En denk nou niet dat na het beeindigen van je EVO je opleiding ophoudt. Nee, dan begint het pas. Ga je met kriebels in je buik naar de Meer als er een vette crosswind staat. Want je wilt natuurlijk wel vliegen, maar de veiligheid van een instructeur achter je moet je dus missen.
Ga je in de auto onderweg al nadenken over de crosswindprocedure. Das is principe prima. En als je aankomt, kijk je naar de windmolens. Hoe staan ze, en nog belangrijker, hoe hard draaien ze? Ook de windzak ondergaat een gedegen onderzoek. Varieert ie? Hangt ie of staat ie? Zit er een meewindcomponent in? Vaak hebben de beginnende solisten het plaatje al kompleet en is de briefing van de DDI slechts een bevestiging van hun vermoedens. Corrigeren ze de DDI ook nog even als deze, geheel per abuis, de verkeerde opstellings positie voorsteld.
Nee, die gasten zijn messcherp.
Vervolgens de volgende belangrijke check: Is er koffie?
Gek van angst word ik als er geen koffie is.
Dan kan Hans Broekhuijsen me verzekeren dat er koffie aankomt, maar de geruststellende piepjes die het apparaat geeft als er een volle kan zwart goud gereed is, wacht ik met spanning af. Net als Freek.
Vandaag was zo'n dag. Alleen was mijn vliegplanning door familiaire verplichtingen enigzins ingekort tot even na het middaguur. Het hele ochtendritueel, zoals hiervoor beschreven had ik doorgemaakt, echter had ik ook besloten vandaag een andere belangrijke taak tot mij te nemen.
Het lieren.
Ik had in alle documentatie van mijn Elementaire Vliegopleiding gelezen dat het lieren slechts weggelegd was voor diegene die al ver ingevoerd was in het vliegbedrijf. De hardcore vlieger zeg maar.
De Jan Hoekmannen en Joop Bakkers onder ons.
Mannen die Dyneema correct en met respect uitspreken, en het met geduldige liefde repareren als de immensen krachten die zij met een simpele polsbeweging loslaten op 1200 meter van het gevlochten superkunststof, de berekende limieten van de trekkracht te ver te boven gaat.
Mannen die met weemoed spreken over het "Oude Joekeltje", de trouwe voorgangster van de ranke Mel, als ware het een oude verloren liefde, die soms ook met nodig chagrijn haar nukken botvierde, maar zich altijd mocht verheugen in warme mannelijke aandacht.
Zoveel mannelijke aandacht zelfs, dat het gerucht gaat dat het uitfaseren van deze dame het werk is geweest van anonieme vrouwenhanden......
En ik mocht vandaag, onder de bezielende leiding van Joop Bakker, ingewijd worden in de edele kunst van Het Lieren.
Op het moment dat de kist wordt aangekoppeld, worden Lierist en Vlieger een.
Op ruim 1000 meter afstand, verbonden met slechts een kabel, is de gezamelijke interpretatie van ieders actie en reactie het begin van een innige samenwerking van hooguit 30 seconden, die letterlijk zijn hoogtepunt kent bij de ontkoppeling, hoog boven de lier.
Als de Lierist tevreden zijn kabel binnenhaalt en de Vlieger zijn weg vervolgd overheerst bij beiden de vanzelfsprekendheid. Prachtig. Wat een resultaat.
We staan er maar zelden bij stil, maar de Lierist is echt de baas op het veld. Iedereen kan van alles willen, maar als Hij anders besluit, gebeurt er dus niets.
Ik kan daarom ook maar moeilijk begrijpen waarom de taak van het lieren niet bij iedereen deze warme gevoelens oproept. Waarschijnlijk moet je enige affiniteit hebben met deze taak, en dat is niet iedereen gegeven. Geeft natuurlijk niets, want iedereen heeft zijn specialiteiten.
Maar ik heb het idee dat ik dat lieren wel leuk ga vinden in de toekomst. Net zo leuk als vliegen?
Zie het dan maar zo: Als je liert, vlieg je ook. Want van elke lierstart die je als lierist maakt, leer je beter vliegen en vica versa.
Weer een stapje verder.
zondag 13 september 2009
zondag 6 september 2009
Een Goddelijke Solo Sunday...........
Just another ordinary Sunday...... Het weer goed, Jan Groenink en Marco Nierop als instructeurs, voldoende kader.... Ach, een zondag als zo velen, langzaam naar het einde van het seizoen kruipend.
