Eindelijk na weken van meteorologische geselingen diende zich een periode aan van rustig weer. Gewoon gemiddelde wind, wel een beetje cross in de baan natuurlijk, aangenaam temperatuurtje en een redelijk onbewolkte hemel. Picture book weather. We hielden het al voor onmogelijk na al de weekeinden van gecancelde Open Dagen en nutteloos op en neer rijden tussen Egmond en de Wieringermeer. Maar onze gebeden werden gehoord, en onze Lieve Heer blijkt toch nog wat mededogen te hebben met ons zweefvliegers. En mij in het bijzonder. Want ik zat midden in een serie van doellandingen, en met drie reeds goedgekeurde crosswind landingen in de boeken, leek vandaag uitgerekend de dag om de resterende 2 pogingen te doen. Want de wind mocht dan wel 90 graden cross in de baan te staan, ik word er niet meer warm of koud van. Mijn vorige drie had ik gedaan met nagenoeg dezelfde condities, alleen met wat meer wind. Ik haalde de eerste drie van deze serie mij nog eens voor de geest, en kon me nog helder herinneren dat de headwind component, of beter gezegd het ontbreken ervan, mij bijna heel lelijk opbrak. Voor vandaag wist ik precies wat ik hiermee moest doen. Maar toen tijdens de briefing bleek dat ik een van de weinige lieristen bleek te zijn, greep ik deze gelegenheid aan om te anticiperen op de verwachting van deze dag. Het KNMI kleine luchtvaart sprak vanochtend over een ruimende wind, welke tegen de middag steeds meer in de baan zou komen te staan. De weg naar succesvolle doellandingen bleek dus vooral in het NIET vliegen te liggen. De eerste missie voor vandaag was dus om zeker tot 12.30 op de lier te blijven zitten. En dat is dus niet zo moeilijk. En verdomd, tegen 12.30 ruimde de wind steeds meer de baan in, en dat was voor mij het sein om voor aflossing te vragen. En tegen de tijd dat ik mij installeerde in de cockpit van de DH, stond ie al zowat recht in de baan! Mijn tactiek werkte. Sijt probeerde nog even onbedoeld roet in het eten te gooien, door mij te vragen een afwijkend circuit te vliegen (Marco had een gronddag....), maar dit verzoek wees ik resoluut van de hand.
"Nu even niet Sijt, ik zit midden in mijn doellandingen".
Met een begrijpende blik ging onze DDI op zoek naar de andere vrijwilliger, die achter mij opgesteld stond in de andere 23. Maar er diende zich meteen een nieuw probleem aan. Kort voor mij vertrokken 2 andere kisten, en een van deze twee ging met zekerheid het doellandingsveld bezetten, waar Maarten Fels reeds opgesteld stond om mijn poging te beoordelen. Tijdens de start zoek ik over de radio contact met een van de kisten die reeds op downwind aangeknoopt zijn. En deze reageert direct met de mededeling dat hij op positie 2 de kist aan de grond zou zetten. Maar de 1013 is een ander verhaal. Na herhaalde oproepen krijg ik geen reactie, en ik zie hoe deze vlieger met speels gemak vervolgens recht in het midden van het doellandingsveld tot stilstand komt. Damned!
Ik wurg er vervolgens nog een paar 0 rondjes uit, en zie vanuit mijn ooghoeken dat er tergend langzaam een Pandaatje aan komt rijden om de 13 van het veld te slepen. Ik besluit een geimproviseerd circuit ervan te maken, en op het moment dat ik op final indraai, zie ik de 13 voldoende ruimte creeeren voor mij om 'm erin te prikken. Poging 4 is succesvol. Opluchting.
De wind staat inmiddels recht in de baan, en doellanden is met deze omstandigheden een stuk makkelijker. Zou het me dan vandaag toch gaan lukken?????
Poging 5 gaat alles van een leien dakje. Echter deze keer staat er geen vrijwillige GPL'er om mijn poging te beoordelen, maar de instucteur himself. En in dit geval blijkt dat Wim Jacbos te zijn, die zijn vrije dag een zinvolle invulling kwam geven op het veld. Maar alle zenuwen verdwenen als sneeuw voor de zon, toen ik 'm midden in het doellandingsveld aan de grond zette. Een brede glimlach en een Ferme hand van Wim was mijn deel. Project Doellanding is met succes afgerond. De vlucht daarna besluit ik meteen een perfecte sliplanding eruit te gooien, dus op een roze wolk zit ik nu dit stuk te typen. En Sanne weet denk ik wel hoe dat voelt. Want die ging solo vandaag, en hoe! Met 2 solide landingen zet ze de familietraditie voort. In huize Rijs bevinden dit jaar zich 2 kersverse solisten, en Sanne heeft iets gepresteerd, wat al in jaren niet meer vertoond is: Eindelijk weer een vrouwelijke solist!!! Sanne, ik ben trots op je. En ik beoordeel volgend jaar met liefde de doellandingen van jou en je broertje Sybe. Kan ik dit jaar mijn GPL nog halen?
In theorie wel, maar met nog maar 1 maand te gaan, moet ik misschien dit baken verschuiven naar volgend seizoen. Maar ik hou nog hoop......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten