Final Sunday?

Waarschijnlijk de laatste zondag van dit jaar. Klein kansje natuurlijk dat komende week nog gelegenheid biedt, maar ik vrees met grote vrezen.

Mijn eerste jaar. En wat een jaar, met hoogte en dieptepunten. Misschien een mooi moment om eens terug te blikken op afgelopen seizoen. Want er is veel gebeurt. Nou, eerst dan maar eens de feiten op een rijtje:

Start seizoen (DBO) : 10 mei 2009

Aantal vliegdagen : 22

Aantal vluchten : 71

Aantal lierstarts : 71

Totale tijd airborn : 08h:51min

Gemiddelde vluchttijd : 00h:o7:28

Gemiddelde starts per dag : 3,22 starts

Kortste vlucht : 00h:01 min (lage kabelbreuk)

Langste vlucht : 01h:32 min (Melle, niet gelogd)

Hoogst behaalde hoogte : 1990 meter (Melle)

Gevlogen velden : Wieringermeer, Terlet, Melle

Gevlogen vliegtuigtypen : ASK-13, ASK-21, ASK-23

Gevlogen registraties : PH-1013, PH-423, PH-1097

D-5422, PH-760, PH-810

Aantal starts tot solo : 56

Solo gekomen op : 16 juli 2009

Koude cijfertjes, die het seizoen samenvatten en overzichtelijk maken. Maar hieruit valt dus totaal niet op te maken hoe ik het beleefd heb. Nu geeft mijn blog een aardig beeld hoe ik dit jaar doorgekomen ben. En misschien ook wel leuk om zomaar eens wat aantekeningen uit mijn logboek te citeren:

20-05-2009 " Vleugels rechthouden!"

31-05-2009 " Zelf gestart, blijf bovenin doortrekken maar wel rustig (!) bijprikken"

03-06-2009 " Eerst crosswindlanding. Sijt het laaste deel gedaan, zoemer met Wim en

daarna thuisgeland! Verjaardagscadeautje!"

24-06-2009 " Ongewone vliegstanden hersteld, let op landingssnelheid (niet te laag!!)

19-07-2009 " Circuit goed plannen = Rust in de tent = Rustige landing (meer met de ask-13

vliegen)

31-07-2009 " LANDINGSSNELHEID 90km/h: DOE DIT NOU EENS!!!!!!!!!!!!

01-07-2009 " Motivatiestart, door Sijt meteen in ASK-13 gezet, samen met Marco. Alles goed.

16-07-2009 " Eerste solovlucht op de 23! SOLO!!!!!!!!!!

En zo ziet het factsheet 2009 er een beetje uit. Maar na zo'n seizoen intensief vliegen leer je ook weer veel nieuwe mensen kennen, die dezelfde pasie delen. En het is echt opvallend hoe makkelijk je dan nieuwe vrienden maakt. Jong, oud, van scholier tot gepensioneerd captain 747, maar allemaal met 1 liefde: vliegen.
En allemaal moeten we de winter vleugellam door zien te komen. Voor de een een welkome rustperiode, voor de ander begint het aftellen naar het nieuwe seizoen. De kisten gaan komend weekend de winterstalling in, op 1 kist na: de onfortuinlijke ASK-21. Het verhaal is inmiddels wel bekend, maar de KIM heeft een speciaal plekje in mijn hart gekregen: Het werkpaard dat trouw alle geselingen van ons DBO' ers ondergaat en nooit niet thuis geeft. Goedmoedig, sterk, zeer veelzijdig en betrouwbaar. En op het moment dat hij letterlijk zijn sterkste punt moet laten zien, levert hij: veiligheid. Mij en Wim heeft hij beschermd en hij heeft hier niet verzaakt. Ik kan niet wachten totdat hij weer terug in ons midden is.
Dat het seizoen erop zit, wil niet zeggen dat deze blog ook in de winterstand gaat. Want komende maanden ga ik me voorbereiden op het theorie-examen GPL. Op advies van Sijt gaan we komende maanden blokken, om het papiertje nog op de oude manier te bemachtigen. Want onder de nieuwe EASA eisen schijnt het allemaal een stuk lastiger te worden. Plus dat mijn vliegactiviteiten zich weer meer richting simulator zullen gaan verschuiven. En ook op de club zal komende winter gewerkt moeten worden om volgend seizoen weer te kunnen vliegen. Mijn werkurenschema is op schilderen en maaien na nog akelig leeg. En nu vind ik Jan Hoekman een prachtvent, maar ik ga onze penningmeester natuurlijk niet onnoddig sponsoren door mijn uren in harde euro's af te tikken. Nee hoor, gezellig de winteruurtjes doorbrengen met al mijn collega vliegers. En mocht er andere vermeldingswaardige momenten de revue passeren, leest u het hier. Van al deze activiteiten blijf ik verslag doen en voor je het weet is het al weer maart!!

Ik en Mel, een prachtig stel......

En denk nou niet dat na het beeindigen van je EVO je opleiding ophoudt. Nee, dan begint het pas. Ga je met kriebels in je buik naar de Meer als er een vette crosswind staat. Want je wilt natuurlijk wel vliegen, maar de veiligheid van een instructeur achter je moet je dus missen.
Ga je in de auto onderweg al nadenken over de crosswindprocedure. Das is principe prima. En als je aankomt, kijk je naar de windmolens. Hoe staan ze, en nog belangrijker, hoe hard draaien ze? Ook de windzak ondergaat een gedegen onderzoek. Varieert ie? Hangt ie of staat ie? Zit er een meewindcomponent in? Vaak hebben de beginnende solisten het plaatje al kompleet en is de briefing van de DDI slechts een bevestiging van hun vermoedens. Corrigeren ze de DDI ook nog even als deze, geheel per abuis, de verkeerde opstellings positie voorsteld.
Nee, die gasten zijn messcherp.
Vervolgens de volgende belangrijke check: Is er koffie?
Gek van angst word ik als er geen koffie is.
Dan kan Hans Broekhuijsen me verzekeren dat er koffie aankomt, maar de geruststellende piepjes die het apparaat geeft als er een volle kan zwart goud gereed is, wacht ik met spanning af. Net als Freek.
Vandaag was zo'n dag. Alleen was mijn vliegplanning door familiaire verplichtingen enigzins ingekort tot even na het middaguur. Het hele ochtendritueel, zoals hiervoor beschreven had ik doorgemaakt, echter had ik ook besloten vandaag een andere belangrijke taak tot mij te nemen.
Het lieren.
Ik had in alle documentatie van mijn Elementaire Vliegopleiding gelezen dat het lieren slechts weggelegd was voor diegene die al ver ingevoerd was in het vliegbedrijf. De hardcore vlieger zeg maar.
De Jan Hoekmannen en Joop Bakkers onder ons.
Mannen die Dyneema correct en met respect uitspreken, en het met geduldige liefde repareren als de immensen krachten die zij met een simpele polsbeweging loslaten op 1200 meter van het gevlochten superkunststof, de berekende limieten van de trekkracht te ver te boven gaat.
Mannen die met weemoed spreken over het "Oude Joekeltje", de trouwe voorgangster van de ranke Mel, als ware het een oude verloren liefde, die soms ook met nodig chagrijn haar nukken botvierde, maar zich altijd mocht verheugen in warme mannelijke aandacht.
Zoveel mannelijke aandacht zelfs, dat het gerucht gaat dat het uitfaseren van deze dame het werk is geweest van anonieme vrouwenhanden......
En ik mocht vandaag, onder de bezielende leiding van Joop Bakker, ingewijd worden in de edele kunst van Het Lieren.
Op het moment dat de kist wordt aangekoppeld, worden Lierist en Vlieger een.
Op ruim 1000 meter afstand, verbonden met slechts een kabel, is de gezamelijke interpretatie van ieders actie en reactie het begin van een innige samenwerking van hooguit 30 seconden, die letterlijk zijn hoogtepunt kent bij de ontkoppeling, hoog boven de lier.
Als de Lierist tevreden zijn kabel binnenhaalt en de Vlieger zijn weg vervolgd overheerst bij beiden de vanzelfsprekendheid. Prachtig. Wat een resultaat.
We staan er maar zelden bij stil, maar de Lierist is echt de baas op het veld. Iedereen kan van alles willen, maar als Hij anders besluit, gebeurt er dus niets.
Ik kan daarom ook maar moeilijk begrijpen waarom de taak van het lieren niet bij iedereen deze warme gevoelens oproept. Waarschijnlijk moet je enige affiniteit hebben met deze taak, en dat is niet iedereen gegeven. Geeft natuurlijk niets, want iedereen heeft zijn specialiteiten.
Maar ik heb het idee dat ik dat lieren wel leuk ga vinden in de toekomst. Net zo leuk als vliegen?
Zie het dan maar zo: Als je liert, vlieg je ook. Want van elke lierstart die je als lierist maakt, leer je beter vliegen en vica versa.
Weer een stapje verder.

Een Goddelijke Solo Sunday...........

Just another ordinary Sunday...... Het weer goed, Jan Groenink en Marco Nierop als instructeurs, voldoende kader.... Ach, een zondag als zo velen, langzaam naar het einde van het seizoen kruipend.
Maar als je afgelopen maanden je ogen en oren goed de kost had gegeven, waren een aantal dingen opgevallen:
Instructeurs die "toevallig in de buurt waren" en even kwamen aanwaaien.
De opmerking "Heeft iedereen z'n papieren bij zich?" tijdens de briefing.
Jan Hoekman die al weken klaagt over het hoge aantal wachtlijstpersonen in z'n DBO systeem.
Yep.
Kijk, Arent was al een zekerheidje. Alleen had die drol z'n medical nog niet binnen vorige week.
Hadden we al afgevinkt. (Arent afgevinkt, ornithologisch perfect....) Echt een vliegtalent, gaan we nog wat mee beleven!
Maar Lex (de aanwaaiinstructeur van vandaag......) komt natuurlijk niet voor 1 DBO'er. Want hij had net letterlijk een Goddelijke week zeilen achter de rug met Duitse jongens en meisjes. En om na zo'n metafyschische ervaring meteen het atheïsme weer op te zoeken van een goddeloze vliegzondag, is haast ongepast.
Nee, daar is meer voor nodig.
Hoe toevallig was het dat ook Wim Jacobs plotseling zijn opwachting maakte. Begon een beetje vaag een Ka-6 E in elkaar te zetten, samen met Peter van der Heijden (Oei oei oei, van der Heijden op een goddeloze zondag, als dat geen teken van boven is.....) Iedereen verbaasde zich over het hoge instructeursgehalte. What's going on?
Pocketboy Gabriël was toch niet aanwezig.
Maar er waren natuurlijk nog meer DBO'ers die tegen hun solo aanzaten. Mag ik u even voorstellen:
Rolf Ludeke.
"Ludeke, is dat een vrouw?", vroeg Lex zich hardop af, waar Rolf bijstond.
"Nee, dat is z'n achternaam, Lex", probeerde ik de situatie nog te redden, wijzend naar Rolf.
"Oh, Ralf, ja ik ben er een aantal weken niet geweest, dus..."
Lex verergerde de situatie drastisch met deze opmerking. Als Lex ooit nog IFR op Amsterdam Center terecht komt, de West sector om precies te zijn, kan hij zonder de begeleiding van Ralf rekenen.
Oh, pardon, ik bedoel natuurlijk Rolf.
Stiekem is die Rolf afgelopen weken behoorlijk ver gevorderd. Altijd een Low Profile, nooit wist iemand precies hoever die nou werkelijk was. Echt een ATC'er hé, zelf altijd onder de radar zal ik maar zeggen. Ondertussen was z'n EVO lijst al helemaal afgetekend. En elke keer als ik tegen hem zei dat ie binnenkort waarschijnlijk solo zou gaan, kwam die heerlijke baritonlach schaterend zijn keel uit. Wat een genot voor al die verkeersvliegers die dat stemgeluid dagelijks mogen ervaren. Ging solo vandaag.
En dan onze Ralf.
Ook 14 jaar. Net als Arent.
Laten we zeggen, Ralf heeft geen lood nodig. En dat Ralf in een AKS 13 past, dat mag pas echt een wonder heten. In de 13 spreken we van Ralf.zip Gecomprimeerd dus.
Maar zelf sluit Ralf geen compromissen. Altijd kritsch naar zichzelf en zijn instructeur. Kijk, en met die instelling kom je dus solo op je 14e. Bracht een lage kabelbreuk met Lex tot een goed einde, en kon meteen gaan zitten in de 23. He Ralf, ik ken het gevoel. Grote klasse jongen.
Tja, en zo heb je er weer 3 solisten bij. Nu Hans Broekhuisen ook solo is, kan ie misschien een solisten boekingsysteem gaan maken. Want Jotham redt zichzelf wel in z'n eentje. Die heeft gewoon 2 13's tot z'n beschikking.
En om het verhaal kompleet te maken, Albert deed z'n laatste examenvlucht voor z'n GPL. En slaagde met vlag en wimpel. Want ook Freek van Zoest was geheel toevallig aangekomen op het veld. Want ook Freek had volgens mij wel een beetje een idee wat er vandaag te gebeuren stond. Ook vanaf deze plek: Albert gefeliciteerd jongen. Wat een successen allemaal vandaag. Een ware hoogmis op zondag.
En zo komen we resumerend een beetje tot de conclussie dat het de ZCH erg voor de wind gaat. Maar niet toevallig natuurlijk. We mogen ons prijzen met veel jonge aanwas. En ook het middenkader is aanwezig om het gat op te vangen tussen de jonkies en de respectabele leden. Een prachtig fundament, wat een goede toekomst biedt, maar ook een uitdaging is voor het huidige bestuur. Hoe gaan we dit komende jaren managen? En hoe consolideren we de ingezette koers? Verkennen we de grenzen van de mogelijkheden, en rekken we deze vervolgens op, of anticiperen we op al deze ontwikkelingen? Maar hoe dan? En met welke middelen? Allemaal vragen, maar ook de zekerheid dat op al deze vragen de antwoorden komen.
Ik ben blij lid te zijn bij ZCH. Ik heb tot nu toe een fantastisch seizoen, met hoogte en dietepunten. Maar vandaag alleen maar hoogtepunten!

