Toen ik 2 jaar geleden de opleiding begon had ik mijzelf een aantal doelen gesteld. Heerlijk pragmatisch, lekker om naar toe te werken, ondanks voor en tegenspoed. Dat laatste heb ik ook gekend, eerlijk is eerlijk. Het moment in Melle met Wim zal ik nooit meer vergeten, en ik denk dat hij hier exact zo over denkt. Elke keer als ik er over terugdenk, kan ik elke seconde van die vlucht terughalen en opnieuw beleven. Maar juist dat soort momenten van reflexie maakt dat je leert relativeren, en je openstelt voor tradities binnen de vliegwereld die misschien niet zo bekend zijn. En juist dat moment besloot ik dat als ik mijn wing zou halen, ik een van deze tradities zou willen toepassen, omdat de symboliek hiervan mij heel erg aanspreekt.
En dan hebben we het over de traditie "Breaking of the Wing".
Het idee achter deze traditie, stamt uit de rijke historie van de USAF. Daar geldt de heersende opvatting dat vliegeniers een uitdagend, maar ook potentieel gevaarlijk beroep uitoefenen, waarbij hulp van hoger hand soms erg gewenst is.
Het ritueel schrijft voor dat bij het behalen van de wing, deze in 2e gebroken dient te worden, waarbij de vlieger 1 deel zelf behoudt, en het andere deel schenkt aan een geliefd of belangrijk persoon. Deze 2 delen mogen tijdens het leven van de vlieger NOOIT EN TE NIMMER bij elkaar gebracht worden. Dit zou onheil en ongeluk veroorzaken. Er is maar 1 omstandigheid, waarbij de 2 losse delen weer bij elkaar gebracht mogen worden, en dat is als de vlieger komt te overlijden. Dan pas mogen de 2 delen bij elkaar gebracht worden, zodat deze verenigde wing het geluk bezegeld voor zijn volgende leven.
Vrijdagavond j.l nam ik vol trots mijn wing in ontvangst van Sijt, en nadat ik 's avonds thuis kwam, heb ik de schaar ter hand genomen, en deze in 2e geknipt. 1 deel heb ik aan mijn Nens gegeven, en 1 deel zal ik zelf op een zorgvuldig uitgezochte plek bewaren.
Hiermee is mijn laatste doelstelling volbracht en zal ik de rest van mijn leven met een halve wing in mijn brevet blijven rond lopen. En ik hoop dat dit nog heel lang zo blijft.
zaterdag 22 oktober 2011
zondag 2 oktober 2011
Zondag 2 Oktober Mission Accomplished: Geslaagd voor GPL
Afgelopen week is het snel gegaan. Vorige week zondag mijn doellandingen gehaald en verder met de laatste VVO zaken. Afgelopen woensdag betekende dat ik vrilles ging draaien met Lex. Deze kwam onverwacht op het veld en ik greep die mogelijkheid meteen aan om met hem de vrilles te doen. Ook Wim was van de partij, en met hem ging ik nog eens omhoog om de sliplanding te laten beoordelen. Dit ging eigenlijk prima en met de vooruitzichten van mooi weer in het weekeinde had ik snode plannen ontwikkeld: Als ik nu uitgechecked werd op de vrilles, zou ik examen kunnen doen! Ik voldeed in principe aan de eisen: 5 doellandingen en 6 theoriecertificaten. En toen zowel Wim als Lex na de oefeningen allebei suggereerde dat het misschien wel een goed idee was om mijn examens bij Freek aan te vragen, besloot ik dit meteen maar te doen. Tuurlijk, het was allemaal heel kort achter elkaar, maar zoals Stephan het mooi zei, zat ik nu wel in de goede flow en was het een kwestie van dit vast te houden. Ik besloot 's avonds meteen maar Freek te mailen, en ook meteen 2 andere examinatoren te vragen, om te voorkomen dat mij hetzelfde zou overkomen als Daan: 3 examenvluchten bij 1 instructeur vliegen die vervolgens niet geldig zijn! We spreken daarom nu ook over een DAANTJE (ongeldige examenvluchten door het vergeten te vliegen met 2 examinatoren). Maar daar later meer over......
