zitten. En helaas dan zal er pas heroisch verteld worden over de eerste thermische vluchten die de prille solist erop gemaakt heeft. Maar waarom wordt dit vliegtuig niet alleen daarom al gekoesterd? Want als we de vergelijking even doortrekken: Hoe vaak heb ik volwassen mannen niet romantisch horen mijmeren over hun eerste Deux Chevaux'tje, stoere Kevertjes of Renaultje 5 waarmee onvergetelijke ritjes naar bedenkelijke Spaanse Costa's of waardeloze Franse campings werden gemaakt? Geloof me mensen, als de Astir een achterbank had gehad, of stoelen die in een volkomen horizontale stand gebracht had kunnen worden, waren er al veel van die zelfde potentieele vliegers hun denkbeeldig maagdelijkheid verloren.

Maar ja, de Astir heeft geen achterbank, laat staan een recline chair, dus is deze verdoemd tot de rol waarin hij zijn dagen zal moeten slijten. ONTERECHT!!!!!

Het schijnt dat ie niet lekker van de lier afkomt.

Duhhuss..........

Want hij schijnt te zwaar te zijn.

Laat het lood er dan ook uit........................

Even de feiten:

De Astir CS (Club Standaard) is uit composiet materiaal vervaardigd, heeft een grote spanwijdte en een T staart die zijn tijd ver vooruit was. Ontworpen in de 70'er jaren (toen was de K-6 nog hypermodern...) door His Master Burkhart Grob Himself (HMBGH) zorgde dit ontwerp voor uitmuntende low speed carateristics, maar een magere high speed performance. But hell, het was een Club Standard, en geen volbloed racer!!!!!! Alhoewel......

Die zelfde (verdoemde) Astir vloog in 1986, met de legendarische Robert Harris aan den knuppel, een Wereld Hoogte Record van 14.938 meter. Even voor de mensen die niet weten hoe hoog dit is: 5 km hoger dan de gemiddelde 747 op cruise level.

Zo.

En het duurde, beste Anti Astir Vliegers, 20 jaar voordat dit record eindelijk eens verbroken werd!!! Dat is pas 5 jaar geleden!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Iedereen die jankt dat dit ding niet lekker van de lier afkomt, of te zwaar is moet maar eens bij zichzelf te rade gaan. Want dit "lelijke eendje" is weldegelijk tot uitzonderlijke prestaties in staat. Met, uiteraard , een capabele vlieger aan de knuppel. En daar wringt de schoen denk ik.

En dan commercieel nog even gezien: 1248 Astirs, in 5 verschillende uitvoeringen, verlieten betaald de fabrieken van Herr B. Grob, met een gemiddelde (geindexeerde) verkoopprijs van 22.000 eurootjes.

Speciaal voor de Astir-haters: 27.456.000,- Eurootjes leverde dat gebroeders Grob op. Als het nou echt zo'n etterbak van een vliegtuig zou zijn geweest, zouden er nu 1248 katten in de zak rondvliegen met een zelfde 1248 oetlullen achter de instrumenten.

Niet dus.

In alle opzichten was, en is de Grob Astir een succes.

Maar ja, dat was, en is Vincent van Gogh ook.

Alleen kwamen we daar ook pas 100 jaar later achter.

Vliegseizoen 2010 eindelijk van start!

Er is een hoop gebeurt tussen de tijd van het examen en het moment dat ik dit bericht schrijf. En helaas heeft dat weinig te maken met het vliegen. Om het maar even kort te houden: door nare familieomstandigheden bij zowel mijn vader en mijn schoonvader, heb ik mijn mondelinge examens moeten missen en besloten om deze op een later tijdstip alsnog te halen. Ook hierdoor heb ik de eerste vliegdagen moeten missen. Dat voor wat betreft de minder leuke gebeurtenissen. Want vlak hierna hebben Nency en ik toch besloten onze geplande reis naar Borneo door te zetten, en vertrokken wij op 12 april met volle rugzakken richting Kuala Lumpur om vervolgens door te reizen naar Kuching.

Daar op Borneo hebben we 3 weken rondgetrokken met als absoluut hoogtepunt onze vriend King, de wilde Oran Utang die bij ons verblijf in Danum Valley 3 dagen lang zijn gezicht liet zien!

Onze Vriend King

Maar 5 mei was een Nationale Feestdag en dus een uitstekende gelegenheid om weer de vliegroutine op te pakken. Natuurlijk moest er eerst een checkstart gemaakt worden, maar met Sijt als instructeur was dat natuurlijk geen probleem.

