Ground Control to Major Tom.........

Onze gezagvoerder, Dhr Catsburg met zijn bemanning:

Vandaag een andere vliegbeleving: Ik heb Tom uitgenodigd een trainerbeurt mee te lopen op de 738. Hij mocht de bestemming bepalen, en dat werd Hamburg (EDDH). Hij had keurig de vluchtplanning gedaan en gemaild, zodat ik de rest van de planning kon volmaken. De sim staat nu in een nieuwe ruimte, met een complete shell erover heen. Samen met de 3 D beamer opstelling geeft dit een zeer realistische beleving. Je hersenen nemen je nu nog vaker in de maling. Tom vloog als PF en ik begeleide hem vanaf de rechter stoel. Nou, je miet hem zelf maar vragen wat hij ervan vond, maar volgens mij hebben een hele leuke avond gehad. Mooi een heen en weertje kunnen maken, en de tweede vlucht liep gesmeerd, bekroond met een prachtige crosswindlanding op de Kaagbaan door Tom. Dit smaakt voor hem naar meer, nou namens gezagsvoerder Catsburg neem ik afscheid van u. Ik hoop dat u een prettige vlucht gehad heeft!

Woensdag 24-6: Spitsuur...........

Ik heb kennelijk toch veel mensen die mijn blog lezen. Waar ik vorige week nog schreef dat de woensdagen super zijn, maar dat er maar weinig mensen zijn die dit weten, zo sta je met 9 DBO'ers en nog veel meer solisten en GPL'ers!! Wat een gezellige drukte! Of was het toch het mooie weer van de afgelopen dagen? Of was het de aankondiging van Grietje en Fransesco, om hun prachtige 29 te komen laten zien? Afin, het resultaat was hetzelfde. In iedergeval voldoende kader om te kunnen vliegen, dus dat probleem hadden we vandaag niet. Lex besloot ook al vroeg op het veld aanwezig te zijn, omdat een aantal kisten die terug uit Duitsland waren gekomen inelkaar gezet moesten worden. Ik had al eens geholpen met het demonteren van de 13, maar het inelkaar zetten had ik nog nooit gedaan. Toen de Astir gemonteerd moest worden, vroeg Lex me hem hiermee te helpen. Straks op het DBO kamp moet ik tenslotte ook de handen uit de mouwen steken. Eigenlijk is het allemaal vrij eenvoudig en fool proof.
Ik had me voorgenomen vandaag gewoon lekker te gaan vliegen. En met Lex als DDI gaat dat natuurlijk lukken. De 2e vlucht van vandaag wil Lex gebruiken om nog een aantal zaken van mijn aftekenlijst te behandelen. Na de start gaan we het oefengebied in, en ik check of er nog andere kisten bij me in de buurt zitten. We komen mooi hoog van de lier, want de wind blaast ook vandaag weer lekker in de baan. Op ruim 450 meter komen we los, net tegen de cloudbase van wat onschuldige wolkjes. Hier is het nauwelijks turbulent, maar het waait wel stevig.
"OK, Peter, ik vlieg een stukje, en daarna neem jij het over", informeert Lex me over zijn intenties.
Ik weet een beetje wat ik kan verwachten. Het zullen de ongebruikelijke vliegstanden zijn, waarop ik uitgechecked ga worden.
Lex duikt 'm lekker aan en een aantal seconden later hangen we in een soort stall turn.
