Na alle hoogtepunten van vorige week, waren de verwachtingen voor vandaag weer eens ouderwets hoog gespannen. En dat geholpen door prachtig blauwe luchten, maar een straf zuidoostelijk windje. Voor de briefing gaf Wim Byron en mij het woord om Jan Hoekman eens flink in het zonnetje te zetten. En dat terwijl hij daar letterlijk en figuurlijk een hekel aan heeft. Maar toch, Jan kreeg alle egards toebedeeld voor zijn inspanningen tijdens het Melle kamp. Maar ik had stiekem voor Wim ook wat geregeld, want ook hij had zich uit de naad gewerkt afgelopen maanden om het kamp tot een succes te maken. Want onze "LagerFührer" mocht natuurlijk niet vergeten worden. Nogmaals, Jan en Wim, ontzettend bedankt!
Leuke van vandaag was dat veel kampgangers er waren en we een soort minireunie beleefde. Het kampsfeertje hing er weer en goed geluimd begonnen we aan een dag die wederom anders verliep dan dat (ik) we ons hadden voorgesteld. Want al tijdens het snuffelrondje van Wim, en ik meen Gabriél, bleek dat de wind een prominente rol zou opeisen. Met ruim 15 knopen uit ZZO richting (een graadje of 160) stond ie echt haaks op de baan te blazen. Genoeg reden voor Wim en Freek om te besluiten dat alle solisten eerst een checkstart moesten maken, voordat ze op de 23 losmochten. Zelf had ik er al wat bedenkingen bij. Mijn laatste crosswindlandingen waren alweer een maandje of wat geleden. En om je 4e solostart nu meteen met de 23 te maken, vervaarlijk dicht in de buurt van de limieten, nou daar zat ik niet op te wachten. Dus voor mezelf al de beslissing genomen om vandaag niet solo te vliegen.
Neemt niet weg dat je dan wel gewoon je vluchtjes op de 13 moet maken, en er het beste ervan te maken.
Met Wim weer veilig achter me, starte ik om 11.30 uur aan mijn eerste startje van de dag.
Wat een gepruts.
Opsturen over de grond, veel te agressief.
Circuit te ver doorgevlogen.
Mijn circuit leek wel op een pentagram, ipv een mooie rechthoek.
Rechttrappen voor de landing, que?
Oja, ik hield de windvleugel nog wel netjes laag, dat kon ik me nog wel herinneren.
Wim zal wel gedacht hebben.
Prutser. En terecht.
En wat het nou was, ik weet het niet. Was er gewoon niet bij. Niet geconcentreerd, wat ik gewoonweg wel ben. Te veel gebbq, te veel gerstennatjes? Neuh, een goede vlieger zoekt de aanleiding van zijn fouten niet buiten zichzelf.
Tweede vluchtje dan maar.
Zegt Wim nog voor de vlucht tegen me:" Voor alle duidelijkheid: linkerhand circuit Peter".
Want we waren inmiddels omgesteld. Omstel Wim had weer toegeslagen.
Lierstart perfect.
Mooi opgestuurd, rustige BOKS, lekker afgetrimd op 90.
Opluchting achter me.
Wim rustig.
En ik denk bij mezelf:"Zal ik mijn vlucht na zo'n mooi crosswindstartje toch nog effe vakkundig verkloten?"
Ja, goed idee.
Weet je wat, vlieg gewoon na de start downwind richting lier! Succes gegarandeerd!
Een mooi begin.
Wim begint al te steunen achter me.
Ja, dit gaat lekker.
Effe lekker verkloten.
Weet je wat, ik gooi er nog effe een bocht in.
Nu begint Wim van bil naar bil te schuifelen, ik voel het.
"Vlieg je nu al op circuit, of wat ben je aan het doen?", vraagt Wim enigzins verontrust.