Enige zelfreflectie ten aanzien van vorige week leverde de volgende opdracht op voor vandaag:

"De beperkingen die je ervaart, zijn beperkingen die je jezelf oplegt".

Na wat dieper nagedacht te hebben wat er nou vorige week niet helemaal lekker ging, kwam ik tot de conclusie dat er toch te veel spanning opstond. Ik moest en zou goed vliegen met Wim, liefst foutloos natuurlijk, en ik liet me een beetje gekmaken door die vermaledijde crosswind. En zo ga je dus met een kop vol opdrachten in een kist zitten, en vergeet je gewoon te vliegen. Want dat is het gewoon!
Vandaag deed ik dat dus anders, en vroeg na de briefing meteen aan Wim of hij een checkstartje met me wilde maken.
"Is goed", was de simpele boodschap van Wim.
Het snuffelrondje leent zich daar prima voor, en met die wetenschap vroeg ik het ook aan hem. Dan ben je als eerste weg, slaat Wim 2 vliegen in 1 klap en weet ik direct waar ik aan toe ben die dag. Heerlijk efficient.
Checkstart ging prima. 2 kleine puntjes t.a.v. de snelheid (als snelheid leven is, heb ik het eeuwige leven...) maar voor de rest prima. Vliegen maar.
Lekker 3 startjes kunnen maken op de 23. Ik merkte na mijn eerste start al direct dat ik goed scherp was. Start en landing probleemloos, en na de eerste start wilde ik graag nog een startje maken. Maar met zoveel GPL' ers en solisten is het gevecht om de 23 nu echt losgebarsten. Om de tijd te doden, ben ik op de trekker gesprongen en heb ik heel wat kabeltjes weggereden. Na 2,5 uur op de trekker kwam eindelijk het verlossende bericht van onze startleider Ben:
"De volgende 23 is voor jou".
Ton Kuipers achter me in de Zulu.
"He Peter, wijs jij mij de weg naar de cumuls maar, ik volg je wel!"
Eindresultaat was dat ik na de start links af ging en probeerde de bel te pakken waar al driftig in gedraaid werd door Wim in de 13. Succes gegarandeerd zou je zeggen.
" Verdomme, die Kuipers draait achter mij naar rechts, wat gaat die nou doen?" mompelde ik, kijkend waar Ton bleef na de lierstart.
En daar komt mijn onervarenheid, of moet ik zeggen de ervarenheid van Ton om de hoek kijken. Ik haalde het dus net niet om die bel te pikken, ondanks dat ik op ruim 450 meter van de lier kwam.
Had Ton natuurlijk allang gezien.
Ik zakte dus na 7 minuten onderuit en moest onverrichterzake terug naar het veld. En Kuipers bleef nog lang hangen en vol zelfvertrouwen in Justin een volgend slachtoffer vond. Hier even een fragment van het radiotranscript tussen Kuipers en Wenker:

"He Justin, ik stijg je er dik uit!!!!!!".

Waarop Wenker direct reageerde door bij hem onderdoor te steken en 'm in de volgende bel eruit te stijgen. Ja, die Wenker krijg je niet zomaar klein. En al helemaal niet in de DG, waar die vandaag op uitgechecked is.
Achter in de coulissen van dat theater maakte ik me op voor mijn eerste poging voor een doellanding, want ja, je moet toch iets van zo'n vlucht maken. Voor mij landde de 2e 13 met Marco en zowaar, het lukte! Een prachtige doellanding was het resultaat door een goed gebruik van kleppen en knuppel. Komende weken ga ik me hierop verder richten, zonder mezelf al te veel druk op te leggen. Eerst alles gewoon maar goed doen, dan komen die doellandingen vanzelf wel.

Frusti Sunday...............

Na alle hoogtepunten van vorige week, waren de verwachtingen voor vandaag weer eens ouderwets hoog gespannen. En dat geholpen door prachtig blauwe luchten, maar een straf zuidoostelijk windje. Voor de briefing gaf Wim Byron en mij het woord om Jan Hoekman eens flink in het zonnetje te zetten. En dat terwijl hij daar letterlijk en figuurlijk een hekel aan heeft. Maar toch, Jan kreeg alle egards toebedeeld voor zijn inspanningen tijdens het Melle kamp. Maar ik had stiekem voor Wim ook wat geregeld, want ook hij had zich uit de naad gewerkt afgelopen maanden om het kamp tot een succes te maken. Want onze "LagerFührer" mocht natuurlijk niet vergeten worden. Nogmaals, Jan en Wim, ontzettend bedankt!
Leuke van vandaag was dat veel kampgangers er waren en we een soort minireunie beleefde. Het kampsfeertje hing er weer en goed geluimd begonnen we aan een dag die wederom anders verliep dan dat (ik) we ons hadden voorgesteld. Want al tijdens het snuffelrondje van Wim, en ik meen Gabriél, bleek dat de wind een prominente rol zou opeisen. Met ruim 15 knopen uit ZZO richting (een graadje of 160) stond ie echt haaks op de baan te blazen. Genoeg reden voor Wim en Freek om te besluiten dat alle solisten eerst een checkstart moesten maken, voordat ze op de 23 losmochten. Zelf had ik er al wat bedenkingen bij. Mijn laatste crosswindlandingen waren alweer een maandje of wat geleden. En om je 4e solostart nu meteen met de 23 te maken, vervaarlijk dicht in de buurt van de limieten, nou daar zat ik niet op te wachten. Dus voor mezelf al de beslissing genomen om vandaag niet solo te vliegen.
Neemt niet weg dat je dan wel gewoon je vluchtjes op de 13 moet maken, en er het beste ervan te maken.
Met Wim weer veilig achter me, starte ik om 11.30 uur aan mijn eerste startje van de dag.
Wat een gepruts.
Opsturen over de grond, veel te agressief.
Circuit te ver doorgevlogen.
Mijn circuit leek wel op een pentagram, ipv een mooie rechthoek.
Rechttrappen voor de landing, que?
Oja, ik hield de windvleugel nog wel netjes laag, dat kon ik me nog wel herinneren.
Wim zal wel gedacht hebben.
Prutser. En terecht.
En wat het nou was, ik weet het niet. Was er gewoon niet bij. Niet geconcentreerd, wat ik gewoonweg wel ben. Te veel gebbq, te veel gerstennatjes? Neuh, een goede vlieger zoekt de aanleiding van zijn fouten niet buiten zichzelf.
Tweede vluchtje dan maar.
Zegt Wim nog voor de vlucht tegen me:" Voor alle duidelijkheid: linkerhand circuit Peter".
Want we waren inmiddels omgesteld. Omstel Wim had weer toegeslagen.
Lierstart perfect.
Mooi opgestuurd, rustige BOKS, lekker afgetrimd op 90.
Opluchting achter me.
Wim rustig.
En ik denk bij mezelf:"Zal ik mijn vlucht na zo'n mooi crosswindstartje toch nog effe vakkundig verkloten?"
Ja, goed idee.
Weet je wat, vlieg gewoon na de start downwind richting lier! Succes gegarandeerd!
Een mooi begin.
Wim begint al te steunen achter me.
Ja, dit gaat lekker.
Effe lekker verkloten.
Weet je wat, ik gooi er nog effe een bocht in.
Nu begint Wim van bil naar bil te schuifelen, ik voel het.
"Vlieg je nu al op circuit, of wat ben je aan het doen?", vraagt Wim enigzins verontrust.
Jezus man, stoor me nou niet, ik ben net effe lekker bezig! Net op laag aanknopingspunt aangekomen, 220 meter. Gaat helemaal lekker.
"Ben je het effe helemaal kwijt of zo?', vraagt Wim aan me.
Confirmed. Suceeded.
Ik gooi er nog uit dat ik helemaal het linkerhand circuit was vergeten.
Was ik natuurlijk ook. Gewoon automatisch naar het oude aanknopingspunt van voor de omstelling gevlogen. En gedacht van: mooi, 220 meter, keurig op hoogte!
Maar wel aan de verkeerde kant van het veld, sukkel.
"Nou, vlieg nu maar gewoon door, we hebben gelukkig hoogte zat.", pareert Wim.
Het spreekwoordelijke geluk bij een ongeluk.
Landing daarentegen was een keurige crosswindlanding.
Kijk, zo ben ik dan ook wel. Als ik de boel verneuk, dan rond ik het wel netjes af.
Na de landing, diepe zucht. Deze dag wil ik gewoon even heel snel vergeten. Volgende week beginnen we gewoon weer geconcentreerd, ga ik mijn hersenen gebruiken, en maak ik mezelf blij met foutloze vluchtjes.
Oja, nog een vermeldingswaardig feit.
Iedereen zakte onderuit vandaag. Een enkeling niet en die blijf een beetje martelen op een nulletje of een spaarzaam eentje.
Maar er was 1 uitzondering.

Wenker.

Of all bastards.
Hijst z'n luie reet in een 23, Onze Lieve Heer pakt hem vervolgens bij 2 vleugels vast en sleurt 'm naar ruim 1800 meter!
Want ga mij nou niet vertellen dat ie dit zelf voormekaar krijgt.
Of toch?
In dat geval: Respect.
Hij laat me in ieder geval gefrustreerd achter.
2-0 voor Wenker.

