Het waren rare weken voor ons. Helaas heb ik vorige week afscheid moeten nemen van mijn schoonvader. Na een ziekbed van slechts 6 weken is hij er niet meer. Een hele rare gedachte, maar toch ook wel berusting, omdat zijn situatie eigenlijk onmenselijk begon te worden. Een man die altijd volgens het boekje geleefd heeft (sporten, weinig drank en nooit gerookt) zo te zien decimeren is vreselijk. Elke keer als ik nu een startje maak, denk ik maar dat ik even wat dichter bij hem ben. Afgelopen zondag was het weer er niet naar, maar mijn kop stond ook niet goed. Als ik heel simpel het I'M SAFE acroniem erop los liet, moest ik op 2 punten toegeven dat ik niet in staat was te vliegen. Dat weekje wachten was geen ramp voor me. Maar als ik in mijn logboekje kijk, zie ik dat ik tot nu toe net zo veel vluchten gemaakt heb als vorig jaar, terwijl ik toen pas in eind mei begonnen ben. Maar ook de situatie op de zaak gooit roet in het eten. Ik mis een mannetje op de werkvloer, en die moet ik zelf invullen. Natuurlijk, want zo is het als je een eigen zaak hebt. Geen dag is hetzelfde, morgen kan het weer anders zijn. Dit heeft wel de nodige gevolgen: Mijn vrije woensdag, die zit er voorlopig niet in. Dus dat zijn al 3 á 4 vluchtjes. De zondag hou ik er wel in, maar zoals afgelopen zondag was het natuurlijk helemaal nix.
Nu moet ik wel even Dirk Timmerman van onze collega's van Castricum bedanken. Die was bereid gevonden ons instructeurs tekort op te vangen. Maar was hij stiekum ook niet een beetje de oorzaak van ons tekort? Was hij het ook niet die examinator was bij Marco's examen? Maar goed, vanaf deze plek nogmaals: Dirk bedankt! Want zonder jou hadden we helemaal geen meter gevlogen.
De hele dag leed onder het gegeven dat ergens op de dag het weer zwaar zou verslechteren, alleen wisten we niet precies wanneer. We begonnen de dag te starten in westelijke richting. De wind stond zowat in de baan, maar met een knoopje of 3 was het eigenlijk windstil. De eerste 2 vluchtjes waren ook meteen de beste. Het snuffelrondje en het invliegen van de eenzitters waren allebei vluchtjes van 20 minuutjes, die afgebroken werden om de anderen ook telaten vliegen. Ik was nummer 1 op de startlijst voor de eerste solostart, maar ik zat op de lier samen met Peter van der Heijden, dus iemand nam dit vluchtje van me over. Tegen de tijd dat ik omhoog ging, had ik 3 knopen tailwind tijdens mijn start en kwam op slechts 320m van de lier. Om vervolgens in 3m dalen te komen en na 4 minuten meteen op circuit mocht. Toen ik mijn downwindchecks deed, zag ik tot mijn verbazing dat ik met iets meer tailwind ging landen! Of te wel, met tegenwind op downwind (klinkt gek hé?) op UPWIND toch maar besloten mijn downwindleg iets te verlengen (echt tegenstrijdig, want je moet dan echt goed op je hoogte blijven letten!). Op 90m draaide ik op final en met een iets vlakkere angle of attack liep de snelheid toch op. Vol kleppen getrokken en de landingssnelheid op 90km/h gehouden, maar ik merkte tijdens het afvangen duidelijk dat mijn groundspeed hoger was dan de indicated die mijn snelheidsmeter aangaf. Een nieuwe ervaring die echt weer iets toevoegd aan je skills. Ook met Justin nog even een startje met de 13 gemaakt, en ook dit was een 5 minuten exercitie. Daarna (inmiddels waren we omgesteld, het leek wel of Wim er was....) ben ik van ellende maar op de lier gaan zitten, want ook hier kan ik de ervaringsuurtjes gebruiken. Heel erg leuk om van mijn collega vliegers te horen dat ik goed lierde. Toen kwam de 23 weer vrij voor me, maar inmiddels begon het te regenen. Ik besloot op de lier te blijven en de rest nog met een startje te verblijden. En zo eindigde deze dag om 15.00, met slechts maar 1 vluchtje in mijn logboek. Maar toch een met een nieuwe ervaring. Starten en landen met tailwind. En dat hier een addertje onder het gras lag, daar was ik me wel degelijk van bewust. Maar alles is prima gegaan, voor iedereen die vandaag gevlogen heeft. More luck next time.....