Jezus man, stoor me nou niet, ik ben net effe lekker bezig! Net op laag aanknopingspunt aangekomen, 220 meter. Gaat helemaal lekker.
"Ben je het effe helemaal kwijt of zo?', vraagt Wim aan me.
Confirmed. Suceeded.
Ik gooi er nog uit dat ik helemaal het linkerhand circuit was vergeten.
Was ik natuurlijk ook. Gewoon automatisch naar het oude aanknopingspunt van voor de omstelling gevlogen. En gedacht van: mooi, 220 meter, keurig op hoogte!
Maar wel aan de verkeerde kant van het veld, sukkel.
"Nou, vlieg nu maar gewoon door, we hebben gelukkig hoogte zat.", pareert Wim.
Het spreekwoordelijke geluk bij een ongeluk.
Landing daarentegen was een keurige crosswindlanding.
Kijk, zo ben ik dan ook wel. Als ik de boel verneuk, dan rond ik het wel netjes af.
Na de landing, diepe zucht. Deze dag wil ik gewoon even heel snel vergeten. Volgende week beginnen we gewoon weer geconcentreerd, ga ik mijn hersenen gebruiken, en maak ik mezelf blij met foutloze vluchtjes.
Oja, nog een vermeldingswaardig feit.
Iedereen zakte onderuit vandaag. Een enkeling niet en die blijf een beetje martelen op een nulletje of een spaarzaam eentje.
Maar er was 1 uitzondering.
Wenker.
Of all bastards.
Hijst z'n luie reet in een 23, Onze Lieve Heer pakt hem vervolgens bij 2 vleugels vast en sleurt 'm naar ruim 1800 meter!
Want ga mij nou niet vertellen dat ie dit zelf voormekaar krijgt.
Of toch?
In dat geval: Respect.
Hij laat me in ieder geval gefrustreerd achter.
2-0 voor Wenker.
zondag 23 augustus 2009
zondag 16 augustus 2009
Long Time No Fly (part II)
Het lijkt dat de klad er nu echt in komt. Niets is minder waar. Er gebeurt namelijk onnoemelijk veel. 't Is alleen een beetje moeilijk om het begin te vinden. Net als een maagdelijk rolletje plakband, je kan het beginnetje alleen maar met je nagel vinden. Allright then, het begin.
Er was natuurlijk het Melle kamp. Even de verkorte versie.
Heerlijk vliegen met collega DBO'ers, instructeurs en iedereen anders die bereid was 2 weken vakantie op te offeren aan zijn vliegafwijking. En anders zijn ouders zo gek had gekregen de beurs te trekken voor 2 weken jolijt.
Op 26 juli haakte ik de ZZ aan de trekhaak van de door mij geleende bus van mijn buurman. Tom T en Byron S in het vooronder gepropt, en op naar Melle. We hadden er zin an.
De eerste week van het kamp was super. Prachtweer, lastig veld, passagiersvluchtjes met Duitse meisjes, schuimbekkende Duitser op startplaats, suicidale Duitser met hond in lierbaan, Tom met hoofdpijn, Jan Hoekmans verklaring voor Tom's hoofdpijn (iets met opgekropte geiligheid.....), het clublied, DE LEPO MET HYDROPNEUMATISCHE LIERKABELINKLAPINSTALATIE, lastig veld aan de andere kant, karten met een zooitje debielen, The Stig, TopGear, A Famous GliderPilot on a reasonable priced bicycle, schuimbekkende Duitser waarvan bleek dat ie niet kon vliegen, en een nog slechtere landing van mij met een ASk 21 op een stuk weg. Ai.
Ja, een bijzondere ervaring, en een iets ander einde van een fantastische week. Maar life goes on. Alle moed weer verzameld en gewoon weer gaan vliegen met Marco. Het beste vluchtje tot nu toe dus.
Zondag 2 augustus de 21 weer op dezelfde trekhaak gehezen om 'm af te leveren op Terlet. Daar huist een Servische tovenaar die de schade weer gaat repareren. (niet met plakband..). Zucht.