Long Time No Fly (part II)

Het lijkt dat de klad er nu echt in komt. Niets is minder waar. Er gebeurt namelijk onnoemelijk veel. 't Is alleen een beetje moeilijk om het begin te vinden. Net als een maagdelijk rolletje plakband, je kan het beginnetje alleen maar met je nagel vinden. Allright then, het begin.
Er was natuurlijk het Melle kamp. Even de verkorte versie.
Heerlijk vliegen met collega DBO'ers, instructeurs en iedereen anders die bereid was 2 weken vakantie op te offeren aan zijn vliegafwijking. En anders zijn ouders zo gek had gekregen de beurs te trekken voor 2 weken jolijt.
Op 26 juli haakte ik de ZZ aan de trekhaak van de door mij geleende bus van mijn buurman. Tom T en Byron S in het vooronder gepropt, en op naar Melle. We hadden er zin an.
De eerste week van het kamp was super. Prachtweer, lastig veld, passagiersvluchtjes met Duitse meisjes, schuimbekkende Duitser op startplaats, suicidale Duitser met hond in lierbaan, Tom met hoofdpijn, Jan Hoekmans verklaring voor Tom's hoofdpijn (iets met opgekropte geiligheid.....), het clublied, DE LEPO MET HYDROPNEUMATISCHE LIERKABELINKLAPINSTALATIE, lastig veld aan de andere kant, karten met een zooitje debielen, The Stig, TopGear, A Famous GliderPilot on a reasonable priced bicycle, schuimbekkende Duitser waarvan bleek dat ie niet kon vliegen, en een nog slechtere landing van mij met een ASk 21 op een stuk weg. Ai.
Ja, een bijzondere ervaring, en een iets ander einde van een fantastische week. Maar life goes on. Alle moed weer verzameld en gewoon weer gaan vliegen met Marco. Het beste vluchtje tot nu toe dus.
Zondag 2 augustus de 21 weer op dezelfde trekhaak gehezen om 'm af te leveren op Terlet. Daar huist een Servische tovenaar die de schade weer gaat repareren. (niet met plakband..). Zucht.
Woensdag 12 augustus mijn vliegtas weer gepakt en vertrokken naar de Wieringen. Onderweg komt de regen met bakken uit de lucht. Tegen beter weten in toch doorgereden en met een opgewekt humeur geprobeert de overcast weg te jagen. Toen we om 14.00 met z'n vieren nog over waren gaf ik eindelijk op. De overcast overigens ook. De toestand in de wereld nog wel even doorgenomen met Mr. G.B.J. Hageman, maar goed, geen vliegen dus, en dat was even een streep door de rekening. De hele week het weer van vandaag bijgehouden. Het begon met de voorspelling dat het vandaag niet veel beter zou zijn dan afgelopen woensdag. Maar gaandeweg de week werd het steeds positiever. Vanochtend stond ik op met clear skies en ik wist: Vandaag gaan we vliegen.
Wim was vandaag de DDI, en samen met Lex de instructeurs van de dag. In de briefing stond Wim nog even stil bij het incident met de 21. Om alle geruchten te ontzenuwen en duidelijk te maken wie wat nu overkomen was. Punt uit. Oja, en hij vroeg of iedereen zijn papieren bij zich had. Had ik eerder gehoord, en vaak leidde dit tot het solo gaan van leerlingen.
Ook ik moest weer terug in de 13, de kist waarmee ik het vliegen geleerd heb. Samen met Lex het eerste vluchtje gemaakt.
"Wat moest er bij jou nog afgetekend worden, Peter", informeerde Lex bij me.
"OK, 1 en 1 is nog steeds 2", ging er door me mee.
"Ehm, mijn geimproviseert circuit en mijn lage kabelbreuk Lex".
Eerlijk gezegd had ik verwacht dat ik vandaag gewoon weer even de routine zou oppakken door een paar rustige vluchtjes te maken op de 13.
Nou, Lex (en de rest van het instructiecorps) had mijn code gekraakt.
"Nee hoor, je moet gewoon even een goede schop onder je kont hebben en gewoon gaan vliegen".
Zo.
"Meld je even aan de startplaats dat we een beetje kort op circuit komen voor een geimproviseerd circuit?", meldt Lex aan de tiploper. Geen ruimte voor rustige vluchtjes. Schop onder de kont.
Lex levert me af op het hoge aanknopingspunt op 150m. En op downwind trakteert hij me op vol kleppen. Zo, nog 70 meter over, halverwege downwind, maak er maar wat moois van.
Ruim voor de Ulkeweg draai ik op base en op final en plots bekruipt me een gelukzalig gevoel: Na de krapte van Melle, wat heb ik hier dan een ongelofelijk ruim veld voor me!!!!!! Man, wat kan je gebeuren.
"Kijk maar waar je 'm neerzet Peter, maakt niet uit waar". En zachtjes kust de 13 het zalige gras van de Wieringen.
Zo, dat was een.
Inmiddels was Marco ook op het veld gearriveerd, en het 2e vluchtje doe ik met hem. Oellewapper als ik ben laat ik me uit een prachtbel waaien. En dat met Mr. Thermiek achter me.
Als we geland zijn, is Marco nog niet klaar met mijn briefing, of daar zie ik Lex op ons aanbenen.
"Jij mag weer gaan zitten".
Dus.
"Jij gaat dit vluchtje tot een goed einde brengen, en als dat goed gaat is je volgende vlucht solo", informeert Lex me.
Zo. Dit is geen schop onder de kont meer, dit is de TGV die met 300km/h van achteren bij je naar binnen komt rijden.
"Dat wordt een lage kabelbreuk", informeer ik mezelf droogjes. Jezus, wat een dag.
"80 me.................."
Pats!
"Bijdrukken, Ontkoppelen, Kleppen dicht, Snelheid."
Ga ik links af of land ik rechtdoor?
"Ga maar links af", leest Lex mijn gedachte.
Weer een geimproviseert circuit, weer een heerlijk groot landingsveld en weer Wieringer gras.
"NOU, GEFELICITEERD JONGEN, JE VOLGENDE VLUCHT IS SOLO OP DE 23".
In mijn hoofd is het een pandemonium van indrukken. Jezus, solo.
"Daar moet ik even over nadenken, Lex", probeer ik het nog even.
"Niks ervan, je kan prima vliegen, je gaat nu meteen in de 23 zitten."
Inmiddels zie ik dat Nency ook op het veld is gearriveerd. Ze zou misschien vandaag even komen kijken. Wat een timing!!
"Mag ik even naar....."
"Nee, niks vrouwen en vriendinnen, die leiden alleen maar af. Zitten", commandeert de (L )ex marineofficier. Er daalt een soort rust over me als ik in de 23 plaats neem. De kist is bijna een copy van de mij zo vertrouwde 21.
"Nou, hij vliegt eigenlijk net als de 21. Alleen het is een eenzitter, dus lichter en daardoor zal hij wat directer reageren op de roeren."
Ik sla alles op wat Lex zegt.
"Let op bij het afvangen dat het bij deze kist wat gevoeliger gaat dan je gewend was bij de 21. Als je te vroeg afvangt, en dat kan gebeuren, gewoon rechtleggen en uitvliegen, maar nooit de knuppel drukken."
Check.
"Je hoeft je nergens druk over te maken. Je kan dit. We zijn ervan overtuigd dat je hieraan toebent. En geloof me, we laten niemand dit doen als wij er niet van overtuigd zijn dat hij dit kan".
Lex haakt me aan en ik doe mijn checks. Het valt me op dat de rust die 5 minuten geleden over me neer daalde, er nog steeds is als ik aan de kabel hang.
Alles reageert inderdaad veel directer. Ik vlieg het oefengebied in en vind zelfs een klein belletje, waar ik nog 5 rondjes in wegdraai. Als ik op circuit aansluit en mijn checks hardop uitvoer, komt de gezonde spanning terug in mijn lijf. Op 150 meter draai ik op base, en met de kleppen werk ik wat hoogte weg. Als ik op final draai, heeft de snelheid mijn aandacht. Windgradient van 15km/h leidt tot een veilig landingssnelheid van 105km/h. En als ik de 23 neerzet en kort daarna de kap open, gil ik het even uit.
I did it!!! Wat een heerlijk gevoel dit.
Direct hierna nog 2 vluchtjes gemaakt, en Byron en konsorten wachten me op met 2 emmers Wieringer Slootwater. Jezus, wat een dag. Zomaar solo gekomen op een mooie zondag. Wim, Lex en Marco, bedankt voor vandaag! En Lex toch in het bijzonder. Het vertrouwen dat je me vandaag hebt gegeven, daar kan ik nog heel lang mee doen. En Wim, wij vliegen echt nog wel een vluchtje komende tijd. Kan niet wachten.

Long time no Fly..................

Zo dan. Da's een tijdje terug. Een tijd niet gevlogen. Ben ik het zat? Nee, verre van dat. Even in een dipje misschien? Nope. Vakantie?. Mwoah...., ben wel weggeweest. Een bizarre reis naar Polen. Met een indrukwekkend bezoek aan een van de gruwelijkste plekken op aarde: Auschwitz en Birkenau. Totale vernietiging verheven tot een haast bedrijfsmatig systeem. Geen woorden voor. Beste lezer, ga daar heen, onderga het en neem die ervaring mee in de rest van je leven. I'll rest my case on this subject.

En bij terugkomst had ik wel effe zin in een moppie vliegen.

Allereerst las ik op het forum dat 3 DBO collega's solo waren gegaan! Geweldig! Dus ik denk: "Mooi, we gooien er weer een bak enthousiasme tegen aan, en ik ga me sterk maken voor mijn solo komende weken.." Veel vliegen dus, net als afgelopen weken.

De eerste poging was woensdag 8-7. Ongelofelijk veel wind, dat zelfs Sijt besloot den vliegdag te cancellen. Nou, dan weet de ervaren vlieger genoeg. Maar bij nader onderzoek ondekte ik hierin een duidelijk één - tweetje tussen heer Hageman en heer Sijtema. De buitenboel was aan een grondige schilderbeurt toe, en het toeval wilde dat op het forum geen afbericht te vinden was, sterker nog, Sijt gaf aan dat hij er nog wel muziek in zag. Met gevolg dat er zeker 12 man kwam opdagen, die zelf ook nog geloofde in het sprookje vliegen, waaronder ondergetekende. Gerard verwelkomde ons met kwarsten, bokkepoten, schuurvellen en heuse thinner. Nu we er toch waren, en er toch niet gevlogen kon worden, konden we de handjes uit de mouwen steken. Brillante actie, Gerard, chapeau!!!!! Fijne van de hele exercitie was dat we allen 7 werkuurjes mochten bijschrijven en ons clubhuisje weer heerlijk nieuw naar verse verf snoof.

Nieuwe poging op zondag 12-7. Het zeek werkelijk ongelofelijk van de lucht, ik werd er helemaal chagerijnig van. Grietje was de DDI en ook haar kon ik betrappen op een positieve inborst. Eerst Wim even teruggefloten, want die had de pijp al aan Maarten gegeven (nee, niet Fels, die rookt cigaretten...), en de daad bij het woord voegende, ook nog eens naar de club vertrok om daar de hele dag op beter weer te gaan zitten wachten. Om vervolgens tot de conclussie te moeten komen dat het weer inderdaad opklaarde, maar dat zij, alleen met Frans, de gehele koffie voorraad hadden zitten wegwerken en dat er geen enkel, maar dan ook geen enkel kader, DBO-feut of vliegenthousiast aanwezig was die een compleet vliegbedrijf zou kunnen bestieren. Weer een dag verloren, en ik begon al waanideeën te krijgen dat ik "from scratch" kon beginnen.

