Even nog over vorige week: Zwaar gefrustreerd kwam ik uit de Wieringen thuis. Waarom? Ik wil absoluut niet zielig klinken, maar na 3 korte vluchtjes kon ik niet anders dan gefrustreerd zijn. Het eerste vluchtje was meteen een kabelbreuk op 180m. Verkort circuit en na 2 minuten weer aan de grond. Kan gebeuren, en ik voelde 'm al aankomen toen ik met dik 150km/h werd gelanceerd. Maar ik had gepland dat mijn 2e vluchtje zo rond een uur of 2 zou zijn, en volgens het KNMI weerbericht zou het dan stevig omhoog gaan brullen. Dat klopte, ware het niet dat ik toen op de lier zat en iedereen keurig netjes de warme lucht in katapuleerde. De een na de ander bleef ruim weg, en er werden hoogtes gehaald in de 4 cijferige waardes. (Waar was Wenker??) Toen Ruud Bolduan mijn gezicht steeds langer zag worden op de lier, bood hij mij aan te gaan vliegen en het lieren over te nemen. De een na de ander kwam nu juist terug en het regende putdeksels en stoeptegels. Kortom, ook ik stond na -4m/s rond weer snel in het vers gemaaide gras. Hans Broekhuizen, die mij kwam oppikken zag het en deed het af met de opmerking: "Hier staat een gefrustreerd man".
Over het 3e vluchtje heb ik het maar niet, want dat laat zich raden.
Met dit gegeven reed ik deze morgen weer opgewekt naar ons veld. Op zich was het KNMI bericht voor vandaag iets terughoudender. Maar wederom zou het tegen een uurtje of 13.00 weer moeten gaan gebeuren. Wederom het eerste vluchtje om een uur of 10.30, en deze keer was het totaal onbewolkt, maar toch al tikkerig. Zo rond een uur of 12 zag je overal de thermiek loskomen: Tegen een strakke blauwe lucht ontstonden er overal mooi cumels, en vanuit het zuidwesten kwamen complete straten op een meter of 1500 onze kant op. En ja hoor, er stond een 23 voor me klaar. Voor mij was Merlijn vertrokken met de DG en hij pakte het al snel op. En toen ik op 330 meter van de lier ontkoppelde, was het even zoeken, maar al snel had ik een klein belletje die me op 500 meter bracht. Ik hield de pishoek goed in de gaten, want met de Xponder aan had ik geen zin in reprimandes van de CTR van de Kooy. De wind stond inmiddels dwars op de baan en blies inmiddels al wat sterker ons van het veld weg. Tegen het Amstelmeer aan zakte de vario terug naar 1m/s rond en besloot ik het zekere voor het onzekere te nemen en terug te steken richting de hangaar. Meteen leerde ik dat deze exercitie mij "slechts"100 hoogtemeters kostte, en pakte een stevige 2,5m/s rond op boven de hangaar. 4 minuten later hing ik weer boven het Amstelmeer, maar nu op ruim 900m. Wat een ongelovelijke kick geeft dat!! Inmiddels had ik de DG van Merlijn in het zicht en stak nog een keer terug langs het straatje dat er inmiddels lag. Zonder hoogte verlies hing ik weer boven het veld en kon doorstijgen naar 1050m. Nu zat Merlijn nog maar een metertje of 20 boven me en gezamenlijk staken we weer terug, ditmaal richting Schagen. Op 900m pikte ik weer een prachtige bel op en bereidde me voor ditmaal naar de wolkenbasis door te klimmen. Ik schatte dat die op 1500m lag, maar met weer 3m/s omhoog moest dat geen probleem worden.
"Delta Hotel, Wieringen Grond", kraakte er door mijn radio.
"Peter, kan jij zo terugkomen, je bent nu 40 minuten weg en er staan hier nog een paar mensen!"
"Ah, shit", gaat er door mij heen.
"Wieringen Grond, Delta Hotel, begrepen, ik kom terug.", antwoordde ik zakelijk.
Dit vluchtje afbreken was echt jammer. Maar vliegen met andere collega's betekent wel dat je je wel aan de afspraken moet houden. Alleen moest ik er even 1000m hoogte afvliegen.
Ik besluit richting Schagen te vliegen en duik aan om flink snelheid te maken. Met 140km/h duik ik onder de straat door die ik had uitgekozen om het eerste plan te verwezenlijken. En hoe bizar was het dat ik met deze snelheid gewoon 2m/s stijgen had! Inplaats van hoogte verliezen stijg ik verder door en even voor Schagen keer ik om, om serieus de hoogte eraf te vliegen. Binnen een paar minuten nader ik het veld en met ruim 160km/h jaag ik over het veld op nog steeds 700m hoogte. Dan maar stijle bochten en uiteindelijk kleppen trekken om vervolgens keurig op 200m op het hoge aanknopingspunt aan te komen en op circuit te gaan. De wind stond cross in de baan, en met een perfecte crosswind landing beeindig ik deze eerste echte thermische vlucht hier op de Wieringen. Wat is dit gaaf! Met dit vluchtje spoel ik de nare smaak van vorige week weg en zet een belangrijke stap in het ervaring opdoen met thermiekvliegen. Maar voor nu geniet ik eerst nog even na , want ook dat is een belangrijk aspect wat niet vergeten mag worden. Afgelopen weken heb ik me meerdere malen afgevraagd wat ik nou niet goed deed, omdat ik de thermische vluchtjes steeds miste. Maar er komt ook een stukje geluk bij kijken, en dat had ik vandaag wel. Qua vliegen zit het wel goed, dus er komen er echt nog wel meer. Want, de aanhouder wint altijd!!