Vandaag was natuurlijk een perfecte dag om examens te vliegen: Prachtig warm weer, een beetje wind (ook nog in de baan) en redelijk zicht ondanks de inversielagen en de hoge druk. En toch liep mijn eerste vluchtje niet lekker. Duidelijk toch wel last van wat zenuwen, ondanks mijn hartvochtige ontkenningen. De wisselbochten wilde ik te perfect maken, waardoor ze niet lekker strak waren, maar wat rommelig. Opzich voldoende, maar niet perfect. Ook mijn sliplanding liep er een beetje uit, dus Freek wilde dit opnieuw zien, maar dan strak. De tweede vlucht lukte dit heel aardig, en in principe was dit voldoende. Restte mij alleen nog de asymetrische overtrek, want de crosswindlandingen werden mij cadeau gedaan. Daar had ik er meer dan 60 van in mijn logboek staan. Laatste vluchtje met Sijt, die speciaal voor mij naar het veld was gekomen. Sijt, nogmaals dank hiervoor, de spekkoek is onderweg! Dus na de asymetrische overtrek nog een mooie sliplanding erin gegooid, om alle twijfel bij de examinatoren weg te nemen. En toen we aan de grond stonden, feliciteerde Sijt me ook meteen met het behaalde resultaat. Maar................ plotseling kwam Cees Hendriks aan benen met een gezicht dat niet goed stond. Of Sijt even bij hem wilde komen. Koortsachtig overleg tussen Hendriks, Sijt en Freek. De wenkbrouwen werden nog eens gefronst, en kort daarop riep Sijt me bij het illustere drietal.
"Het spijt me Peter, maar ik heb een foutje gemaakt.", meldde Sijt mij plotseling.
What the fuck?
"Uhm, die laatste sliplanding had een doellanding moeten zijn, en dat was ik vergeten je te vertellen".
Jezus, dat heb ik weer. Ja, en nu?
"Stap gelijk even in de 21, dan doen we dat meteen eventjes", hoorde ik Sijt nog zeggen.
Ik wil een verstandige indruk achterlaten bij het drietal, en floep er nog uit, dat vliegen geen kwestie mag zijn van "eventjes".
Die opmerking treft de roos, en de gefronste wenkbrouwen maken direct plaats voor brede glimlachen en goedkeurende woorden.
Dat was natuurlijk een inkopper, voorgezet door Sijt. Waarvoor dank.
Ik hijs me weer terug in de 21 en doe mijn checks opnieuw. Een vorm van gelatenheid maakt zich meester over mij, en ik besluit gewoon maar te doen wat ze van me vragen. Zo moeilijk is dat vandaag toch niet? Toch...........
Tijdens de start hoor ik toch enige frustratie in Sijt zijn stem, als ik hem het volgende hoor zeggen:
"Dit wordt een heel kort vluchtje Peter, dat begrijp je toch zeker wel hé? Dan weet je toch wat ik bedoel, niet?".
Voor dat ik besef en antwoord kan geven trek Sijt me op 180m los van de kabel.
Natuurlijk, bring it on.
Keurig de BOKS afgewerkt en onbezorgd op circuit. Onbezorgd op circuit zei ik. Zei ik.
Als ik uitrol op downwind zie ik de DH met Tom erin op ongeveer 20m links van me op gelijke hoogte. In een reflex kijk ik meteen naar rechts, om de status van het doellandingsveld te checken, want ik word geacht nu een sliplanding recht in dat gebied te maken. Maar aldaar staat de 13 geparkeerd, en op positie 2 ernaast staan de CF, die net geland is. En met de DH inmiddels voor mij, zijn mijn opties voor een geslaagde exercitie zo'n beetje tot 0 gedecimeerd. Eerst maar even afstand nemen van de DH en Tom heeft gelukkig heel goed door wat er aan de hand is. Als ik op base indraai, zie ik Tom helemaal naar positie 4 uitwijken, en ruimte voor me maken om in ieder geval ter hoogte van het doellandingsveld te kunnen landen. Inmiddels is de 13 ook bezig uit het doellandingsveld te geraken, en Sijt roept meteen:
"Zet 'm erin, dat ga je makkelijk halen!"
Ware het niet dat Eme Kadijk zich totaal niet bewust is van de hele situatie en besluit pontificaal in het doellandingsveld te blijven staan kijken naar onze verrichtingen.
"No way Sijt, ik zet 'm er niet in!", geef ik Sijt van repliek.
"Waarom niet, de 13 is weg, het lukt makkelijk!"
"Ik weet niet of je het ziet, maar er staat iemand in het doellandingsveld, en die maakt maar bar weinig aanstalte om plaats te maken!" meld ik hem terwijl ik al slippend op final hang.
"Ik zet hem tussen de CF en de 13 neer, ter hoogte van het doellandingsveld, daar moet je het mee doen."
En wonderbaarlijk strak parkeer ik slippend de 21 op de gewenste plek, zo strak zelfs dat Freek tijdens de evaluatie het niet kon laten aan mij te vragen of Sijtema aan de controls had gezeten. Ik vatte het op als een....................... nee, laat maar.
"Kijk, dit was nu een prachtig praktijkvoorbeeld", vatte Sijt mijn vluchtje samen.
"Daarom moet je het dus beheersen, om ook in dit soort situaties de kist goed aan de grond te krijgen."
Ik had het er inmiddels behoorlijk warm van gekregen, en kon me niet voorstellen dat dit ooit de bedoeling was geweest. Maar door deze actie was alle twijfel weggenomen en mocht ik de felicitaties van de heren in ontvangst nemen. Alleen nog de theorie overhoring nog even overleven met Freek, maar ook dat ging eigenlijk prima.
En toen zat ik daar.
Geslaagd voor mijn GPL.
Mijn doelstelling voor dit jaar bereikt, hetzij laat in het seizoen, maar toch. Door het prachtige weer, de snelle actie van Freek en Sijt en Cees, was het mogelijk om dit in 1 dag voor elkaar te krijgen. En dat geeft een enorm goed gevoel! En betekend dit dan het einde van deze blog?
Nee, zeker niet. Alleen de titel zal volgend jaar anders zijn, en de doelstellingen ook. Want zoals Sijt het vandaag al tegen mij zei: "Vandaag is pas het begin".
Vanaf vandaag gaat het zweefvliegen pas echt zijn geheimen prijsgeven, en aan mij de schone taak deze ontdekkingstocht nu alleen te gaan maken. Vanaf volgend jaar teken ik zelf mijn logboek, inspecteer en vlieg ik zelf de kisten in en ga ik vliegen op de DG-202 en de ASW-24. Wat een vooruitzicht! Ik ga er volgend jaar weer uitgebreid verslag van doen, maar eerst ga ik genieten van dit heugelijke moment: Ik ben vanaf nu GPL'er!!!!!
Vandaag was natuurlijk een perfecte dag om examens te vliegen: Prachtig warm weer, een beetje wind (ook nog in de baan) en redelijk zicht ondanks de inversielagen en de hoge druk. En toch liep mijn eerste vluchtje niet lekker. Duidelijk toch wel last van wat zenuwen, ondanks mijn hartvochtige ontkenningen. De wisselbochten wilde ik te perfect maken, waardoor ze niet lekker strak waren, maar wat rommelig. Opzich voldoende, maar niet perfect. Ook mijn sliplanding liep er een beetje uit, dus Freek wilde dit opnieuw zien, maar dan strak. De tweede vlucht lukte dit heel aardig, en in principe was dit voldoende. Restte mij alleen nog de asymetrische overtrek, want de crosswindlandingen werden mij cadeau gedaan. Daar had ik er meer dan 60 van in mijn logboek staan. Laatste vluchtje met Sijt, die speciaal voor mij naar het veld was gekomen. Sijt, nogmaals dank hiervoor, de spekkoek is onderweg! Dus na de asymetrische overtrek nog een mooie sliplanding erin gegooid, om alle twijfel bij de examinatoren weg te nemen. En toen we aan de grond stonden, feliciteerde Sijt me ook meteen met het behaalde resultaat. Maar................ plotseling kwam Cees Hendriks aan benen met een gezicht dat niet goed stond. Of Sijt even bij hem wilde komen. Koortsachtig overleg tussen Hendriks, Sijt en Freek. De wenkbrouwen werden nog eens gefronst, en kort daarop riep Sijt me bij het illustere drietal.
"Het spijt me Peter, maar ik heb een foutje gemaakt.", meldde Sijt mij plotseling.
What the fuck?
"Uhm, die laatste sliplanding had een doellanding moeten zijn, en dat was ik vergeten je te vertellen".
Jezus, dat heb ik weer. Ja, en nu?
"Stap gelijk even in de 21, dan doen we dat meteen eventjes", hoorde ik Sijt nog zeggen.
Ik wil een verstandige indruk achterlaten bij het drietal, en floep er nog uit, dat vliegen geen kwestie mag zijn van "eventjes".
Die opmerking treft de roos, en de gefronste wenkbrouwen maken direct plaats voor brede glimlachen en goedkeurende woorden.
Dat was natuurlijk een inkopper, voorgezet door Sijt. Waarvoor dank.