De 19e zag het er al niet veel beter uit. Bij mij thuis op het terras zag ik famillie pissebed al zichzelf evacueren onder de bloembakken vandaan, voorwaar tot vandaag het meest droge stukje Noord Holland. Maar iets in me zei: "Go flying.." Het weer in de Kop van Noord Holland kan zulke lokale verschillen hebben, ga nou maar en zie maar. En zowaar, op weg naar Slootdorp knapte het op en belandde ik zowat in de berm van de N242 toen ik voorovergebogen in mijn dashboardkastje op zoek ging naar mijn zonnebril. Jan Groenink was de DDI voor vandaag, en was nog niet zeker van zijn zaak. Maar toen om 8.55 Wim Jacobs, Marco Nierop, Jan Hoekman en Gerard Visser binnenkwamen met de zonnebrillen nog op, wist ik dat er geen houden meer aan was. Het verlossende woord kwam van Jan. "We gaan de boel buiten opstellen." Thank God.

Eerste vluchtje met Jan was meteen goed. Na mijn eerdere ervaring had ik besloten alles over een andere boeg te gooien en met enthousiasme me te storten op deze vlucht. Ik had immers ruim 3 weken niet meer gevlogen, en had geen idee wat voor een uitwerking dit zou hebben. Nou, dat viel dus erg mee! Heerlijk gevlogen, en Jan bevestigde dit ook nog eens. Yes. Deze dag in totaal 3 vluchtjes kunnen maken, en in de middag kwam Nency ook nog kijken en mocht met Marco mee op de 13.

Zucht.

Ik kan het nog steeds.

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

"Zag je dat?????????"

Gerard had de 23 voor wat leek een routinevluchtje meegenomen. Wind recht in de baan, knoopje of 16. Nix aan de hand.
Ik haak 'm aan, geef 'm strak en zie hoe hij de 23 rustig losvliegt van de grond. Ik kijk 'm na, zoals ik dat geleerd heb en zie hem 50 meter boven de grond plotseling vertikaal aan de kabel hangen. Met een uiterste krachtsinspanning krijgt Gerard de Delta Hotel weer onder controle. Ik heb geen idee wat er gebeurt is, en zie hoe Gerard op een meter of 250 loskoppelt en het circuit in gaat. Vervolgens komt ie te laag op final en kan maar net de bomen ontwijken op de Ulkeweg.
Eens en te meer blijkt maar weer: We hebben een fantastische hobby, maar soms kan totaal onverwacht het onverwachte dus gebeuren, en dan komt het aan op allertheid en vaardigheid om meester van de situatie te worden, zoals Gerard ons dus liet zien.

Al met al een heerlijke vliegdag, die door het weer toch voortijdig beeindigd werd. Maar ik heb heerlijk met Jan gevlogen, me weer teruggevochten op het niveau van 3 weken geleden, en dat geeft een goed gevoel. Ik ben klaar voor Duitsland, ondanks de geschiedenisles die ik een paar weken geleden kreeg. Ook daar geldt: Wat gebeurt is, mag niet vergeten worden, maar trek wel de lessen eruit.
Melle, here we come!!!!!

Ground Control to Major Tom.........

Onze gezagvoerder, Dhr Catsburg met zijn bemanning:

Vandaag een andere vliegbeleving: Ik heb Tom uitgenodigd een trainerbeurt mee te lopen op de 738. Hij mocht de bestemming bepalen, en dat werd Hamburg (EDDH). Hij had keurig de vluchtplanning gedaan en gemaild, zodat ik de rest van de planning kon volmaken. De sim staat nu in een nieuwe ruimte, met een complete shell erover heen. Samen met de 3 D beamer opstelling geeft dit een zeer realistische beleving. Je hersenen nemen je nu nog vaker in de maling. Tom vloog als PF en ik begeleide hem vanaf de rechter stoel. Nou, je miet hem zelf maar vragen wat hij ervan vond, maar volgens mij hebben een hele leuke avond gehad. Mooi een heen en weertje kunnen maken, en de tweede vlucht liep gesmeerd, bekroond met een prachtige crosswindlanding op de Kaagbaan door Tom. Dit smaakt voor hem naar meer, nou namens gezagsvoerder Catsburg neem ik afscheid van u. Ik hoop dat u een prettige vlucht gehad heeft!

Woensdag 24-6: Spitsuur...........

Ik heb kennelijk toch veel mensen die mijn blog lezen. Waar ik vorige week nog schreef dat de woensdagen super zijn, maar dat er maar weinig mensen zijn die dit weten, zo sta je met 9 DBO'ers en nog veel meer solisten en GPL'ers!! Wat een gezellige drukte! Of was het toch het mooie weer van de afgelopen dagen? Of was het de aankondiging van Grietje en Fransesco, om hun prachtige 29 te komen laten zien? Afin, het resultaat was hetzelfde. In iedergeval voldoende kader om te kunnen vliegen, dus dat probleem hadden we vandaag niet. Lex besloot ook al vroeg op het veld aanwezig te zijn, omdat een aantal kisten die terug uit Duitsland waren gekomen inelkaar gezet moesten worden. Ik had al eens geholpen met het demonteren van de 13, maar het inelkaar zetten had ik nog nooit gedaan. Toen de Astir gemonteerd moest worden, vroeg Lex me hem hiermee te helpen. Straks op het DBO kamp moet ik tenslotte ook de handen uit de mouwen steken. Eigenlijk is het allemaal vrij eenvoudig en fool proof.
Ik had me voorgenomen vandaag gewoon lekker te gaan vliegen. En met Lex als DDI gaat dat natuurlijk lukken. De 2e vlucht van vandaag wil Lex gebruiken om nog een aantal zaken van mijn aftekenlijst te behandelen. Na de start gaan we het oefengebied in, en ik check of er nog andere kisten bij me in de buurt zitten. We komen mooi hoog van de lier, want de wind blaast ook vandaag weer lekker in de baan. Op ruim 450 meter komen we los, net tegen de cloudbase van wat onschuldige wolkjes. Hier is het nauwelijks turbulent, maar het waait wel stevig.
"OK, Peter, ik vlieg een stukje, en daarna neem jij het over", informeert Lex me over zijn intenties.
Ik weet een beetje wat ik kan verwachten. Het zullen de ongebruikelijke vliegstanden zijn, waarop ik uitgechecked ga worden.
Lex duikt 'm lekker aan en een aantal seconden later hangen we in een soort stall turn.
"OK, jij hebt 'm!", en Lex overhandigd mij de kist die met z'n neus loodrecht naar beneden wijst, in een ongebruikelijke bank angle. Heerlijk!!!!!
Ik laat alle controls neutraal, geef wat voeten bij en de 21 hersteld zichzelf horizontaal en duikt gemoedelijk richting Wieringerklei . Ik trek 'm rustig uit de duikvlucht, maar die heerlijke G-Krachten vragen om meer!
"Ik neem 'm weer even over!!"
Waarschijnlijk merkt Lex dat ik er lol in heb, maar dat komt echt door zijn enthousiasme. Hij smijt de 21 wederom naar beneden, om 'm vervolgens in een stijl klimmende bocht volledig op zijn rug te leggen.
"Jij hebt 'm weer!"
God, wat is dit heerlijk zeg! Ik rol de kist weer level (inverted) en houd deze keer de snelheid beter onder controle.
In mijn ooghoeken zie ik de contouren van een 23, die bezig is bij ons uit de buurt te blijven.
Continue laat ik Lex hardop weten dat ik een visual heb op deze kist, maar Lex heeft 'm natuurlijk ook gezien. Ook houd ik tijdens de manouvres mijn positie t.o.v. het veld in de gaten, want met deze capriolen verlies je snel veel hoogte, en moet je toch terug. Nog eenmaal gooit Lex de 21 in een vertikale klimvlucht en als de kist stallt, vang ik 'm op en duik meteen het circit in.
Ik weet het nu zeker. Ik ga in de toekomst hier wat meer mee doen. De ongelovelijke kracht van dit vliegen maakt iets extra's in me los. Het idee dat de gravitatie zoveel verborgen kinetische energie genereert in een kist, maakt het bijna een misdaad om deze niet te gebruiken. Natuurlijk, de de echte zweefvliegers gebruiken deze kinetische energie heel zuinig om zover mogelijk te komen, en benutten zo de ontworpen aerodynamische eigenschappen ten volle. Maar ik ben gek op snelheid en gecontroleerde kracht. En sinds kort ook op G krachten. En dan wel het onversneden spul. Puur als het effe kan.
Robbin, die in de bewuste 23 had gevlogen, had ook genoten van het uitzicht, maar was blij dat we toch uit de weg gingen.
De derde en laatste vlucht van vadaag heb ik met Wim gevlogen. Wederom had hij 2 Kimmers onder zijn hoede, wat super is, want deze komen nu elke week bij ons vliegen. Dat betekend dat de 21 goed gebruikt wordt en dat is gunstig voor onze DBO opleiding.
Als we instappen zegt Wim dat hij een perfecte vlucht van me wil hebben, inclusief alle call outs op de juiste momenten. Hij gaat nu op de details letten, en dat vind ik een goed idee. Daarmee word je gedwongen strak te vliegen en te laten zien dat je de basics goed onder controle hebt. Wim heeft na deze vlucht 2 opmerkingen voor me: Houd de snelheid in de bochten op 90 en laat die neus niet te veel onder de horizon zakken. Ten 2e zou ik juist meer snelheid op final mogen hebben. Ga niet tegen die limiet aan zitten, maar zorg voor een veilige marge, zeker als het waait. De windgradient kan je dag verpesten, en zeker je landing. Ook dat is verborgen kinetische energie. Alleen dan ongecontroleerd.

Zondag 21-6-2009: Marco Saves The Day..............