Woensdag 12 augustus mijn vliegtas weer gepakt en vertrokken naar de Wieringen. Onderweg komt de regen met bakken uit de lucht. Tegen beter weten in toch doorgereden en met een opgewekt humeur geprobeert de overcast weg te jagen. Toen we om 14.00 met z'n vieren nog over waren gaf ik eindelijk op. De overcast overigens ook. De toestand in de wereld nog wel even doorgenomen met Mr. G.B.J. Hageman, maar goed, geen vliegen dus, en dat was even een streep door de rekening. De hele week het weer van vandaag bijgehouden. Het begon met de voorspelling dat het vandaag niet veel beter zou zijn dan afgelopen woensdag. Maar gaandeweg de week werd het steeds positiever. Vanochtend stond ik op met clear skies en ik wist: Vandaag gaan we vliegen.
Wim was vandaag de DDI, en samen met Lex de instructeurs van de dag. In de briefing stond Wim nog even stil bij het incident met de 21. Om alle geruchten te ontzenuwen en duidelijk te maken wie wat nu overkomen was. Punt uit. Oja, en hij vroeg of iedereen zijn papieren bij zich had. Had ik eerder gehoord, en vaak leidde dit tot het solo gaan van leerlingen.
Ook ik moest weer terug in de 13, de kist waarmee ik het vliegen geleerd heb. Samen met Lex het eerste vluchtje gemaakt.
"Wat moest er bij jou nog afgetekend worden, Peter", informeerde Lex bij me.
"OK, 1 en 1 is nog steeds 2", ging er door me mee.
"Ehm, mijn geimproviseert circuit en mijn lage kabelbreuk Lex".
Eerlijk gezegd had ik verwacht dat ik vandaag gewoon weer even de routine zou oppakken door een paar rustige vluchtjes te maken op de 13.
Nou, Lex (en de rest van het instructiecorps) had mijn code gekraakt.
"Nee hoor, je moet gewoon even een goede schop onder je kont hebben en gewoon gaan vliegen".
Zo.
"Meld je even aan de startplaats dat we een beetje kort op circuit komen voor een geimproviseerd circuit?", meldt Lex aan de tiploper. Geen ruimte voor rustige vluchtjes. Schop onder de kont.
Lex levert me af op het hoge aanknopingspunt op 150m. En op downwind trakteert hij me op vol kleppen. Zo, nog 70 meter over, halverwege downwind, maak er maar wat moois van.
Ruim voor de Ulkeweg draai ik op base en op final en plots bekruipt me een gelukzalig gevoel: Na de krapte van Melle, wat heb ik hier dan een ongelofelijk ruim veld voor me!!!!!! Man, wat kan je gebeuren.
"Kijk maar waar je 'm neerzet Peter, maakt niet uit waar". En zachtjes kust de 13 het zalige gras van de Wieringen.
Zo, dat was een.
Inmiddels was Marco ook op het veld gearriveerd, en het 2e vluchtje doe ik met hem. Oellewapper als ik ben laat ik me uit een prachtbel waaien. En dat met Mr. Thermiek achter me.
Als we geland zijn, is Marco nog niet klaar met mijn briefing, of daar zie ik Lex op ons aanbenen.
"Jij mag weer gaan zitten".
Dus.
"Jij gaat dit vluchtje tot een goed einde brengen, en als dat goed gaat is je volgende vlucht solo", informeert Lex me.
Zo. Dit is geen schop onder de kont meer, dit is de TGV die met 300km/h van achteren bij je naar binnen komt rijden.
"Dat wordt een lage kabelbreuk", informeer ik mezelf droogjes. Jezus, wat een dag.
"80 me.................."
Pats!
"Bijdrukken, Ontkoppelen, Kleppen dicht, Snelheid."
Ga ik links af of land ik rechtdoor?