Het eerste vluchtje was ook in de 21, en dat was sinds Melle de eerste keer dat ik weer in de KIM zat. Dat was wel even een raar moment, maar dat verdween net zo snel toen ik eenmaal met de checklist begon. Het eerste vluchtje was zo slecht nog niet. Zoals Sijt dat zo mooi kan zeggen, was het allemaal nog een beetje "roestig". Maar safe genoeg om meteen weer solo te gaan. Zelf vond ik het lekkerder om nog 2 startjes met Sijt te maken in de 21 en besloot hierna meteen maar op de lier te gaan zitten, om ook hier weer even de puntjes op de i te zetten. Want met het weekend voor de boeg had ik alle gelegenheid binnen een aantal dagen mijn vliegvaardigheid weer op een acceptabel niveau te krijgen. Het was nog even kiele-kiele of zondag de 9e daadwerkelijk gevlogen zou worden. Het weer was niet geweldig, en ook de wind stond niet echt lekker in de baan. Maar Sijt was wederom de DDI, die had afgelopen weken al heel wat vliegdagen geleid. Hij zei zelfs dat het op werken begon te lijken, en dat kon toch niet de bedoeling zijn. Maar qua instructeurs zitten we gewoon wat krap dit jaar. Jan Groenink moeten we vrees ik het hele seizoen missen, en Lex Hermes loopt weer de stoere zeebonk uit te hangen. Dus kwam het de eerste dagen voornamelijk op de brede schouders van Sijt. Maar die gaf geen krimp, de klasbak!

Maar mijn eerste solovluchtjes op de 23 waren redelijk. Ik zeg redelijk omdat ik absoluut niet tevreden ben over mijn circuits. Ik heb nog steeds de neiging te vroeg op base te draaien, met als gevolg dat ik of ver in het veld land, of moeite heb met mijn snelheid en daalhoek omdat ik te veel hoogte moet kwijtraken op een te kleine afstand. Gevolg hiervan is dat ik met vol keppen mijn final vlieg en niet goed mijn hoogte en snelheid kan managen op dit cruciale stukje van de vlucht. Als ik dit jaar mijn 5 doellandingen wil gaan halen, gaat het zeker niet lukken als ik hier niets aan verander. Ook Jaap Hollenberg was dit als oud instructeur opgevallen, en toen ik naast hem zat op de lier om uitgechecked te worden bracht hij dit onder mijn aandacht. Hij zag meteen waar het probleem zat. Ik legde hem uit dat het te vroeg indraaien nog een stukje aftermath was van het Melle incident. Zeker in het begin van mijn solocarriere was dit een issue, maar dit moest gewoon slijten door veel te vliegen. Iets wat ik vorig seizoen zeker gedaan heb.

Jaap gaf met wat kleine aanwijzingen aan dat ik makkelijk mijn downwind kon verlengen en dat ik daardoor meer tijd en ruimte zou creeren voor een rustige en zeer gecontroleerde approach. Zijn waardevolle tips heb ik meegenomen op de 3e vliegdag van dit seizoen, afgelopen zondag. Met een westelijke wind van een knoop of 15 die een graadje of 20 cross in de baan stond, startte ik voor het eerst sinds tijden weer eens in westelijke richting vanaf RWY 25. Met de tips van Jaap in mijn achterhoofd en goed geconcentreerd vertrok ik om 10:47 met de PH-760 CF voor mijn eerste start van de dag. En kwam heel mooi op 460 meter van de lier. Op zoek naar een beetje thermiek pakte ik een klein belletje op, maar door de sterke bovenwind (290@25kts) verwaaide alles wat op stijgende lucht leek. Na 10 minuutjes terug op circuit en daar bracht ik voor het eerst de lessen van Jaap in de praktijk. En ik merkte meteen het verschil: Ik had alle tijd en ruimte en kon gewoon met half kleppen prachtig mooi bepalen waar ik terrecht wilde komen. Landingssnelheid hield ik op ruim 100km/h, want met een ruime headwind component loerde het gevaar van de wind gradient.

Voor het eerst was ook de angst om te ver achter mijn veld te geraken totaal verdwenen en was dit een van de meest relaxte landingen die ik gemaakt had.

Ook de volgende 3 vluchten die ik maakte waren een stuk relaxter en dat geeft een heel goed gevoel. Nu is het zaak dit door te zetten en komende tijd dit als standaard te gaan gebruiken.

En het is nog maar vroeg in het seizoen, maar we hebben al 2 nieuwe solisten in ons midden: Niels Leijen en Daan Steinhaus zijn al zo vroeg in het seizoen solo gekomen, en met deze 2 talentvolle youngsters erbij wordt het gevecht om de 23 steeds intenser! Met nu 18 startjes op de 23 moet ik er nog 32 om over te kunnen stappen op de Astir, het zwarte schaap van de vereniging. Niemand wil op dat ding vliegen, maar met alleen Robin en Arent als serieuze concurenten voor mij is het beter op de Astir vliegen, dan de 23 met 20 man te moeten delen. En dat zag je afgelopen zondag, waar Arent en Robin de meeste starts van de dag maakte.

Kortom: Vliegseizoen 2010 is van start!!!

Brrrrrrrrr, EXAMENS!!!