Voor het eerst dat ik even twijfel of ik ga vliegen vandaag. Afgelopen nacht bij mijn broer in Lelystad geslapen met een kop vol snot en een keel die voelt alsof ie met schuurpapier bewerkt is. Maar ik ga, natuurlijk. Er is wel wat meer voor nodig om mij niet te laten vliegen. Vrijdag kreeg ik een mailtje van Kitten of ik 'r kon ophalen. Natuurlijk, ik rij praktisch door Schagen heen. Als ik haar opgehaald heb in Schagen rijden we samen naar het veld. Daar aangekomen speelt wederom het probleem van het kader op. Jan Groenink, de DDI voor vandaag is niet van plan om met zo'n beperkt kader te gaan vliegen. Daar is zeker wat voor te zeggen. Gelukkig biedt hij ons de gelegenheid zelf het kader te regelen, maar met zoveel mensen nog in Duitsland op kamp zal dit een harde dobber worden. Democratisch wordt besloten dat Kitten al haar charmes in de strijd mag gaan gooien, en begint zij samen met Tom de telefoonlijst af te werken. Extra moeilijkheid is dat het vandaag ook nog eens vaderdag is. Oef.
Kitten heeft volgens mij nog nooit zo vaak "Nee" door een telefoon gehoord. We beginnen al een beetje moedeloos te worden. En Kitten des te meer. Want per slot van rekening heeft zij een afspraak met 8 collega's die vandaag als pax mee gaan vliegen. En ze komen uit Den Haag. Dus.
In eerste instantie worden mensen benaderd waarvan we weten dat ze niet op kamp zijn, want de kampgangers zijn gisteren en vandaag pas teruggekomen. Die gaan we pas op het allerlaatste moment lastigvallen. Toch krijgen we uiteindelijk Marco Nierop, die net terug is uit Duitsland zo ver om ons te redden. Dan horen we de voordeur dichtvallen. Als voorgeprogrameerde Pavlovhondjes draaien alle hoofden richting entree deur en hoopvol wordt er gekeken wie daardoor naar binnen komt. Het is Gerard Visser!!! Lierist en paxvlieger. We kunnen vliegen!
We besluiten direct Marco terug te bellen, om hem toch zijn welverdiende rust terug te geven. Maar dat vindt Jan geen goed idee. Hij wil minimaal met én Marco én Gerard het vliegbedrijf starten. Terwijl dat Kitten vorige week is uitgechecked op de lier. Niet genoeg voor Jan. Dit zou een opmaat worden voor de rest van de dag.
Dus Marco wederom gebeld, maar die maakt er geen probleem van. Hij komt. Wat een man.
De 21 en 13 worden buitengezet en een half uurtje later staat alles opgesteld. De solisten mogen niet vliegen van Jan, die moeten maar verdeeld op de 13 of 21 een vluchtje pikken. Tom moet 1 examenvlucht overdoen, want die was ongeldig verklaart omdat er iets op het circuit niet helemaal volgens de regeltjes was gegaan. Probleemloos haalt hij dit vluchtje. Mijn eerste vlucht van de dag wordt er een met gemengde gevoelens. En dat zal ik proberen uit te leggen, zonder mensen te benadelen.
Er zijn best grote verschillen in de manier van instructie geven tussen de instructeurs. En daar praat je over met collega DBO'ers, solisten en GPL'ers om een beetje inzicht te krijgen in het corps. Ik vind dat belangrijk om te doen, immers de instructeurs zijn op dit moment de belangrijkste mensen in mijn opleiding. Samen met de vaardigheden en kennis die ik nu heb en hun kennis en ervaring moet ik het vliegen leren!
En de een laat je helemaal vrij in je vluchtuitvoering en andere vliegen graag mee met de hand in de buurt van de knuppel. Een goede instructeur (en daar hebben we er veel van!!!) kijkt vooral naar de progressie die een DBO'er maakt, immers daar hebben we zo'n mooie kaart voor. En hij zal zijn instructieniveau daarop afstemmen. Met mijn huidige progressie en leercurve heb ik nu meer behoefte aan een instructeur die me laat vliegen en mij de gelegenheid biedt te laten zien waar ik sta in de opleiding. In dat opzicht was de eerste vlucht een teleurstelling. En dat was voor het eerst. Het is een vreemde gewaarwording als je in een vlucht aan weinig toekomt en er continue gecorrigeerd wordt op dingen die ik tot nu toe geleerd heb en waarvan ik dacht dat ze juist waren. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen zijn best doet om mensen een stapje verder te laten komen en dat geldt uiteraard ook voor Jan. Maar soms past de manier waarop dat gebeurt niet helemaal bij de verwachting die ik ervan heb. En daar laat ik het maar even bij.
In dat opzicht redde Marco ook de dag voor me. We hebben nog 2 vluchtjes in de 13 gemaakt, waarvan de eerste meteen een thermische was. Was weer even wennen aan de 13, want daar had ik toch alweer een tijdje niet op gevlogen. Mijn haat/liefde voor deze kist werd er maar weer eens door onderstreept. Maar ik was erg blij dat Marco vandaag toch de moeite heeft genomen om te komen. Anders was mijn dag toch anders (voortijdig) geeindigd. Vanaf deze plek: Gerard en Marco: Bedankt!!!!!!!

Woensdag 17-6: Gehaktdag................

Ik vind de woensdag echt een super relaxte dag om te vliegen. En wat blijkt: een aantal leden weet nog steeds niet dat er actief gevlogen wordt op deze door de weekse dag. Maar ja, we staan nooit alleen op de woensdagen, dus toch nog voldoende animo. Het mooie van de woensdag is (en niet doorvertellen hoor...) is dat we over het algemeen wat later starten. Vandaag is, net als vorige week, Lex de DDI. En die houdt er op woensdag ook van om een uurtje of 12 te beginnen. De harde kern, die zoals altijd al vroeg op het veld is, heeft de spullen alvast naar buiten gereden en besluiten alvast de kisten te inspecteren en ze in te vliegen. Merlijn nodigt me uit mee te gaan voor de inspectie vlucht, en al snel vinden we onze eerste bel die ons naar de rand van de CTR van De Kooij brengt.

"Mogen wij hier vliegen?", test Merlijn, op strenge toon, mijn kennis van de plaatselijke omgeving.

Ik kijk naar buiten en zie het kanaal en het driehoekvormige watertje wat als een zielig appendixje eraan bungeld. Even verder op naar het noorden zie ik het Amstelmeer. Volgens mij begint daar het gebied waar Merlijn op doelt.

Ferry, mijn goede vriend, die Hoofd Operationele Dienst is op 860 en zelf ook vliegt als Tacco op de Lynx, heeft mij al eens onder het genot van een koud biertje zeer duidelijk gemaakt waar die grens van de CTR ligt. En me plechtig beloofd me hoogst persoonlijk uit diezelfde CTR te jagen als ik het gore lef had mij en het met mij verbonden "smerig stuk plastic" in zijn "luchtruim" te begeven.

Hiervoor zet ik 'm echt nog eens betaald, echt beloofd Wim, want niemand komt er weg mee jou een "kolenschepper" te noemen, en onze prachtige kist een smerig stuk plastic, zelfs niet mijn dierbaarste vrienden.......

"Volgens mij mogen we hier niet verder Merlijn.", dien ik hem van repliek, zonder het verhaal te vertellen hoe ik aan die kennis ben gekomen.

"Maar ons belletje trek zich niets aan van door mensenhanden getrokken grenzen", voeg ik er nog uitdagend aan toe. Maar Merlijn hapt niet toe; hij zit al helemaal niet te wachten op een startverbod op zijn (voorlopig) laatste vliegdag op de Wieringen. We verleggen onze koers weer richting veld en na een half uurtje landen we me vol crosswind.

Op die crosswind had ik gehoopt. Na mijn wat mindere ervaringen met deze windvariant, en na een serie probleemloze landingen, ben ik nu wel toe aan een goede crosswind landing.

Als Lex bij de blokkenwagen gearriveerd is, en ons gebriefed heeft, geef ik aan dat ik hier vandaag de nadruk op wil gaan leggen. Lex is het er helemaal mee eens, en met een dikke glimlach die ik nooit eerder op zijn gezicht heb gezien, doet hij het zwijgen er toe.

"Mmmmm, wat moet ik hiervan denken?", schiet er nog door mijn kop, maar ik laat het voor wat het is. Later die dag wordt alles duidelijk.

Mijn eerste start en landing gaat meteen al veel beter dan de laatste die ik maakte met crosswind. Lex debriefed me meteen na de vlucht en geeft nog een aantal waardevolle aanwijzingen, die ik in me kop prent. De volgende vlucht neem ik me voor me helemaal op de landing te focussen, want de start gaat inmiddels probleemloos.

"PATSSSSSSSS"

"Kabelbreuk!!!!!" meldt mijn neurale systeem, ik herken 'm meteen.

Fuck, kabelbreuk!

"Procedure kabelbreuk, nu!" dreunt er door mijn hoofd.

Snel schiet mijn blik richting hoogtemeter. Ik had de 80 meter keurig afgeroepen.

"OK, 250 meter, genoeg hoogte." Mijn bovenkamer werkt nu op volledige oorlogsterkte.

BOKS afwerken denk ik, en ik prik meteen bij.

Redelijk licht in mijn hoofd, hoor ik achter me de rustige stem van Lex.

"Ja, gewoon boks afwerken, inderdaad kabelbreuk."

"OK, we gaan het circuit in, we hebben vodoende hoogte voor een normaal circuit"

Al snel heb ik de situatie onder controle. Ik kan het niet laten en stel de vraag aan Lex.

"Was dit een echte, of was jij dat?"

Als ik een achteruitkijkspiegel had gehad, zou ik dezelfde glimlach zien die ik een uur geleden 200 meter lager ook gezien had.

"Nee, dat was ik", bevestigt Lex mijn vermoeden.

Nou, die landing ging uiteindelijk prima. Iets te vroeg ingedraaid, maar voor de rest ok.

Best apart, zo'n eerste kabelbreuk.

Het mooie is natuurlijk wel dat deze meteen afgetekend wordt, samen met de crosswind landingen en landingen met sterke wind. Een drieklapper en een serieuze stap richting solo. Alleen nog de lage kabelbreuk, asymetrische overtrek, ongebruikelijke standjes en 2 handtekeningen scheiden mij nog van deze mijlpaal. Vanaf nu ga ik elke start in als ware het een zekere lage kabelbreuk. En als ik dat vanaf nu ga doen bij elke vlucht die ik ooit nog ga maken, wordt ik een betere vlieger. Bedankt Lex voor deze wijze les.

En jij ook bedankt Merlijn, heel veel succes in Amerika, ik ga je volgen op je blog.

En je weet het hé, laat alle meiden daar maar vliegen in zwaar turbulent weer!!!!!!!!!!!!

Tom en Justin: GEFELICITEERD!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ja, het schiet op. 26 starts tot nu toe en vandaag zullen er ook wel een startje of 4 bijkomen. Voor vandaag staat Freek van Zoest gepland als instructeur. Ik ken hem nog niet en als hij 's ochtends even buiten op het terras een sjekkie gaat roken, besluit ik even naar hem toe te lopen om me voor te stellen. Wel zo netjes, want anders zeg je elkaar pas gedag als je samen in de kist plaats neemt.
"Goh, lijkt wel de broer van Sijt", schiet er door mijn kop als ik Freek een hand geef. Zou zo maar eens kunnen, maar dat is veel meer mijn verbeelding.
Het is vandaag ook Ladies Day: 2 vrouwelijke collega vliegers prijken er op de startlijst: Kitten, die na een onderbreking van enkele maanden het vliegen weer opgepikt heeft en Marjon, die de reis uit Friesland weer heeft ondernomen. Toch leuk hoor, dat vrouwelijke gezelschap, en ik krijg toch de indruk dat iedereen een stapje harder loopt en iets meer zijn best doet als zij ons verblijden met hun aanwezigheid. Als ik op diezelfde startlijst kijk, zie ik plotseling dat aan de DBO kant de namen van Justin en Tom staan, met daar achter, in het vakje van de bijzonderheden de illustere toevoeging examen. Dat verklaart het iet wat bleke gezicht van Justin en de wat rustige houding van Tom. Het zijn hun laatste 2 examenvluchten die ze moeten halen om het velbegeerde GPL te kunnen bemachtigen. Onze dag is er een als alle andere. Briefen in de kantine, spullen naar buiten, opstellen en na het invliegen van de kisten, de veldbriefing van de DDI. De wind staat prachtig in de baan, dus vandaag zullen er weinig bijzondere situaties te verwachten zijn. Verkort circuit op 80 meter, left hand circuit, je weet het wel inmiddels. Wel dreigen de donkere wolken boven Schagen, die langzaam maar zeker onze richting op komen. Heel even kijkt Freek met een bezorgde blik naar boven. Lage bewolking die van de rest van de bewolking afwaait, komt nu toch wel erg laag boven het veld te hangen, net als afgelopen woensdag. Maar ook nu zijn de weergoden ons goed gezind: Langzaam drijft de onzichtbare hoge druk de bewolking terug het zuiden in en schijnt een kwartier later de zon weer volop. Vliegen gaat heerlijk. Effe geen croswind, maar gewoon recht toe recht an. Ook wel eens lekker. Freek debriefd meteen de hele vlucht met je, iets wat ik heel prettig vind. Ook laat hij de controls helemaal aan jou. Je voelt gewoon dat hij je laat vliegen. Kortom, just another ordinairy Sunday, toch.........
Nou, toch niet helemaal. Allereerst, en zeker het allerbelangrijkst, Justin en Tom vliegen allebei hun examenvlucht naar tevredenheid van Freek. Super jongens, echt iets om trots op te kunnen zijn! Als afsluiter moeten ze nog wel met Freek een mondeling afwerken om echt zeker te zijn van hun papiertje. Duidelijk dat Tom daar wel vertrouwen in heeft. Maar voor Justin reden om toch nog even in de kantine, alleen, de theoriestof door te nemen. Zo zie je maar, iedereen doet het op zijn eigen manier, me hetzelfde resultaat: Ze slagen allebei.
En dat betekend dat ons als clubleden de zware taak is toebedeeld om deze heren een passend eerbetoon te brengen. Al snel valt de beslissing dat dit dient te gebeuren met behulp van de brandslang. Justin en Tom nemen dit besluit niet juigend in ontvangst, maar ja, daar heb je op dat moment gewoon niets meer over te vertellen. Al die clubliefde moet je in vloeibare vorm maar gewoon over je heen laten komen. Kijk maar eens hoe dat gegaan is:

www.youtube.com/watch?v=oBsPZZGRXMI

Ja, en ik kon het natuurlijk niet laten om die Blok ook eens onder handen te nemen, want die vertrekt binnenkort richting de You Naait Me Steeds in Amerika. Maar hij was me te snel af, natuurlijk.... En ik had nog wel reden om hem dankbaar te zijn: We kregen van Freek de laatste 21 vlucht en gedost met 2 parachutes (tenminste, Merlijn had een parachute om, ik een dooie hond....) hebben we nog even mijn loopingontmaagding gevierd. Al met al een memorabele dag.
Heerlijk!

What about the Sim?

Ik krijg regelmatig vragen van mensen hoe het nou toch zit met die simulator. Allereerst maar eens even uitleggen hoe dat zo gekomen is. Net als velen van ons ben ik achter mijn PC-tje begonnen te vliegen. In den beginnen was daar FS2.1 En mijn Apple IIe piepte en kraakte om een schokkerig beeld, opgebouwd uit een spectrum van kalichroom groen op te bouwen. Alle aanwezige 8 megabytes aan intern geheugen zweette peentjes en draaide overuren om het tapstoelopend zwart trapezium die met wat verbeeldingskracht een runway moest voorstellen, passend op mijn 11 inch te krijgen. En dan heb ik het nog niet eens over de op de voorgrond gedrappeerde kartellige metertjes met traaglopende wijzers en voorbijschuivende cijfertjes die een hallucinerende werking hadden op je als je er te lang naar bleef kijken. True hell, but hey, je kon vliegen, en dat met een budget wat normaal opging aan 1 bakje te ver doorgebakken Ras patat en 10 doodgeslagen bier. Als je met deze digitrash doorging, nou dan was je echt een hardcore vliegfan. In jaren tachtig Chriet Titulaer taal heette dat anders: "Een fabuleuze digitale voorstelling en ongehoord juiste weergave van het onbereikbaar geachte vliegen, en dat voor een ieder die zich voor deze materie bovengemiddeld interesseert!". Einde quote. Tja, je moest wat, maar snel veranderde dit en ook de hardware deed zijn intrede. Wie herinnert zich niet de FS Weekenden op het Aviodrome op Schiphol, waar en masse de overgebleven liefhebbers zich verzamelde die zich door alle opvolgende versies heengeworsteld hadden. En nu wel eens toe waren aan additionele hardware, in de vorm van stuurtjes, joysticks en heuse voetenpedalen!! Ik ben zelf geeindigd bij FS9, ik vond het welletjes. Ik was toe aan het echte werk, en ruim 3 jaar geleden begon nog zo'n overgebleven idioot met het bouwen van wat nu een fantastische FNPT trainer is geworden. Na uren en uren op IVAO gevlogen te hebben, alle gefrustreerde wannabee pilots had getrotseerd, besloot ik er echt werk van te maken en elke 5-6 weken in de Sim te kruipen om het vliegen van procedures goed onder de knie te krijgen. En ik moet zeggen: Real life zweefvliegen en virtueel instrument vliegen op de 738 is de ideale combinatie, the best of both worlds! Het spreekt tot ieders verbeelding om eens achter de controles van zo'n gigantisch apparaat te zitten en er redelijk mee overweg te kunnen.

Want laten we wel zijn: Ik kan 'm aardig de baas, weet aardig waar welk knopje zit en wanneer je deze in moet drukken of niet, en starten en landen volgens de lokale procedures is ook geen probleem. Maar net als in het echte leven moeten er geen alarmbellen afgaan want dan schiet ik ook in de feestverlichting. Maar het is echt een waardevolle aanvulling op mijn wens om zelf te kunnen vliegen.

En denk nou niet: dat is niets voor mij, veel te ingewikkeld. Dan zeg ik: Niet waar, je kan het zo ingewikkeld maken als je zelf wilt. Maar het is echt de moeite waard om 't een keer te proberen als het echt je interesse heeft. Laat dit gerust weten, en ik neem je een keer mee, dan delen we de kosten (die enorm meevallen) maar vooral de ervaring!

Voile en Durance.................

Mijn passie voor zweefvliegen is ontstaan gedurende mijn jaarlijkse mountainbiketochten in de Franse Alpen. Daar fietsen we serieus tegen reuzen op en denderen ze aan de andere kant nog veel harder af. En elke week lassen we 1 rustdag in, om onze spieren, maar bovenal onze bovenkamer even de rust te gunnen om de week goed door te komen. Het plaatsje waar ons hotelletje staat (Champcella voor de kenners), ligt op steenworp afstand van het veld St Crepin, waar zeer actief gevlogen wordt. Met een sleepkistje word je afgezet op zo'n 1500 meter en vandaar uit speer je tegen de berg op tot ruim 2600 meter. Echt een geweldige kick, en voor mij de bron van motivatie om te gaan zweefvliegen. Mocht je ook de gelegenheid hebben om te gaan bergvliegen, kan ik alleen maar zeggen: Doen!!!!!!!!!!

Super Woensdag

Na afgelopen zondag gemist te hebben als vliegdag, had ik mijn zinnen gezet op vandaag. Gisteren het weer nog gechecked: Bewolkt, 80% kans op regen, veel bewolking, kortom op voorhand zag het er niet zo best uit. Als ik vanochtend de gordijnen opendoe, wordt ik aangenaam verrast. Een lekker ochtendzonnetje, cumeltjes in het binnenland en een fijn briesjes pal uit het westen. Zou mooi zijn als dit zo blijft. De temparatuur is ook aangenaam: graadje of 18, dus alle ingredienten voor een mooie dag. In de kantine tref ik Frans, Lou, Rein en Lex aan. Er is al stevig gewerkt bij de fietsenrekken, die bijna geheel vrij gemaakt zijn van onkruid. Bijna zeg ik, want Lex als Chef Terreinen delegeert mij de taak toe de rest onkruidvrij te maken. En uiteraard kwijt ik mijzelf van deze taak, zodat Lex naar Heerhugowaard kan om zijn nieuwe stalen ros op te halen. Om een uurtje of elf is de groep aardig aangewassen, en zijn er de nodige GPL´ers, solisten en DBO´ers. De 21, 13 en 23 worden op de startopstelling geplaatst, en Gerard heeft de eer het spits af te bijten. Met Lex in the backseat, die 2 prachtige nautische weken achter de rug heeft, hebben Lex en Gerard een hoop uit te wisselen over hun liefde voor het zeilen. En daar nemen ze uitgebreid de tijd voor. Eerste vluchtje van de dag duurt meteen al 44 minuten in beslag, nou dat belooft wat! Ook de GPL´ers en solisten weten de warme op(w)aardse stroming te vinden en blijven gemakkelijk een uur weg. Ook mijn eerste vluchtje wordt meteen een thermische. Lex verteld me de basics van het thermiek vliegen en na het een paar keer voor gedaan te hebben, ga ik het proberen. We pakken al snel 250 metertjes, maar er zijn wel een paar dingen waar ik goed op moet letten. Allereerst, en misschien wel de belangrijkste aanwijzing van Lex is dat ik de snelheid moet stabiliseren op maximaal 90km/h. Te vaak zit ik op 100km/h en dan race je teveel door de kleine bellen heen. Ook zijn aanwijzing dat het stijgen aan de zonkant zit prent ik in mijn kop. Dus stijler bochten draaien op dalen en vlakkere bij stijgen. Ook probeer ik de bel te visualiseren, met het gegeven dat deze in de windrichting diagonaal wegwaait. Al deze tips, met het uitkijken en strak vliegen maken dat ik me goed moet concentreren, maar dat houdt me scherp en dat vind ik prettig. Na ruim een half uur zakken we onderuit en vlieg ik het circuit en maak mijn eerste landing van de dag. Heerlijk zeg, na al die weken van vette crosswind, om gewoon weer eens een landing te maken met de wind op de kop! De 21 voelt steeds vertrouwder aan, zelfs als we de overtrek oefeningen doen, die ik nog af moest vinken. Bij de 3e start van de dag gaat de start niet helemaal lekker, want Merlijn besloot het gas al vroeg dicht te gooien, waardoor onze snelheid in de laatste fase van de start vervaarlijk onder de 90km/h dook. Lex drukt direct bij en seint dat er gasgegeven moet worden. Merlijn reageert direct en met een vette dot gas katapuleert hij ons een bel in, die uit het niets is opkomen zetten. Iedereen is na 7 minuten weer terug, maar we weten er nog een klein vluchtje uit te persen. Aan de horizon van Den Helder zien we een grote rookkolom opstijgen, maar ik krijg Lex' handen niet opelkaar om daar naartoe te steken..... Als we even over de hangaar vliegen om de wind te checken (vanuit Schagen doemen er inmiddels donkere wolken op), zien we dat de wind danig gedraaid is, en als we nu op 25 landen, hebben we zelfs taqilwind. Ik stel voor op 07 te landen, we zijn immers de laatste kist in de lucht, en Lex stemt toe. Ik mik op halverwege de baan, en land de 21 richting de hangaar. Net als vorige week, maar dan net effe anders. Kortom, een prachtige dag weer, onverwacht goed, maar dat zijn de mooiste dagen!!