"Ga maar links af", leest Lex mijn gedachte.
Weer een geimproviseert circuit, weer een heerlijk groot landingsveld en weer Wieringer gras.
"NOU, GEFELICITEERD JONGEN, JE VOLGENDE VLUCHT IS SOLO OP DE 23".
In mijn hoofd is het een pandemonium van indrukken. Jezus, solo.
"Daar moet ik even over nadenken, Lex", probeer ik het nog even.
"Niks ervan, je kan prima vliegen, je gaat nu meteen in de 23 zitten."
Inmiddels zie ik dat Nency ook op het veld is gearriveerd. Ze zou misschien vandaag even komen kijken. Wat een timing!!
"Mag ik even naar....."
"Nee, niks vrouwen en vriendinnen, die leiden alleen maar af. Zitten", commandeert de (L )ex marineofficier. Er daalt een soort rust over me als ik in de 23 plaats neem. De kist is bijna een copy van de mij zo vertrouwde 21.
"Nou, hij vliegt eigenlijk net als de 21. Alleen het is een eenzitter, dus lichter en daardoor zal hij wat directer reageren op de roeren."
Ik sla alles op wat Lex zegt.
"Let op bij het afvangen dat het bij deze kist wat gevoeliger gaat dan je gewend was bij de 21. Als je te vroeg afvangt, en dat kan gebeuren, gewoon rechtleggen en uitvliegen, maar nooit de knuppel drukken."
Check.
"Je hoeft je nergens druk over te maken. Je kan dit. We zijn ervan overtuigd dat je hieraan toebent. En geloof me, we laten niemand dit doen als wij er niet van overtuigd zijn dat hij dit kan".
Lex haakt me aan en ik doe mijn checks. Het valt me op dat de rust die 5 minuten geleden over me neer daalde, er nog steeds is als ik aan de kabel hang.
Alles reageert inderdaad veel directer. Ik vlieg het oefengebied in en vind zelfs een klein belletje, waar ik nog 5 rondjes in wegdraai. Als ik op circuit aansluit en mijn checks hardop uitvoer, komt de gezonde spanning terug in mijn lijf. Op 150 meter draai ik op base, en met de kleppen werk ik wat hoogte weg. Als ik op final draai, heeft de snelheid mijn aandacht. Windgradient van 15km/h leidt tot een veilig landingssnelheid van 105km/h. En als ik de 23 neerzet en kort daarna de kap open, gil ik het even uit.
I did it!!! Wat een heerlijk gevoel dit.
Direct hierna nog 2 vluchtjes gemaakt, en Byron en konsorten wachten me op met 2 emmers Wieringer Slootwater. Jezus, wat een dag. Zomaar solo gekomen op een mooie zondag. Wim, Lex en Marco, bedankt voor vandaag! En Lex toch in het bijzonder. Het vertrouwen dat je me vandaag hebt gegeven, daar kan ik nog heel lang mee doen. En Wim, wij vliegen echt nog wel een vluchtje komende tijd. Kan niet wachten.
Er was natuurlijk het Melle kamp. Even de verkorte versie.
Heerlijk vliegen met collega DBO'ers, instructeurs en iedereen anders die bereid was 2 weken vakantie op te offeren aan zijn vliegafwijking. En anders zijn ouders zo gek had gekregen de beurs te trekken voor 2 weken jolijt.
Op 26 juli haakte ik de ZZ aan de trekhaak van de door mij geleende bus van mijn buurman. Tom T en Byron S in het vooronder gepropt, en op naar Melle. We hadden er zin an.
De eerste week van het kamp was super. Prachtweer, lastig veld, passagiersvluchtjes met Duitse meisjes, schuimbekkende Duitser op startplaats, suicidale Duitser met hond in lierbaan, Tom met hoofdpijn, Jan Hoekmans verklaring voor Tom's hoofdpijn (iets met opgekropte geiligheid.....), het clublied, DE LEPO MET HYDROPNEUMATISCHE LIERKABELINKLAPINSTALATIE, lastig veld aan de andere kant, karten met een zooitje debielen, The Stig, TopGear, A Famous GliderPilot on a reasonable priced bicycle, schuimbekkende Duitser waarvan bleek dat ie niet kon vliegen, en een nog slechtere landing van mij met een ASk 21 op een stuk weg. Ai.
Ja, een bijzondere ervaring, en een iets ander einde van een fantastische week. Maar life goes on. Alle moed weer verzameld en gewoon weer gaan vliegen met Marco. Het beste vluchtje tot nu toe dus.
Zondag 2 augustus de 21 weer op dezelfde trekhaak gehezen om 'm af te leveren op Terlet. Daar huist een Servische tovenaar die de schade weer gaat repareren. (niet met plakband..). Zucht.
Woensdag 12 augustus mijn vliegtas weer gepakt en vertrokken naar de Wieringen. Onderweg komt de regen met bakken uit de lucht. Tegen beter weten in toch doorgereden en met een opgewekt humeur geprobeert de overcast weg te jagen. Toen we om 14.00 met z'n vieren nog over waren gaf ik eindelijk op. De overcast overigens ook. De toestand in de wereld nog wel even doorgenomen met Mr. G.B.J. Hageman, maar goed, geen vliegen dus, en dat was even een streep door de rekening. De hele week het weer van vandaag bijgehouden. Het begon met de voorspelling dat het vandaag niet veel beter zou zijn dan afgelopen woensdag. Maar gaandeweg de week werd het steeds positiever. Vanochtend stond ik op met clear skies en ik wist: Vandaag gaan we vliegen.
Wim was vandaag de DDI, en samen met Lex de instructeurs van de dag. In de briefing stond Wim nog even stil bij het incident met de 21. Om alle geruchten te ontzenuwen en duidelijk te maken wie wat nu overkomen was. Punt uit. Oja, en hij vroeg of iedereen zijn papieren bij zich had. Had ik eerder gehoord, en vaak leidde dit tot het solo gaan van leerlingen.
Ook ik moest weer terug in de 13, de kist waarmee ik het vliegen geleerd heb. Samen met Lex het eerste vluchtje gemaakt.
"Wat moest er bij jou nog afgetekend worden, Peter", informeerde Lex bij me.
"OK, 1 en 1 is nog steeds 2", ging er door me mee.
"Ehm, mijn geimproviseert circuit en mijn lage kabelbreuk Lex".
Eerlijk gezegd had ik verwacht dat ik vandaag gewoon weer even de routine zou oppakken door een paar rustige vluchtjes te maken op de 13.
Nou, Lex (en de rest van het instructiecorps) had mijn code gekraakt.
"Nee hoor, je moet gewoon even een goede schop onder je kont hebben en gewoon gaan vliegen".
Zo.
"Meld je even aan de startplaats dat we een beetje kort op circuit komen voor een geimproviseerd circuit?", meldt Lex aan de tiploper. Geen ruimte voor rustige vluchtjes. Schop onder de kont.
Lex levert me af op het hoge aanknopingspunt op 150m. En op downwind trakteert hij me op vol kleppen. Zo, nog 70 meter over, halverwege downwind, maak er maar wat moois van.
Ruim voor de Ulkeweg draai ik op base en op final en plots bekruipt me een gelukzalig gevoel: Na de krapte van Melle, wat heb ik hier dan een ongelofelijk ruim veld voor me!!!!!! Man, wat kan je gebeuren.
"Kijk maar waar je 'm neerzet Peter, maakt niet uit waar". En zachtjes kust de 13 het zalige gras van de Wieringen.
Zo, dat was een.
Inmiddels was Marco ook op het veld gearriveerd, en het 2e vluchtje doe ik met hem. Oellewapper als ik ben laat ik me uit een prachtbel waaien. En dat met Mr. Thermiek achter me.