Vandaag stonden de theorie-examens gepland. Ondanks dat de zaterdag bij ons op het bedrijf een hectische dag is, toch vrijgepland om hieraan deel te nemen. (Lieve collega's: Bedankt!!)Eigenlijk zou vandaag ook de eerste vliegdag zijn, maar door transponder-perikelen (waar niet!!) hebben we deze moeten uitstellen tot volgende weekeinde.
5 vakken wachtte op ons in de vorm van multipe choise vragen. Ik heb er de laatste weken echt wel wat aandacht aan besteed, maar door de drukte op ons bedrijf en het plotseling ernstig ziek worden van mijn vader, was de tijd die ik eraan had willen besteden helaas maar beperkt.
We begonnen met Meteo, en dat bleek een aardige Opwarmer. Daarna de Instrumenten: werd ik toch ook wat Wijzer van. Ook in de Theorie van het Vliegen bleek ik gelukkig Natuurlijk Kundig en met de Voorschriften ging het Regelrecht goed.
En toen was daar Human Factors.
Huivering.
Mijn voorgevoel was al niet best.
Het resultaat bij mij en al mijn medestudenten was dusdanig, dat de aanwezige Instructeurs zelf ook het examen hebben gemaakt.

En niemand slaagde.

Ook de Instructeurs niet.

Dat was reden genoeg om wat dieper in het examen te duiken en tot de conclussie te komen dat dit examen een aantal hiaten (ik haat het woord fouten...) bevatte dat het examen ongeldig werd verklaard.
Op alle andere onderdelen scoorde ik voldoende, behalve de HF. Dus over 2 weken wacht mij nog Navigatie en HF, aangevuld met Meteo (net geen 7) en Voorschriften (ook net geen 7).
Voorwaar geen slecht resultaat, gezien de matige voorbereiding. Komende 2 weken kan ik nog de puntjes op de i zetten, en dat moet gaan lukken. Dan kan ik me komend seizoen helemaal richten op het vliegen. En nog een jaartje solovliegen is ook een optie. Want het is helemaal niet nodig om binnen 1 jaar je GPL te halen. Zoals Wim dat zo mooi kan zeggen:
"Je moet er aan toe zijn".

Rest mij Jan Groenink een heel goed herstel toe te wensen. Want dat bericht kwam ook wel heel onverwachts. Ik hoop dat je weer snel in ons midden bent Jan!!!!!!!!

I know what I did last summer................

Nou, 2009, nog 1 keer dan.

Al mijn beginnende creativiteit (heftig geinspireerd door de jonge garde bij ons op de club) heeft geresulteerd in dit filmpje. Het is een summier overzicht van het seizoen 2009. Ik heb de smaak al aardig te pakken en al wat ideeen voor een volgende filmpje. Enjoy!

Hallo 2010!!!!!! Werk aan de winkel

Zo, na een diepe en heftige winterslaap, wrijf ik langzaam het zand uit mijn oogjes. Het nieuwe jaar is al weer 6 weken een feit en een snelle blik op mijn werkurenkaart noopte me serieus te gaan werken. Want ik sta nu eenmaal niet graag rood bij Jan Hoekman. Die loopt al weken handenwrijvend door het clubgebouw. Ik denk dat hij al wat zicht heeft op het bedrag dat hij begin april bij mag gaan schrijven op de rekening van onze ZCH. Dus de handen uit de mouwen!

Wim keert de Astir in z'n eentje!

En niet alleen moet er gewerkt worden. Inmiddels ben ik ook in de boeken gedoken om hopelijk eind maart 5 theorie-certificaten in ontvangst te kunnen nemen. Geert Jan (onze CVI) heeft ons op het hart gedrukt hier werk van te maken, want met de opdoemende EASA normen aan de horizon kunnen we nu nog relatief eenvoudig deze certificaten in ons bezit krijgen. Niet voor dovemans oren dus, maar ik moet bekennen dat het leren ingepast moet worden in het drukke bestaan van een eigen bedrijf, sociale verplichtingen, plots opkomende luiheid, vakanties en ander menselijk leed. Ik ben altijd op mijn best in de laatste 10 minuten van de wedstrijd (ondanks dat er geen Duits bloed door mij heen stroomt), dus waarschijnlijk komt het toch op het laatste moment aan. Gelukkig doe ik aan zelf studie, dus ik heb het helemaal in eigen hand.

Maar goed, het werken vind ik echt heel erg leuk. Niet alleen het onderhoud aan, maar ook de verzorging van alle kisten waar ik afgelopen seizoen op gevlogen heb, is erg leuk. En je leert er ook nog wat van. De constructie van verschillende kisten zie je recht onder je neus, en heb je vragen, kan je meteen terecht bij de juiste persoon. Langzaam maar zeker hebben we de gehele vloot onder handen genomen en komt het einde langzaam in zicht.

Lex krabt nog eens de voorhuid........

Een ander aspect, en voor mij toch wel belangrijk, is dat de 21 weer terug op het nest is. Na een intensieve behandeling op Terlet is onze Phoenix uit zijn as herrezen! En hij staat daar een partij te glimmen in de hangaar. Daar gaan de DBO'ers veel plezier aan beleven. En ook wij solisten zullen er wel een checkstartje op mogen maken. Nou Wim, bij deze is ie geboekt. Voor wat betreft deze blog, hij gaat komende tijd alle verrichtingen weer verslaan, dus seizoen 2010 is bij deze officieel geopend!