Maar als je afgelopen maanden je ogen en oren goed de kost had gegeven, waren een aantal dingen opgevallen:
Instructeurs die "toevallig in de buurt waren" en even kwamen aanwaaien.
De opmerking "Heeft iedereen z'n papieren bij zich?" tijdens de briefing.
Jan Hoekman die al weken klaagt over het hoge aantal wachtlijstpersonen in z'n DBO systeem.
Yep.
Kijk, Arent was al een zekerheidje. Alleen had die drol z'n medical nog niet binnen vorige week.
Hadden we al afgevinkt. (Arent afgevinkt, ornithologisch perfect....) Echt een vliegtalent, gaan we nog wat mee beleven!
Maar Lex (de aanwaaiinstructeur van vandaag......) komt natuurlijk niet voor 1 DBO'er. Want hij had net letterlijk een Goddelijke week zeilen achter de rug met Duitse jongens en meisjes. En om na zo'n metafyschische ervaring meteen het atheïsme weer op te zoeken van een goddeloze vliegzondag, is haast ongepast.
Nee, daar is meer voor nodig.
Hoe toevallig was het dat ook Wim Jacobs plotseling zijn opwachting maakte. Begon een beetje vaag een Ka-6 E in elkaar te zetten, samen met Peter van der Heijden (Oei oei oei, van der Heijden op een goddeloze zondag, als dat geen teken van boven is.....) Iedereen verbaasde zich over het hoge instructeursgehalte. What's going on?
Pocketboy Gabriël was toch niet aanwezig.
Maar er waren natuurlijk nog meer DBO'ers die tegen hun solo aanzaten. Mag ik u even voorstellen:
Rolf Ludeke.
"Ludeke, is dat een vrouw?", vroeg Lex zich hardop af, waar Rolf bijstond.
"Nee, dat is z'n achternaam, Lex", probeerde ik de situatie nog te redden, wijzend naar Rolf.
"Oh, Ralf, ja ik ben er een aantal weken niet geweest, dus..."
Lex verergerde de situatie drastisch met deze opmerking. Als Lex ooit nog IFR op Amsterdam Center terecht komt, de West sector om precies te zijn, kan hij zonder de begeleiding van Ralf rekenen.
Oh, pardon, ik bedoel natuurlijk Rolf.
Stiekem is die Rolf afgelopen weken behoorlijk ver gevorderd. Altijd een Low Profile, nooit wist iemand precies hoever die nou werkelijk was. Echt een ATC'er hé, zelf altijd onder de radar zal ik maar zeggen. Ondertussen was z'n EVO lijst al helemaal afgetekend. En elke keer als ik tegen hem zei dat ie binnenkort waarschijnlijk solo zou gaan, kwam die heerlijke baritonlach schaterend zijn keel uit. Wat een genot voor al die verkeersvliegers die dat stemgeluid dagelijks mogen ervaren. Ging solo vandaag.
En dan onze Ralf.
Ook 14 jaar. Net als Arent.
Laten we zeggen, Ralf heeft geen lood nodig. En dat Ralf in een AKS 13 past, dat mag pas echt een wonder heten. In de 13 spreken we van Ralf.zip Gecomprimeerd dus.
Maar zelf sluit Ralf geen compromissen. Altijd kritsch naar zichzelf en zijn instructeur. Kijk, en met die instelling kom je dus solo op je 14e. Bracht een lage kabelbreuk met Lex tot een goed einde, en kon meteen gaan zitten in de 23. He Ralf, ik ken het gevoel. Grote klasse jongen.
Tja, en zo heb je er weer 3 solisten bij. Nu Hans Broekhuisen ook solo is, kan ie misschien een solisten boekingsysteem gaan maken. Want Jotham redt zichzelf wel in z'n eentje. Die heeft gewoon 2 13's tot z'n beschikking.
En om het verhaal kompleet te maken, Albert deed z'n laatste examenvlucht voor z'n GPL. En slaagde met vlag en wimpel. Want ook Freek van Zoest was geheel toevallig aangekomen op het veld. Want ook Freek had volgens mij wel een beetje een idee wat er vandaag te gebeuren stond. Ook vanaf deze plek: Albert gefeliciteerd jongen. Wat een successen allemaal vandaag. Een ware hoogmis op zondag.