"OK, jij hebt 'm!", en Lex overhandigd mij de kist die met z'n neus loodrecht naar beneden wijst, in een ongebruikelijke bank angle. Heerlijk!!!!!
Ik laat alle controls neutraal, geef wat voeten bij en de 21 hersteld zichzelf horizontaal en duikt gemoedelijk richting Wieringerklei . Ik trek 'm rustig uit de duikvlucht, maar die heerlijke G-Krachten vragen om meer!
"Ik neem 'm weer even over!!"
Waarschijnlijk merkt Lex dat ik er lol in heb, maar dat komt echt door zijn enthousiasme. Hij smijt de 21 wederom naar beneden, om 'm vervolgens in een stijl klimmende bocht volledig op zijn rug te leggen.
"Jij hebt 'm weer!"
God, wat is dit heerlijk zeg! Ik rol de kist weer level (inverted) en houd deze keer de snelheid beter onder controle.
In mijn ooghoeken zie ik de contouren van een 23, die bezig is bij ons uit de buurt te blijven.
Continue laat ik Lex hardop weten dat ik een visual heb op deze kist, maar Lex heeft 'm natuurlijk ook gezien. Ook houd ik tijdens de manouvres mijn positie t.o.v. het veld in de gaten, want met deze capriolen verlies je snel veel hoogte, en moet je toch terug. Nog eenmaal gooit Lex de 21 in een vertikale klimvlucht en als de kist stallt, vang ik 'm op en duik meteen het circit in.
Ik weet het nu zeker. Ik ga in de toekomst hier wat meer mee doen. De ongelovelijke kracht van dit vliegen maakt iets extra's in me los. Het idee dat de gravitatie zoveel verborgen kinetische energie genereert in een kist, maakt het bijna een misdaad om deze niet te gebruiken. Natuurlijk, de de echte zweefvliegers gebruiken deze kinetische energie heel zuinig om zover mogelijk te komen, en benutten zo de ontworpen aerodynamische eigenschappen ten volle. Maar ik ben gek op snelheid en gecontroleerde kracht. En sinds kort ook op G krachten. En dan wel het onversneden spul. Puur als het effe kan.
Robbin, die in de bewuste 23 had gevlogen, had ook genoten van het uitzicht, maar was blij dat we toch uit de weg gingen.
De derde en laatste vlucht van vadaag heb ik met Wim gevlogen. Wederom had hij 2 Kimmers onder zijn hoede, wat super is, want deze komen nu elke week bij ons vliegen. Dat betekend dat de 21 goed gebruikt wordt en dat is gunstig voor onze DBO opleiding.
Als we instappen zegt Wim dat hij een perfecte vlucht van me wil hebben, inclusief alle call outs op de juiste momenten. Hij gaat nu op de details letten, en dat vind ik een goed idee. Daarmee word je gedwongen strak te vliegen en te laten zien dat je de basics goed onder controle hebt. Wim heeft na deze vlucht 2 opmerkingen voor me: Houd de snelheid in de bochten op 90 en laat die neus niet te veel onder de horizon zakken. Ten 2e zou ik juist meer snelheid op final mogen hebben. Ga niet tegen die limiet aan zitten, maar zorg voor een veilige marge, zeker als het waait. De windgradient kan je dag verpesten, en zeker je landing. Ook dat is verborgen kinetische energie. Alleen dan ongecontroleerd.

Zondag 21-6-2009: Marco Saves The Day..............