Ik hijs me weer terug in de 21 en doe mijn checks opnieuw. Een vorm van gelatenheid maakt zich meester over mij, en ik besluit gewoon maar te doen wat ze van me vragen. Zo moeilijk is dat vandaag toch niet? Toch...........
Tijdens de start hoor ik toch enige frustratie in Sijt zijn stem, als ik hem het volgende hoor zeggen:
"Dit wordt een heel kort vluchtje Peter, dat begrijp je toch zeker wel hé? Dan weet je toch wat ik bedoel, niet?".
Voor dat ik besef en antwoord kan geven trek Sijt me op 180m los van de kabel.
Natuurlijk, bring it on.
Keurig de BOKS afgewerkt en onbezorgd op circuit. Onbezorgd op circuit zei ik. Zei ik.
Als ik uitrol op downwind zie ik de DH met Tom erin op ongeveer 20m links van me op gelijke hoogte. In een reflex kijk ik meteen naar rechts, om de status van het doellandingsveld te checken, want ik word geacht nu een sliplanding recht in dat gebied te maken. Maar aldaar staat de 13 geparkeerd, en op positie 2 ernaast staan de CF, die net geland is. En met de DH inmiddels voor mij, zijn mijn opties voor een geslaagde exercitie zo'n beetje tot 0 gedecimeerd. Eerst maar even afstand nemen van de DH en Tom heeft gelukkig heel goed door wat er aan de hand is. Als ik op base indraai, zie ik Tom helemaal naar positie 4 uitwijken, en ruimte voor me maken om in ieder geval ter hoogte van het doellandingsveld te kunnen landen. Inmiddels is de 13 ook bezig uit het doellandingsveld te geraken, en Sijt roept meteen:
"Zet 'm erin, dat ga je makkelijk halen!"
Ware het niet dat Eme Kadijk zich totaal niet bewust is van de hele situatie en besluit pontificaal in het doellandingsveld te blijven staan kijken naar onze verrichtingen.
"No way Sijt, ik zet 'm er niet in!", geef ik Sijt van repliek.
"Waarom niet, de 13 is weg, het lukt makkelijk!"
"Ik weet niet of je het ziet, maar er staat iemand in het doellandingsveld, en die maakt maar bar weinig aanstalte om plaats te maken!" meld ik hem terwijl ik al slippend op final hang.
"Ik zet hem tussen de CF en de 13 neer, ter hoogte van het doellandingsveld, daar moet je het mee doen."
En wonderbaarlijk strak parkeer ik slippend de 21 op de gewenste plek, zo strak zelfs dat Freek tijdens de evaluatie het niet kon laten aan mij te vragen of Sijtema aan de controls had gezeten. Ik vatte het op als een....................... nee, laat maar.
"Kijk, dit was nu een prachtig praktijkvoorbeeld", vatte Sijt mijn vluchtje samen.
"Daarom moet je het dus beheersen, om ook in dit soort situaties de kist goed aan de grond te krijgen."
Ik had het er inmiddels behoorlijk warm van gekregen, en kon me niet voorstellen dat dit ooit de bedoeling was geweest. Maar door deze actie was alle twijfel weggenomen en mocht ik de felicitaties van de heren in ontvangst nemen. Alleen nog de theorie overhoring nog even overleven met Freek, maar ook dat ging eigenlijk prima.
En toen zat ik daar.
Geslaagd voor mijn GPL.
Mijn doelstelling voor dit jaar bereikt, hetzij laat in het seizoen, maar toch. Door het prachtige weer, de snelle actie van Freek en Sijt en Cees, was het mogelijk om dit in 1 dag voor elkaar te krijgen. En dat geeft een enorm goed gevoel! En betekend dit dan het einde van deze blog?
Nee, zeker niet. Alleen de titel zal volgend jaar anders zijn, en de doelstellingen ook. Want zoals Sijt het vandaag al tegen mij zei: "Vandaag is pas het begin".
Vanaf vandaag gaat het zweefvliegen pas echt zijn geheimen prijsgeven, en aan mij de schone taak deze ontdekkingstocht nu alleen te gaan maken. Vanaf volgend jaar teken ik zelf mijn logboek, inspecteer en vlieg ik zelf de kisten in en ga ik vliegen op de DG-202 en de ASW-24. Wat een vooruitzicht! Ik ga er volgend jaar weer uitgebreid verslag van doen, maar eerst ga ik genieten van dit heugelijke moment: Ik ben vanaf nu GPL'er!!!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)