En zo komen we resumerend een beetje tot de conclussie dat het de ZCH erg voor de wind gaat. Maar niet toevallig natuurlijk. We mogen ons prijzen met veel jonge aanwas. En ook het middenkader is aanwezig om het gat op te vangen tussen de jonkies en de respectabele leden. Een prachtig fundament, wat een goede toekomst biedt, maar ook een uitdaging is voor het huidige bestuur. Hoe gaan we dit komende jaren managen? En hoe consolideren we de ingezette koers? Verkennen we de grenzen van de mogelijkheden, en rekken we deze vervolgens op, of anticiperen we op al deze ontwikkelingen? Maar hoe dan? En met welke middelen? Allemaal vragen, maar ook de zekerheid dat op al deze vragen de antwoorden komen.
Ik ben blij lid te zijn bij ZCH. Ik heb tot nu toe een fantastisch seizoen, met hoogte en dietepunten. Maar vandaag alleen maar hoogtepunten!
Maar als je afgelopen maanden je ogen en oren goed de kost had gegeven, waren een aantal dingen opgevallen:
Instructeurs die "toevallig in de buurt waren" en even kwamen aanwaaien.
De opmerking "Heeft iedereen z'n papieren bij zich?" tijdens de briefing.
Jan Hoekman die al weken klaagt over het hoge aantal wachtlijstpersonen in z'n DBO systeem.
Yep.
Kijk, Arent was al een zekerheidje. Alleen had die drol z'n medical nog niet binnen vorige week.
Hadden we al afgevinkt. (Arent afgevinkt, ornithologisch perfect....) Echt een vliegtalent, gaan we nog wat mee beleven!
Maar Lex (de aanwaaiinstructeur van vandaag......) komt natuurlijk niet voor 1 DBO'er. Want hij had net letterlijk een Goddelijke week zeilen achter de rug met Duitse jongens en meisjes. En om na zo'n metafyschische ervaring meteen het atheïsme weer op te zoeken van een goddeloze vliegzondag, is haast ongepast.
Nee, daar is meer voor nodig.
Hoe toevallig was het dat ook Wim Jacobs plotseling zijn opwachting maakte. Begon een beetje vaag een Ka-6 E in elkaar te zetten, samen met Peter van der Heijden (Oei oei oei, van der Heijden op een goddeloze zondag, als dat geen teken van boven is.....) Iedereen verbaasde zich over het hoge instructeursgehalte. What's going on?
Pocketboy Gabriël was toch niet aanwezig.
Maar er waren natuurlijk nog meer DBO'ers die tegen hun solo aanzaten. Mag ik u even voorstellen:
Rolf Ludeke.
"Ludeke, is dat een vrouw?", vroeg Lex zich hardop af, waar Rolf bijstond.
"Nee, dat is z'n achternaam, Lex", probeerde ik de situatie nog te redden, wijzend naar Rolf.
"Oh, Ralf, ja ik ben er een aantal weken niet geweest, dus..."
Lex verergerde de situatie drastisch met deze opmerking. Als Lex ooit nog IFR op Amsterdam Center terecht komt, de West sector om precies te zijn, kan hij zonder de begeleiding van Ralf rekenen.
Oh, pardon, ik bedoel natuurlijk Rolf.
Stiekem is die Rolf afgelopen weken behoorlijk ver gevorderd. Altijd een Low Profile, nooit wist iemand precies hoever die nou werkelijk was. Echt een ATC'er hé, zelf altijd onder de radar zal ik maar zeggen. Ondertussen was z'n EVO lijst al helemaal afgetekend. En elke keer als ik tegen hem zei dat ie binnenkort waarschijnlijk solo zou gaan, kwam die heerlijke baritonlach schaterend zijn keel uit. Wat een genot voor al die verkeersvliegers die dat stemgeluid dagelijks mogen ervaren. Ging solo vandaag.
En dan onze Ralf.
Ook 14 jaar. Net als Arent.
Laten we zeggen, Ralf heeft geen lood nodig. En dat Ralf in een AKS 13 past, dat mag pas echt een wonder heten. In de 13 spreken we van Ralf.zip Gecomprimeerd dus.
Maar zelf sluit Ralf geen compromissen. Altijd kritsch naar zichzelf en zijn instructeur. Kijk, en met die instelling kom je dus solo op je 14e. Bracht een lage kabelbreuk met Lex tot een goed einde, en kon meteen gaan zitten in de 23. He Ralf, ik ken het gevoel. Grote klasse jongen.
Tja, en zo heb je er weer 3 solisten bij. Nu Hans Broekhuisen ook solo is, kan ie misschien een solisten boekingsysteem gaan maken. Want Jotham redt zichzelf wel in z'n eentje. Die heeft gewoon 2 13's tot z'n beschikking.