Voor het eerst dat ik even twijfel of ik ga vliegen vandaag. Afgelopen nacht bij mijn broer in Lelystad geslapen met een kop vol snot en een keel die voelt alsof ie met schuurpapier bewerkt is. Maar ik ga, natuurlijk. Er is wel wat meer voor nodig om mij niet te laten vliegen. Vrijdag kreeg ik een mailtje van Kitten of ik 'r kon ophalen. Natuurlijk, ik rij praktisch door Schagen heen. Als ik haar opgehaald heb in Schagen rijden we samen naar het veld. Daar aangekomen speelt wederom het probleem van het kader op. Jan Groenink, de DDI voor vandaag is niet van plan om met zo'n beperkt kader te gaan vliegen. Daar is zeker wat voor te zeggen. Gelukkig biedt hij ons de gelegenheid zelf het kader te regelen, maar met zoveel mensen nog in Duitsland op kamp zal dit een harde dobber worden. Democratisch wordt besloten dat Kitten al haar charmes in de strijd mag gaan gooien, en begint zij samen met Tom de telefoonlijst af te werken. Extra moeilijkheid is dat het vandaag ook nog eens vaderdag is. Oef.
Kitten heeft volgens mij nog nooit zo vaak "Nee" door een telefoon gehoord. We beginnen al een beetje moedeloos te worden. En Kitten des te meer. Want per slot van rekening heeft zij een afspraak met 8 collega's die vandaag als pax mee gaan vliegen. En ze komen uit Den Haag. Dus.
In eerste instantie worden mensen benaderd waarvan we weten dat ze niet op kamp zijn, want de kampgangers zijn gisteren en vandaag pas teruggekomen. Die gaan we pas op het allerlaatste moment lastigvallen. Toch krijgen we uiteindelijk Marco Nierop, die net terug is uit Duitsland zo ver om ons te redden. Dan horen we de voordeur dichtvallen. Als voorgeprogrameerde Pavlovhondjes draaien alle hoofden richting entree deur en hoopvol wordt er gekeken wie daardoor naar binnen komt. Het is Gerard Visser!!! Lierist en paxvlieger. We kunnen vliegen!
We besluiten direct Marco terug te bellen, om hem toch zijn welverdiende rust terug te geven. Maar dat vindt Jan geen goed idee. Hij wil minimaal met én Marco én Gerard het vliegbedrijf starten. Terwijl dat Kitten vorige week is uitgechecked op de lier. Niet genoeg voor Jan. Dit zou een opmaat worden voor de rest van de dag.
Dus Marco wederom gebeld, maar die maakt er geen probleem van. Hij komt. Wat een man.
De 21 en 13 worden buitengezet en een half uurtje later staat alles opgesteld. De solisten mogen niet vliegen van Jan, die moeten maar verdeeld op de 13 of 21 een vluchtje pikken. Tom moet 1 examenvlucht overdoen, want die was ongeldig verklaart omdat er iets op het circuit niet helemaal volgens de regeltjes was gegaan. Probleemloos haalt hij dit vluchtje. Mijn eerste vlucht van de dag wordt er een met gemengde gevoelens. En dat zal ik proberen uit te leggen, zonder mensen te benadelen.
Er zijn best grote verschillen in de manier van instructie geven tussen de instructeurs. En daar praat je over met collega DBO'ers, solisten en GPL'ers om een beetje inzicht te krijgen in het corps. Ik vind dat belangrijk om te doen, immers de instructeurs zijn op dit moment de belangrijkste mensen in mijn opleiding. Samen met de vaardigheden en kennis die ik nu heb en hun kennis en ervaring moet ik het vliegen leren!
En de een laat je helemaal vrij in je vluchtuitvoering en andere vliegen graag mee met de hand in de buurt van de knuppel. Een goede instructeur (en daar hebben we er veel van!!!) kijkt vooral naar de progressie die een DBO'er maakt, immers daar hebben we zo'n mooie kaart voor. En hij zal zijn instructieniveau daarop afstemmen. Met mijn huidige progressie en leercurve heb ik nu meer behoefte aan een instructeur die me laat vliegen en mij de gelegenheid biedt te laten zien waar ik sta in de opleiding. In dat opzicht was de eerste vlucht een teleurstelling. En dat was voor het eerst. Het is een vreemde gewaarwording als je in een vlucht aan weinig toekomt en er continue gecorrigeerd wordt op dingen die ik tot nu toe geleerd heb en waarvan ik dacht dat ze juist waren. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen zijn best doet om mensen een stapje verder te laten komen en dat geldt uiteraard ook voor Jan. Maar soms past de manier waarop dat gebeurt niet helemaal bij de verwachting die ik ervan heb. En daar laat ik het maar even bij.
In dat opzicht redde Marco ook de dag voor me. We hebben nog 2 vluchtjes in de 13 gemaakt, waarvan de eerste meteen een thermische was. Was weer even wennen aan de 13, want daar had ik toch alweer een tijdje niet op gevlogen. Mijn haat/liefde voor deze kist werd er maar weer eens door onderstreept. Maar ik was erg blij dat Marco vandaag toch de moeite heeft genomen om te komen. Anders was mijn dag toch anders (voortijdig) geeindigd. Vanaf deze plek: Gerard en Marco: Bedankt!!!!!!!

Woensdag 17-6: Gehaktdag................

Ik vind de woensdag echt een super relaxte dag om te vliegen. En wat blijkt: een aantal leden weet nog steeds niet dat er actief gevlogen wordt op deze door de weekse dag. Maar ja, we staan nooit alleen op de woensdagen, dus toch nog voldoende animo. Het mooie van de woensdag is (en niet doorvertellen hoor...) is dat we over het algemeen wat later starten. Vandaag is, net als vorige week, Lex de DDI. En die houdt er op woensdag ook van om een uurtje of 12 te beginnen. De harde kern, die zoals altijd al vroeg op het veld is, heeft de spullen alvast naar buiten gereden en besluiten alvast de kisten te inspecteren en ze in te vliegen. Merlijn nodigt me uit mee te gaan voor de inspectie vlucht, en al snel vinden we onze eerste bel die ons naar de rand van de CTR van De Kooij brengt.

"Mogen wij hier vliegen?", test Merlijn, op strenge toon, mijn kennis van de plaatselijke omgeving.

Ik kijk naar buiten en zie het kanaal en het driehoekvormige watertje wat als een zielig appendixje eraan bungeld. Even verder op naar het noorden zie ik het Amstelmeer. Volgens mij begint daar het gebied waar Merlijn op doelt.

Ferry, mijn goede vriend, die Hoofd Operationele Dienst is op 860 en zelf ook vliegt als Tacco op de Lynx, heeft mij al eens onder het genot van een koud biertje zeer duidelijk gemaakt waar die grens van de CTR ligt. En me plechtig beloofd me hoogst persoonlijk uit diezelfde CTR te jagen als ik het gore lef had mij en het met mij verbonden "smerig stuk plastic" in zijn "luchtruim" te begeven.

Hiervoor zet ik 'm echt nog eens betaald, echt beloofd Wim, want niemand komt er weg mee jou een "kolenschepper" te noemen, en onze prachtige kist een smerig stuk plastic, zelfs niet mijn dierbaarste vrienden.......

"Volgens mij mogen we hier niet verder Merlijn.", dien ik hem van repliek, zonder het verhaal te vertellen hoe ik aan die kennis ben gekomen.

"Maar ons belletje trek zich niets aan van door mensenhanden getrokken grenzen", voeg ik er nog uitdagend aan toe. Maar Merlijn hapt niet toe; hij zit al helemaal niet te wachten op een startverbod op zijn (voorlopig) laatste vliegdag op de Wieringen. We verleggen onze koers weer richting veld en na een half uurtje landen we me vol crosswind.

Op die crosswind had ik gehoopt. Na mijn wat mindere ervaringen met deze windvariant, en na een serie probleemloze landingen, ben ik nu wel toe aan een goede crosswind landing.

Als Lex bij de blokkenwagen gearriveerd is, en ons gebriefed heeft, geef ik aan dat ik hier vandaag de nadruk op wil gaan leggen. Lex is het er helemaal mee eens, en met een dikke glimlach die ik nooit eerder op zijn gezicht heb gezien, doet hij het zwijgen er toe.

"Mmmmm, wat moet ik hiervan denken?", schiet er nog door mijn kop, maar ik laat het voor wat het is. Later die dag wordt alles duidelijk.

Mijn eerste start en landing gaat meteen al veel beter dan de laatste die ik maakte met crosswind. Lex debriefed me meteen na de vlucht en geeft nog een aantal waardevolle aanwijzingen, die ik in me kop prent. De volgende vlucht neem ik me voor me helemaal op de landing te focussen, want de start gaat inmiddels probleemloos.