Hieperdepiep............... Hoera!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Best apart: Een vliegdag op je verjaardag! Ja, je bent ambitieus, dus gevlogen moet er worden! En de dag dat ik mijn 41e levensjaar zag was wederom een uitdagende vliegdag. Merlijn had 'm al aangekondigd op het forum, dus met een gezonde spanning in mijn lijf keerde ik de parkeerplaats op. Zeker na afgelopen maandag. Door een vroege zakelijke afspraak had ik de briefing gemist, een doodzonde, ik weet het, zeker met omstandigheden zoals vandaag. In de ochtend zaten we wederom dicht tegen de limieten aan, dit keer stond de wind echt haaks op de baan. Sijt had de startopstelling in eerste instantie bij de kantine (rwy 25) opgesteld, dus het eerste stuk van de start zaten we nog in de luwte van de hangaar. Eenmaal daarbuiten mokerde de straffe bries je stabilo subiet knock out met een rechtse directe. Voeten links erin, maximaal, en met de knuppel een blauwe plek slaan in je rechter knieholte. Op dit soort momenten weet je dat je leeft. Na de start, waar je blij mocht zijn dat je op 300 meter loskwam, was het direct het circuit in. 45 graden opsturen, even genieten van de rust op base, en de vervolgens indraaien op de achtbaan in die final heet. Nog net voor ik de relatieve luwte van de hangaar verlaat, lever ik de kist weer over aan de ambachtelijke handen van GeertJan, die hem kunstig neerzet in het vers gemaaide gras. Jeetje, dat wil ik ook kunnen. Zal nog wel ff duren, maar hier ga ik voor.
De wind waait vrolijk door en lijkt op een gegeven moment zelfs te ruimen, door het noorden heen. Dit is het moment om de boel om te stellen en de hele handel te verhuizen naar het andere eind van het veld. Voor mij een goed moment om de bakker in Middenmeer met een bezoekje te vereren, want zonder trakteren en gebak, geen verjaardag. Als ik terugkom met mijn doos vol kilocalorieen wordt het complete vliegbedrijf stilgelegd en zitten we 10 minuten later gezamelijk met 15 man te genieten van al dat lekkers. Ik vond het een van de hoogtepunten van de dag! Want zeg nou zelf: Je zit pas 3 weken bij de club, begint nu de mensen net een beetje bij naam te kennen, en vervolgens zit je bij elkaar alsof je al jaren niet anders doet. Mensen: Nogmaals Bedankt!!!!!!!!
En de vluchtjes daarna gingen op de 21. Samen met GeertJan, die me wederom het vertrouwen gaf, 3 goede starts en landingen kunnen maken. De bittere smaak van maandag jl. werd rijkelijk weggespoeld. In de middag kregen we bezoek van een grote groep Kimmers, die door Wim rondgevlogen werd. Dat betekende einde oefening voor de DBO'ers, maar omdat ik later gekomen was, bleef ik tot het einde van de avond om ook te helpen met opruimen. Toen de 21 overgevlogen moest worden, mocht ik nog een extra start maken met Wim, die nog wat aardigs voor mij in petto had. Net voordat we op final in zouden draaien, nam hij de kist van me over en 2 seconde later scheerde we rakelings over de sloot met een snelheid die rijkelijk boven de vereiste landingssnelheid lag. Ik voeg er alleen aan toe dat de linkervleugeltip zachtjes de mesthoop voor de hangaar toucheerde toen we tot stilstand kwamen. Echt het mooiste verjaardagscadeautje dat ik sinds jaren gehad heb. Wim, IOU!!!!!!!!!!!!!

Pinkster Twee, viel niet mee..........

En op de maandag gingen we verder waar we zondag gebleven waren. Man oh man, is dat geweldig, 2 dagen achter elkaar vliegen. En bedankt Tom, voor je aansporing om lekker veel te komen vliegen, ga ik zeker doen! Eerste vlucht met Cees Hendriks, op de 21. Tja, na 13 starts op de 13 begon ik het gevoel al aardig te krijgen, en dan is het weer even omschakelen naar de gemoedige 21. Cees liet me zelf starten, want de wind (die vandaag voor het eerst een prominente rol zou gaan spelen, maar hierover later) was weliswaar redelijk cross in de baan, maar nog niet zo krachtig. Lekker circuitje gedraaid en met nog een beetje hulp van Cees 'm goed neergezet. Zo, dat ging lekker. Ook mijn tweede vlucht weer op de 21, samen met Adri van Iperen. Wat kleine aanwijzingen tijdens de start, de BOKS hardop afgewerkt, en 45 graden uitgedraaid naar het oefengebied. En toen werd het stil in de cockpit............ en bleef het stil.
Shit, wat is dit? Normaal krijg ik toch opdracht een aantal oefeningen uit te voeren.
"Adri, leef je nog??", probeerde ik het voorzichtig.
Tja, je weet het niet, hij is toch de 70 al ruim gepasseerd, dus je moet met alles rekening houden.
" Peter, het is jouw vluchtje, dus jij bepaald wat we gaan doen", klonk het onvervalste Brabantse accent bevrijdend in mijn oren. Nou, dat laat ik me geen 2 keer zeggen. Heerlijke bochtjes gedraaid, het circuit in en op final check ik nog even mijn snelheid. 110km/h, ai, ai iets te snel, kleppen erbij maar. De wind is inmiddels toch toegenomen, dus de windgradient in ogenschouw genomen, is 100km/h een veilige landingssnelheid. Toch was ik niet helemaal tevreden, maar wat wil je na 15 starts, perfect landen? Ja, het liefst wel natuurlijk......
And the wind was blowing...........
Die wind werkte als onversneden Viagra op de windzak. Wel wat gekrompen (de wind heren, niet de zak.....), maar zeker fors toegenomen liet hij zich nu echt gelden. Na overleg tussen Wim Jacobs, die inmiddels ook op het veld was gearriveerd, en Adri van Iperen werd besloten dat de solisten niet meer mochten starten. De crosswind component kwam toch verdacht veel buiten de limieten te liggen, dus een wijs besluit. En die wind ging mijn laatste vluchtje op de 13 aardig in de war sturen. Start ging al niet helemaal lekker, ik mis duidelijk de ervaring om zo'n turbulent start goed te controleren, maar met Wim achter me maak ik me totaal geen zorgen. Sterker nog, het geeft een goed gevoel dat hij me onder de gegeven omstandigheden het vertrouwen geeft zelf te starten. Na het circuit gevlogen te hebben, de 2 W's gecontroleerd, en op base de snelheid gecontroleerd te hebben (ik wou de kleppen trekken, maar Wim vond dat geen goed idee...) draaide we op final en tot de sloot had ik 'm nog redelijk onder controle. Op het moment dat ik 'm recht trapte, hield ik mijn linker vleugel te hoog en de wind greep deze gelegenheid aan. Wim zag het natuurlijk allang aankomen en greep gedecideerd in, maar kon niet helemaal voorkomen dat de landing toch iets harder was dan normaal. Mijn eerste baggerlanding (inclusief ingreep) was een feit en daar baalde ik stevig van. Maar ook weer een goede les.
Ten eerste: daar waar de 21 een vergevingsgezinde allemansvriend is, kan de 13 een gemeen bijtertje worden als je "outside the envelop" komt.
Check.
Wind is een factor die je in elke fase van de vlucht opnieuw moet beoordelen.
Dubbel check.
En Wim is mijn vriend.
Check, check, dubbel check.

Pinksteren in the Sky

Vandaag 1e Pinksterdag, en een drukte van belang op het veld. Lekkere reuring in het clubhuis, ik begin me echt al thuis te voelen. Steeds meer bekende gezichten, een praatje hier en een praatje daar. Vandaag is de eerste van 2 vliegdagen achter elkaar. Ik heb de gok genomen ook de maandag 2 dagdelen te boeken, in de hoop dat komende zondag nog een plekje vrij is om op het allerlaatste moment te kunnen boeken. De bedoeling is vandaag, morgen, woensdag en zondag te gaan vliegen. Een tikje ambitieus wellicht, maar ik heb nu eenmaal mijn focus liggen op mijn solo-gaan. Afgelopen weken van clubexperts verschillende theorieen gehoord over dit solo gaan. Van redelijk exacte vuistregels als "2 maal je leeftijd is gelijk aan het aantal starts dat je maakt, voordat je solo gaat", tot "als je een beetje je best doet, ben je binnen 40 starts solo" en alles wat daar tussen zit. Nou, Peter moet het zelf doen, dus ik ga voor de regel: Veel doen! Ik zit nu op 12 starts, dus ik heb nog even. 's Ochtends zet ik als 5e mijn naam op de DBO lijst, dus voorlopig sta ik nog ff aan de grond, tenminste dat is wat ik verwacht. Na de zakelijke briefing van Wim speert iedereen naar de hangar om de hele handel naar het andere end van het veld te slepen, want met een knoopje of 14 uit het N-O starten we vandaag van RWY 07. ALs we bij de blokkenwagen staan, gaat het keuvelen lekker verder, botvier ik mijn beroepsdeformatie met succes op Hans Broekhuisen, en pas bij de 4e keer roepen hoor ik dat ik uitverkozen ben om de checkstart te vliegen. Ja, dat verwachtte ik niet! Ik stel me snel voor aan GeertJan Sijtema, de breedlachse CVI van de vereniging, gesp mezelf vast in het vooronder van de K-13 en een minuut later hangen we aan de kabel richting Ijsselmeer. Zo, de dag kan beginnen! Na de landing komt het vliegbedrijf lekker op gang, en stel ik me tot doel vandaag met ook nuttig te maken op de kabeltrekker. Na afgelopen maandag samen met Wil het hele veld gemaaid te hebben, zit het wel snor met het trekker rijden. Samen met Udo rijd ik een paar ritjes mee, en een uurtje later checked Tom me uit voor het kabelrijden. God, wat een heerlijke dag. 's Ochtends een beetje fris nog, door de hoge Cirrus bewolking die het zonnetje zonder succes een hard time probeert te geven. Uiteindelijk maak ik 4 starts vandaag, en vlieg ik mijn eerste eigen start met crosswind. Samen met GeertJan, die me rustig voor de start nog even briefd op de belangrijke aandachtspunten van een goede start. Voorbereiden door de voeten al van te voren te geven tegen de weerhaan, de kist zichzelf los laten vliegen van de grond, rustig trekken en eenentwintig, tweeentwintig, drieentwintig en rustig en vloeiend doortrekken, vleugel in de wind op de horizon houden en op 200 meter doortrekken die knuppel, in de pens ermee!! Verdorie, vergeet ik weer 100 meter af te roepen!! Ik heb op mijn hoogtemeter gekeken, echt, maar toch een beetje afgeleid door alle indrukken. Al met al heerlijk gevlogen. Morgen weer, wat ben ik toch een mazzelpik..........

zondag 24-5-2009

Voor vandaag staan 2 dagdelen geboekt. Samen met nog 8 (!) collega DBO'ers gaan we vandaag proberen zoveel mogelijk starts te maken. We hebben mazzel: Naast Wim Jacobs en Marco Nierop is er ook een gast instructeur aanwezig: Dhr van Iperen. Klassiek gekleed in grijze pantalon, lederen vliegjack en zwarte schoenen voldoet hij aan het stereotyppe beeld van zeer ervaren vlieger. Samen even kennis gemaakt met elkaar en al snel wordt mij duidelijk dat hij een zeer ervaren instructeur is. Van zijn kennis mag ik vandaag gebruik maken! Zowel de 21 als de 2 ASK-13 worden naar buiten gereden voor de DBO'ers en samen met 3 instructeurs zou dat kunnen betekenen dat we meer dan de gemiddelde 4 starts gaan maken. De eerste start maak ik op de 13 met dhr van Iperen. Hij weet nog niet precies waar ik sta, dus hij start nog even voor mij. Wel roep ik de 80 meter check af, i.g.v. een kabelbreuk. Na het bijprikken, ontkoppelen kleppencheck en snelheid krijg ik hem overhandigd. Kort vluchtje, circuit netjes gevlogen en meegevoeld met de landing. Het gevoel begint langzaam te komen. Hele goede tip van dhr van Iperen, met name voor de landing: als de horizon achter de bomen verdwijnt dan rustig afvangen. Dit ga ik vandaag in praktijk brengen. Derde vlucht met Marco Nierop. Hij zit heel dicht tegen zijn instructeursexamen aan en instrueert heel anders, laat me veel zelf doen en dat geeft me zelfvertrouwen. Ik draai sommige bochten te stijl, want.... we hebben thermiek! Marco zoekt de bel op en ik prent een aantal zaken in mijn kop: Stand van de horizon in de kap tijdens de bochten, het geluid van de snelheid, en het continue om je heen kijken, want we zitten met zijn vieren in de bel, en soms akelijk dicht bij elkaar. Maar Marco spoort me met zijn enthousiasme aan om in de bel te blijven en maak mijn eerste 150 meter hoogtewinst. Wat een kick! Na een half uur cirkelen terug in het circuit en ook hier let Marco scherp op een aantal details: We hebben de wind loodrecht op het downwindleg, dus opsturen geblazen. Hou die vleugels horizontaal!! Op base trek ik de kleppen voor het eerst en merk direct wat dit doet met de invalshoek. Ik houd de snelheid netjes op 90 km/h, neus in de wind en we landen netjes op het veld. We briefen de vlucht direct na de landing, want het duurt toch nog wel even wanneer er een Panda vrij is. Mijn laatste vlucht doe ik de start zelf (vergeet alleen 80m af te roepen...oeps!!) en ook de landing, na de goede tip, lukt al heel aardig. 6 vluchten op 1 vliegdag, en hiermee verdubbel ik in 1 keer mijn aantal starts. Een superdag!!