Als we geland zijn, is Marco nog niet klaar met mijn briefing, of daar zie ik Lex op ons aanbenen.
"Jij mag weer gaan zitten".
Dus.
"Jij gaat dit vluchtje tot een goed einde brengen, en als dat goed gaat is je volgende vlucht solo", informeert Lex me.
Zo. Dit is geen schop onder de kont meer, dit is de TGV die met 300km/h van achteren bij je naar binnen komt rijden.
"Dat wordt een lage kabelbreuk", informeer ik mezelf droogjes. Jezus, wat een dag.
"80 me.................."
Pats!
"Bijdrukken, Ontkoppelen, Kleppen dicht, Snelheid."
Ga ik links af of land ik rechtdoor?
"Ga maar links af", leest Lex mijn gedachte.
Weer een geimproviseert circuit, weer een heerlijk groot landingsveld en weer Wieringer gras.
"NOU, GEFELICITEERD JONGEN, JE VOLGENDE VLUCHT IS SOLO OP DE 23".
In mijn hoofd is het een pandemonium van indrukken. Jezus, solo.
"Daar moet ik even over nadenken, Lex", probeer ik het nog even.
"Niks ervan, je kan prima vliegen, je gaat nu meteen in de 23 zitten."
Inmiddels zie ik dat Nency ook op het veld is gearriveerd. Ze zou misschien vandaag even komen kijken. Wat een timing!!
"Mag ik even naar....."
"Nee, niks vrouwen en vriendinnen, die leiden alleen maar af. Zitten", commandeert de (L )ex marineofficier. Er daalt een soort rust over me als ik in de 23 plaats neem. De kist is bijna een copy van de mij zo vertrouwde 21.
"Nou, hij vliegt eigenlijk net als de 21. Alleen het is een eenzitter, dus lichter en daardoor zal hij wat directer reageren op de roeren."
Ik sla alles op wat Lex zegt.
"Let op bij het afvangen dat het bij deze kist wat gevoeliger gaat dan je gewend was bij de 21. Als je te vroeg afvangt, en dat kan gebeuren, gewoon rechtleggen en uitvliegen, maar nooit de knuppel drukken."
Check.
"Je hoeft je nergens druk over te maken. Je kan dit. We zijn ervan overtuigd dat je hieraan toebent. En geloof me, we laten niemand dit doen als wij er niet van overtuigd zijn dat hij dit kan".
Lex haakt me aan en ik doe mijn checks. Het valt me op dat de rust die 5 minuten geleden over me neer daalde, er nog steeds is als ik aan de kabel hang.
Alles reageert inderdaad veel directer. Ik vlieg het oefengebied in en vind zelfs een klein belletje, waar ik nog 5 rondjes in wegdraai. Als ik op circuit aansluit en mijn checks hardop uitvoer, komt de gezonde spanning terug in mijn lijf. Op 150 meter draai ik op base, en met de kleppen werk ik wat hoogte weg. Als ik op final draai, heeft de snelheid mijn aandacht. Windgradient van 15km/h leidt tot een veilig landingssnelheid van 105km/h. En als ik de 23 neerzet en kort daarna de kap open, gil ik het even uit.
I did it!!! Wat een heerlijk gevoel dit.
Direct hierna nog 2 vluchtjes gemaakt, en Byron en konsorten wachten me op met 2 emmers Wieringer Slootwater. Jezus, wat een dag. Zomaar solo gekomen op een mooie zondag. Wim, Lex en Marco, bedankt voor vandaag! En Lex toch in het bijzonder. Het vertrouwen dat je me vandaag hebt gegeven, daar kan ik nog heel lang mee doen. En Wim, wij vliegen echt nog wel een vluchtje komende tijd. Kan niet wachten.
Abonneren op:
Posts (Atom)