"PATSSSSSSSS"

"Kabelbreuk!!!!!" meldt mijn neurale systeem, ik herken 'm meteen.

Fuck, kabelbreuk!

"Procedure kabelbreuk, nu!" dreunt er door mijn hoofd.

Snel schiet mijn blik richting hoogtemeter. Ik had de 80 meter keurig afgeroepen.

"OK, 250 meter, genoeg hoogte." Mijn bovenkamer werkt nu op volledige oorlogsterkte.

BOKS afwerken denk ik, en ik prik meteen bij.

Redelijk licht in mijn hoofd, hoor ik achter me de rustige stem van Lex.

"Ja, gewoon boks afwerken, inderdaad kabelbreuk."

"OK, we gaan het circuit in, we hebben vodoende hoogte voor een normaal circuit"

Al snel heb ik de situatie onder controle. Ik kan het niet laten en stel de vraag aan Lex.

"Was dit een echte, of was jij dat?"

Als ik een achteruitkijkspiegel had gehad, zou ik dezelfde glimlach zien die ik een uur geleden 200 meter lager ook gezien had.

"Nee, dat was ik", bevestigt Lex mijn vermoeden.

Nou, die landing ging uiteindelijk prima. Iets te vroeg ingedraaid, maar voor de rest ok.

Best apart, zo'n eerste kabelbreuk.

Het mooie is natuurlijk wel dat deze meteen afgetekend wordt, samen met de crosswind landingen en landingen met sterke wind. Een drieklapper en een serieuze stap richting solo. Alleen nog de lage kabelbreuk, asymetrische overtrek, ongebruikelijke standjes en 2 handtekeningen scheiden mij nog van deze mijlpaal. Vanaf nu ga ik elke start in als ware het een zekere lage kabelbreuk. En als ik dat vanaf nu ga doen bij elke vlucht die ik ooit nog ga maken, wordt ik een betere vlieger. Bedankt Lex voor deze wijze les.

En jij ook bedankt Merlijn, heel veel succes in Amerika, ik ga je volgen op je blog.

En je weet het hé, laat alle meiden daar maar vliegen in zwaar turbulent weer!!!!!!!!!!!!