En om het verhaal kompleet te maken, Albert deed z'n laatste examenvlucht voor z'n GPL. En slaagde met vlag en wimpel. Want ook Freek van Zoest was geheel toevallig aangekomen op het veld. Want ook Freek had volgens mij wel een beetje een idee wat er vandaag te gebeuren stond. Ook vanaf deze plek: Albert gefeliciteerd jongen. Wat een successen allemaal vandaag. Een ware hoogmis op zondag.
En zo komen we resumerend een beetje tot de conclussie dat het de ZCH erg voor de wind gaat. Maar niet toevallig natuurlijk. We mogen ons prijzen met veel jonge aanwas. En ook het middenkader is aanwezig om het gat op te vangen tussen de jonkies en de respectabele leden. Een prachtig fundament, wat een goede toekomst biedt, maar ook een uitdaging is voor het huidige bestuur. Hoe gaan we dit komende jaren managen? En hoe consolideren we de ingezette koers? Verkennen we de grenzen van de mogelijkheden, en rekken we deze vervolgens op, of anticiperen we op al deze ontwikkelingen? Maar hoe dan? En met welke middelen? Allemaal vragen, maar ook de zekerheid dat op al deze vragen de antwoorden komen.
Ik ben blij lid te zijn bij ZCH. Ik heb tot nu toe een fantastisch seizoen, met hoogte en dietepunten. Maar vandaag alleen maar hoogtepunten!
dinsdag 1 september 2009
Enige zelfreflectie ten aanzien van vorige week leverde de volgende opdracht op voor vandaag:
"De beperkingen die je ervaart, zijn beperkingen die je jezelf oplegt".
Na wat dieper nagedacht te hebben wat er nou vorige week niet helemaal lekker ging, kwam ik tot de conclusie dat er toch te veel spanning opstond. Ik moest en zou goed vliegen met Wim, liefst foutloos natuurlijk, en ik liet me een beetje gekmaken door die vermaledijde crosswind. En zo ga je dus met een kop vol opdrachten in een kist zitten, en vergeet je gewoon te vliegen. Want dat is het gewoon!
Vandaag deed ik dat dus anders, en vroeg na de briefing meteen aan Wim of hij een checkstartje met me wilde maken.
"Is goed", was de simpele boodschap van Wim.
Het snuffelrondje leent zich daar prima voor, en met die wetenschap vroeg ik het ook aan hem. Dan ben je als eerste weg, slaat Wim 2 vliegen in 1 klap en weet ik direct waar ik aan toe ben die dag. Heerlijk efficient.
Checkstart ging prima. 2 kleine puntjes t.a.v. de snelheid (als snelheid leven is, heb ik het eeuwige leven...) maar voor de rest prima. Vliegen maar.
Lekker 3 startjes kunnen maken op de 23. Ik merkte na mijn eerste start al direct dat ik goed scherp was. Start en landing probleemloos, en na de eerste start wilde ik graag nog een startje maken. Maar met zoveel GPL' ers en solisten is het gevecht om de 23 nu echt losgebarsten. Om de tijd te doden, ben ik op de trekker gesprongen en heb ik heel wat kabeltjes weggereden. Na 2,5 uur op de trekker kwam eindelijk het verlossende bericht van onze startleider Ben:
"De volgende 23 is voor jou".
Ton Kuipers achter me in de Zulu.
"He Peter, wijs jij mij de weg naar de cumuls maar, ik volg je wel!"
Eindresultaat was dat ik na de start links af ging en probeerde de bel te pakken waar al driftig in gedraaid werd door Wim in de 13. Succes gegarandeerd zou je zeggen.
" Verdomme, die Kuipers draait achter mij naar rechts, wat gaat die nou doen?" mompelde ik, kijkend waar Ton bleef na de lierstart.
En daar komt mijn onervarenheid, of moet ik zeggen de ervarenheid van Ton om de hoek kijken. Ik haalde het dus net niet om die bel te pikken, ondanks dat ik op ruim 450 meter van de lier kwam.
Had Ton natuurlijk allang gezien.
Ik zakte dus na 7 minuten onderuit en moest onverrichterzake terug naar het veld. En Kuipers bleef nog lang hangen en vol zelfvertrouwen in Justin een volgend slachtoffer vond. Hier even een fragment van het radiotranscript tussen Kuipers en Wenker:
"He Justin, ik stijg je er dik uit!!!!!!".