Eerste vliegdag op Wieringen

Vandaag is het zover: Mijn eerste officieele vliegdag op Wieringen. Om 11.30 draai ik de parkeerplaats op en over me heen komt net de 1013 binnen. Ik meld me bij de startleider en Gerard laat me op de lijst van de DBO'ers plaatsen. Ik ben met nog 2 nieuwe leden, Maarten en Pieter. Het is even wachten op Lex, die vandaag de DDI is. Lex neemt ons even terug naar het gebouw om de lesklappers uit te reiken en om ons nog de nodige administratieve handelingen uit te laten voeren. Als dit alles in orde is gaan we terug naar het veld en beginnen we met het aanhaken, tiplopen en kabels halen. Erg leuk om te doen, omdat je echt het idee hebt dat je nu iets nuttigs aan het doen bent. Eens kijken of ik hier over een jaar nog steeds zo over denk.... Ik leer een hoop bij vandaag en met nuttige aanwijzingen van Merlijn en Ton ben ik blij. Als tussendoortje mag ik even mee op de ASK-13, die voor deze gelegenheid door Michel (ik hoop dat ik zijn naam goed spel) gevlogen wordt. Het is vechten voor de hoogtewinst. Wat een verschil met afgelopen maandag. Er is niet echt veel thermiek vandaag, en na een minuutje of 15 "prutten", besluit Michel het veld weer op te zoeken. Toch even lekker een vluchtje meegepakt! Dan nodigt Lex me uit voor de eerste lesvlucht van vandaag. Cockpit checks afwerken, duim voor de tiploper, laatste check op de windzak, en daar gaan we. Lex laat me mee aan de knuppel voelen hoe de start verloopt, en adviseert me over de vleugel te kijken naar de hoek die we maken tijdens de start. Over de sloot, achter de lier ontkoppelen we en Lex zegt: "Jij vliegt". Eerst gecoordineert vooruit, daarna wat linker en rechter bochten. Ik krijg de aanwijzing goed op de horizontale stand van de vleugels te letten, want ongemerkt glij ik een beetje af. Terug op final, en Lex geeft me aanwijzingen op welk punt op baseleg en final te draaien. Handen mee aan de kleppen om te voelen wat de kist doet als we ze trekken en zo staan we weer aan de grond. De 2e vlucht ging meteen al een stuk beter en strakker. Na afloop vul ik voor het eerst mijn logboekje en Lex tekend de eerste vluchten en oefeningen af op mijn volg kaart. De kop is er af!!!

Maandag 18-5-2009 Terlet

Vandaag op uitnodiging van onze glasleverancier worden we ontvangen op Terlet voor een ochtendje vliegen, samen met mijn collega's. Wat een prachtig gebied, de Hoge Veluwen. We mogen doorrijden naar de startplaats (wat een luxe), en daar worden we opgewacht door het vliegbedrijf, dat al op volle toeren draait. Bijzonder is de terughaal lier, die de startkabel terugliert naar de startplek. Na mijn mening is Terlet de enige startopstelling in Nederland die werkt met deze opstelling.

Het weer is uitdagend te noemen: We hebben een cloud base op 1000 meter hangen, en een stevige 22 knopen wind, maar gelukkig recht op de kop. Als laatste van de set start ik, en neem plaats achterin de ASK-21. Een beetje vreemd voor me, want bij ons in de Wieringen vliegen de instructeurs achterin. De vlieger weet inmiddels dat ik in de DBO opleiding zit en laat me direct de cockpit checks doen. Hij vliegt de start, en na de ontkoppeling mag ik het overnemen. Direct na het ontkoppelen vliegen we een bel van 3m/s in en in goed 15 minuten zitten we op 1050meter. Wow, dit is gaaf en wat een mazzel heb ik! We draaien verschillende bochten, en ook laat hij me de kist 2 keer overtrekken. Hoogte zat! Eerst een rustige overtrek, en ik laat de snelheid er rustig uitlopen. Keurig zakt de neus weg, en de 21 reageert volkomen voorspelbaar. Nu, zegt Jan, doe je een stijlere overtrek. Ik mag de kist nu stijler omhoogsturen en al snel valt de neus veel sneller en stijler weg. Maar nog steeds volkomen voorspelbaar. Ik trek hem rustig horizontaal, en na ruim 45 minuten keren we terug naar het veld. Ik vlieg het circuit en op base trekken we de kleppen en houden een landingssnelheid van 110km/h aan i.v.m. de windgradient. Echt een kadootje, deze vlucht. Ik neem afscheid van Jan, en hij wenst me veel succes bij mijn opleiding. Ik bedank hem voor de mooie vlucht en de mogelijkheid die hij me bood om hem grotendeels zelf te vliegen.

Vliegkeuring

Na die prachtige dag van gisteren, waarin we heerlijk mee hebben kunnen vliegen, was vandaag de eerste echte stap naar de EVO opleiding: de medische keuring bij het SMA in Alkmaar. Keurig netjes een potje volgeplast (de laatste keer dat ik dit moest doen was voor mijn militaire keuring, een leven geleden...) en op de bank bij mijnheer de dokter. Alles gechecked: bloeddruk, longen en hart, en mijn ogen. Natuurlijk had ik zelf vorige week mijn collega mijn ogen nog even laten controleren, maar ja hoor, daar was het moment: Ik als opticien werd gecontroleerd op mijn gezichtsvermogen, binoculair zicht en kleurnblindheid. Testen die ik dagelijks zelf uitvoer in mijn bedrijf. Toch een leuk moment. En helemaal toen de keuringsarts mij vertelde dat niets in de weg stond voor een geschiktverklaring voor 2 jaar! Hoera, het eerste officieële document is binnen!!!

1e meeloopdag

Vandaag ging om 7.30 de wekker. Op zondag wel te verstaan. Na met Jan Hoekman gemaild te hebben, kon ik vandaag een dag meelopen in het vliegbedrijf. De ochtendbriefing stond om 09.00 gepland, dus vroeg uit de veren om op tijd op het veld te zijn. Heerlijk rustig naar de Wieringerwaard gereden. Het genieten begon hier al. Prachtig windstil weer, strak blauwe lucht en hier en daar en onschuldig wolkje. Wederom was de ontvangst hartelijk en hier en daar zag ik al wat bekende gezichten, die ik 2 weken geleden ook al gezien had. Wim Jacobs had vandaag de leiding als verantwoordelijk instructeur en na de briefing ging iedereen aan de slag om alle kisten naar de startplaats te slepen en de lier en het starthok op te stellen. Jan Hoekman had ervoor gezorgd dat ik op de startlijst van de DBO´ers kwam te staan, wat betekende dat als het schema het toeliet, ik ook een start zou kunnen maken. Een prachtig vooruitzicht. Maar alleen al het meelopen in het vliegbedrijf, de starts en landingen van zo dichtbij, het werkelijk prachtige weer en de cirkelende kisten boven me waren al voldoende om er een geslaagde dag van te maken. Op sommige momenten was het volgens de kenners goed thermieken, want sommige bleven makkelijk een uur weg en haalde respectabele hoogten. En aan het begin van de middag was het mijn beurt. Ik werd aan Lex Hermes gekoppeld en uitgenodigd in de 21 plaats te nemen. Nou, daar is weinig drang voor nodig, om mij in de kist te krijgen! Ik zal de komende maanden menig uurtje in deze kist gaan doorbrengen, dus geef ik mijn ogen en oren goed de kost om mijzelf alvast een beetje bekend te maken. Lex pakt het van begin af aan meteen goed aan en laat me direct de cockpitchecklist afwerken, al was ik al begonnen aan mijn opleiding. Peter van Rooden haakt ons aan en laat me het breukstukje zien dat gebruikt wordt. Enkele seconden later scheren we met ruim 100km/h over het veld heen en nemen we een klimhoek aan die ik absoluut niet gewend ben. Bij ons in de 737 simulator roteren we normaal gesproken met 8 graden pitch en mijn eerste gevoel zegt dat we tailstriken. De lier trekt er behoorlijk hard aan en levert ons moeiteloos af op 350 meter, alwaar Lex ontkoppeld en bijdrukt om snelheid te behouden. Meteen nodigt hij me uit de knuppel over te nemen en voorzichtig draai ik mijn eerste bochtjes. Alles reageert niet alleen zeer direct maar de kist voelt ook heel direct aan. Absoluut wennen als je gewend bent aan bekrachtigde controls die veel vertraagder reageren. Ook moet ik leren naar buiten te kijken i.p.v naar binnen op mijn instrumenten. Dit is elementair anders vliegen, daar waar mijn instructeur op de 73 altijd roept dat ik niet naar buiten mag kijken, verteld Lex (en later Wim) mij dat ik vooral niet naar binnen moet kijken. En oja, let je ook even op voor de metrische schaalverdelingen Peter, geen knopen en feets, maar meters en kilometers. Gelukkig geeft dat verschil mij alleen maar een hele ruime, veilige marge! Na de kist op final gebracht te hebben, neemt Lex het weer van me over en staan we even later weer op de grond. De gedachte dat ik dit weekelijks mee mag gaan maken stemt me erg gelukkig en dit vluchtje van nog geen 10 minuten werkt erg motiverend. Later deze dag maak ik nog 3 vluchtjes met Wim, waarvan 1 op de 13. Nou,dat was wel weer even genoeg voor vandaag. Ik heb een prachtige dag beleeft, leuke mensen ontmoet, waaronder collega DBO' ers, solisten en GPL houders. Mensen waarvan ik komende maanden heel veel kan leren. Aparte notitie maak ik nog even voor Robbin Veldhuis, die vandaag voor het eerst solo is gegaan. Van harte Robbin!

Na lang er over gepraat, gedacht en gedroomd te hebben, gaat het nu gebeuren: Ik ga leren vliegen! Eigenlijk was het van het begin af aan duidelijk dat ik wilde gaan zweefvliegen en niet motorvliegen. De strijd met en tegen de elementen, het ultieme gevoel van vrijheid en het beroep moeten doen op je vliegtechnische capaciteiten komen nu eenmaal het beste tot hun recht bij het zweefvliegen. Mijn keus om de opleiding te gaan volgen bij Zweefvliegclub Den Helder (http://www.zweef.nl) is geen toevallige. Bij mij in de buurt zijn er 2 clubs actief, waaronder Den Helder. Ooit begonnen op Vliegveld De Kooy, maar nu gestationeerd in de mooie Wieringerwaard polder waar veel ruimte is. Na een eerste bezoek, waar ik allervriendelijkst ontvangen werd, nam men ruim de tijd mij kennis te laten maken met het hele vliegbedrijf, de opleiding, en de heerlijke West Friese nuchterheid. Dit gaf me een hele goede eerste indruk, en dit gaat binnenkort gevolgd worden door een meeloopdag, waar ik echt een hele vliegdag kan meemaken. Ik heb er heel veel zin in.....