Tom en Justin: GEFELICITEERD!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ja, het schiet op. 26 starts tot nu toe en vandaag zullen er ook wel een startje of 4 bijkomen. Voor vandaag staat Freek van Zoest gepland als instructeur. Ik ken hem nog niet en als hij 's ochtends even buiten op het terras een sjekkie gaat roken, besluit ik even naar hem toe te lopen om me voor te stellen. Wel zo netjes, want anders zeg je elkaar pas gedag als je samen in de kist plaats neemt.
"Goh, lijkt wel de broer van Sijt", schiet er door mijn kop als ik Freek een hand geef. Zou zo maar eens kunnen, maar dat is veel meer mijn verbeelding.
Het is vandaag ook Ladies Day: 2 vrouwelijke collega vliegers prijken er op de startlijst: Kitten, die na een onderbreking van enkele maanden het vliegen weer opgepikt heeft en Marjon, die de reis uit Friesland weer heeft ondernomen. Toch leuk hoor, dat vrouwelijke gezelschap, en ik krijg toch de indruk dat iedereen een stapje harder loopt en iets meer zijn best doet als zij ons verblijden met hun aanwezigheid. Als ik op diezelfde startlijst kijk, zie ik plotseling dat aan de DBO kant de namen van Justin en Tom staan, met daar achter, in het vakje van de bijzonderheden de illustere toevoeging examen. Dat verklaart het iet wat bleke gezicht van Justin en de wat rustige houding van Tom. Het zijn hun laatste 2 examenvluchten die ze moeten halen om het velbegeerde GPL te kunnen bemachtigen. Onze dag is er een als alle andere. Briefen in de kantine, spullen naar buiten, opstellen en na het invliegen van de kisten, de veldbriefing van de DDI. De wind staat prachtig in de baan, dus vandaag zullen er weinig bijzondere situaties te verwachten zijn. Verkort circuit op 80 meter, left hand circuit, je weet het wel inmiddels. Wel dreigen de donkere wolken boven Schagen, die langzaam maar zeker onze richting op komen. Heel even kijkt Freek met een bezorgde blik naar boven. Lage bewolking die van de rest van de bewolking afwaait, komt nu toch wel erg laag boven het veld te hangen, net als afgelopen woensdag. Maar ook nu zijn de weergoden ons goed gezind: Langzaam drijft de onzichtbare hoge druk de bewolking terug het zuiden in en schijnt een kwartier later de zon weer volop. Vliegen gaat heerlijk. Effe geen croswind, maar gewoon recht toe recht an. Ook wel eens lekker. Freek debriefd meteen de hele vlucht met je, iets wat ik heel prettig vind. Ook laat hij de controls helemaal aan jou. Je voelt gewoon dat hij je laat vliegen. Kortom, just another ordinairy Sunday, toch.........
Nou, toch niet helemaal. Allereerst, en zeker het allerbelangrijkst, Justin en Tom vliegen allebei hun examenvlucht naar tevredenheid van Freek. Super jongens, echt iets om trots op te kunnen zijn! Als afsluiter moeten ze nog wel met Freek een mondeling afwerken om echt zeker te zijn van hun papiertje. Duidelijk dat Tom daar wel vertrouwen in heeft. Maar voor Justin reden om toch nog even in de kantine, alleen, de theoriestof door te nemen. Zo zie je maar, iedereen doet het op zijn eigen manier, me hetzelfde resultaat: Ze slagen allebei.
En dat betekend dat ons als clubleden de zware taak is toebedeeld om deze heren een passend eerbetoon te brengen. Al snel valt de beslissing dat dit dient te gebeuren met behulp van de brandslang. Justin en Tom nemen dit besluit niet juigend in ontvangst, maar ja, daar heb je op dat moment gewoon niets meer over te vertellen. Al die clubliefde moet je in vloeibare vorm maar gewoon over je heen laten komen. Kijk maar eens hoe dat gegaan is:

www.youtube.com/watch?v=oBsPZZGRXMI

Ja, en ik kon het natuurlijk niet laten om die Blok ook eens onder handen te nemen, want die vertrekt binnenkort richting de You Naait Me Steeds in Amerika. Maar hij was me te snel af, natuurlijk.... En ik had nog wel reden om hem dankbaar te zijn: We kregen van Freek de laatste 21 vlucht en gedost met 2 parachutes (tenminste, Merlijn had een parachute om, ik een dooie hond....) hebben we nog even mijn loopingontmaagding gevierd. Al met al een memorabele dag.
Heerlijk!

What about the Sim?