Waarop Wenker direct reageerde door bij hem onderdoor te steken en 'm in de volgende bel eruit te stijgen. Ja, die Wenker krijg je niet zomaar klein. En al helemaal niet in de DG, waar die vandaag op uitgechecked is.
Achter in de coulissen van dat theater maakte ik me op voor mijn eerste poging voor een doellanding, want ja, je moet toch iets van zo'n vlucht maken. Voor mij landde de 2e 13 met Marco en zowaar, het lukte! Een prachtige doellanding was het resultaat door een goed gebruik van kleppen en knuppel. Komende weken ga ik me hierop verder richten, zonder mezelf al te veel druk op te leggen. Eerst alles gewoon maar goed doen, dan komen die doellandingen vanzelf wel.
"De beperkingen die je ervaart, zijn beperkingen die je jezelf oplegt".
Na wat dieper nagedacht te hebben wat er nou vorige week niet helemaal lekker ging, kwam ik tot de conclusie dat er toch te veel spanning opstond. Ik moest en zou goed vliegen met Wim, liefst foutloos natuurlijk, en ik liet me een beetje gekmaken door die vermaledijde crosswind. En zo ga je dus met een kop vol opdrachten in een kist zitten, en vergeet je gewoon te vliegen. Want dat is het gewoon!
Vandaag deed ik dat dus anders, en vroeg na de briefing meteen aan Wim of hij een checkstartje met me wilde maken.
"Is goed", was de simpele boodschap van Wim.
Het snuffelrondje leent zich daar prima voor, en met die wetenschap vroeg ik het ook aan hem. Dan ben je als eerste weg, slaat Wim 2 vliegen in 1 klap en weet ik direct waar ik aan toe ben die dag. Heerlijk efficient.
Checkstart ging prima. 2 kleine puntjes t.a.v. de snelheid (als snelheid leven is, heb ik het eeuwige leven...) maar voor de rest prima. Vliegen maar.
Lekker 3 startjes kunnen maken op de 23. Ik merkte na mijn eerste start al direct dat ik goed scherp was. Start en landing probleemloos, en na de eerste start wilde ik graag nog een startje maken. Maar met zoveel GPL' ers en solisten is het gevecht om de 23 nu echt losgebarsten. Om de tijd te doden, ben ik op de trekker gesprongen en heb ik heel wat kabeltjes weggereden. Na 2,5 uur op de trekker kwam eindelijk het verlossende bericht van onze startleider Ben:
"De volgende 23 is voor jou".
Ton Kuipers achter me in de Zulu.
"He Peter, wijs jij mij de weg naar de cumuls maar, ik volg je wel!"
Eindresultaat was dat ik na de start links af ging en probeerde de bel te pakken waar al driftig in gedraaid werd door Wim in de 13. Succes gegarandeerd zou je zeggen.
" Verdomme, die Kuipers draait achter mij naar rechts, wat gaat die nou doen?" mompelde ik, kijkend waar Ton bleef na de lierstart.
En daar komt mijn onervarenheid, of moet ik zeggen de ervarenheid van Ton om de hoek kijken. Ik haalde het dus net niet om die bel te pikken, ondanks dat ik op ruim 450 meter van de lier kwam.
Had Ton natuurlijk allang gezien.
Ik zakte dus na 7 minuten onderuit en moest onverrichterzake terug naar het veld. En Kuipers bleef nog lang hangen en vol zelfvertrouwen in Justin een volgend slachtoffer vond. Hier even een fragment van het radiotranscript tussen Kuipers en Wenker:
"He Justin, ik stijg je er dik uit!!!!!!".
Waarop Wenker direct reageerde door bij hem onderdoor te steken en 'm in de volgende bel eruit te stijgen. Ja, die Wenker krijg je niet zomaar klein. En al helemaal niet in de DG, waar die vandaag op uitgechecked is.
Achter in de coulissen van dat theater maakte ik me op voor mijn eerste poging voor een doellanding, want ja, je moet toch iets van zo'n vlucht maken. Voor mij landde de 2e 13 met Marco en zowaar, het lukte! Een prachtige doellanding was het resultaat door een goed gebruik van kleppen en knuppel. Komende weken ga ik me hierop verder richten, zonder mezelf al te veel druk op te leggen. Eerst alles gewoon maar goed doen, dan komen die doellandingen vanzelf wel.
Abonneren op:
Posts (Atom)