Ik krijg regelmatig vragen van mensen hoe het nou toch zit met die simulator. Allereerst maar eens even uitleggen hoe dat zo gekomen is. Net als velen van ons ben ik achter mijn PC-tje begonnen te vliegen. In den beginnen was daar FS2.1 En mijn Apple IIe piepte en kraakte om een schokkerig beeld, opgebouwd uit een spectrum van kalichroom groen op te bouwen. Alle aanwezige 8 megabytes aan intern geheugen zweette peentjes en draaide overuren om het tapstoelopend zwart trapezium die met wat verbeeldingskracht een runway moest voorstellen, passend op mijn 11 inch te krijgen. En dan heb ik het nog niet eens over de op de voorgrond gedrappeerde kartellige metertjes met traaglopende wijzers en voorbijschuivende cijfertjes die een hallucinerende werking hadden op je als je er te lang naar bleef kijken. True hell, but hey, je kon vliegen, en dat met een budget wat normaal opging aan 1 bakje te ver doorgebakken Ras patat en 10 doodgeslagen bier. Als je met deze digitrash doorging, nou dan was je echt een hardcore vliegfan. In jaren tachtig Chriet Titulaer taal heette dat anders: "Een fabuleuze digitale voorstelling en ongehoord juiste weergave van het onbereikbaar geachte vliegen, en dat voor een ieder die zich voor deze materie bovengemiddeld interesseert!". Einde quote. Tja, je moest wat, maar snel veranderde dit en ook de hardware deed zijn intrede. Wie herinnert zich niet de FS Weekenden op het Aviodrome op Schiphol, waar en masse de overgebleven liefhebbers zich verzamelde die zich door alle opvolgende versies heengeworsteld hadden. En nu wel eens toe waren aan additionele hardware, in de vorm van stuurtjes, joysticks en heuse voetenpedalen!! Ik ben zelf geeindigd bij FS9, ik vond het welletjes. Ik was toe aan het echte werk, en ruim 3 jaar geleden begon nog zo'n overgebleven idioot met het bouwen van wat nu een fantastische FNPT trainer is geworden. Na uren en uren op IVAO gevlogen te hebben, alle gefrustreerde wannabee pilots had getrotseerd, besloot ik er echt werk van te maken en elke 5-6 weken in de Sim te kruipen om het vliegen van procedures goed onder de knie te krijgen. En ik moet zeggen: Real life zweefvliegen en virtueel instrument vliegen op de 738 is de ideale combinatie, the best of both worlds! Het spreekt tot ieders verbeelding om eens achter de controles van zo'n gigantisch apparaat te zitten en er redelijk mee overweg te kunnen.

Want laten we wel zijn: Ik kan 'm aardig de baas, weet aardig waar welk knopje zit en wanneer je deze in moet drukken of niet, en starten en landen volgens de lokale procedures is ook geen probleem. Maar net als in het echte leven moeten er geen alarmbellen afgaan want dan schiet ik ook in de feestverlichting. Maar het is echt een waardevolle aanvulling op mijn wens om zelf te kunnen vliegen.

En denk nou niet: dat is niets voor mij, veel te ingewikkeld. Dan zeg ik: Niet waar, je kan het zo ingewikkeld maken als je zelf wilt. Maar het is echt de moeite waard om 't een keer te proberen als het echt je interesse heeft. Laat dit gerust weten, en ik neem je een keer mee, dan delen we de kosten (die enorm meevallen) maar vooral de ervaring!

Voile en Durance.................

Mijn passie voor zweefvliegen is ontstaan gedurende mijn jaarlijkse mountainbiketochten in de Franse Alpen. Daar fietsen we serieus tegen reuzen op en denderen ze aan de andere kant nog veel harder af. En elke week lassen we 1 rustdag in, om onze spieren, maar bovenal onze bovenkamer even de rust te gunnen om de week goed door te komen. Het plaatsje waar ons hotelletje staat (Champcella voor de kenners), ligt op steenworp afstand van het veld St Crepin, waar zeer actief gevlogen wordt. Met een sleepkistje word je afgezet op zo'n 1500 meter en vandaar uit speer je tegen de berg op tot ruim 2600 meter. Echt een geweldige kick, en voor mij de bron van motivatie om te gaan zweefvliegen. Mocht je ook de gelegenheid hebben om te gaan bergvliegen, kan ik alleen maar zeggen: Doen!!!!!!!!!!

Super Woensdag

Na afgelopen zondag gemist te hebben als vliegdag, had ik mijn zinnen gezet op vandaag. Gisteren het weer nog gechecked: Bewolkt, 80% kans op regen, veel bewolking, kortom op voorhand zag het er niet zo best uit. Als ik vanochtend de gordijnen opendoe, wordt ik aangenaam verrast. Een lekker ochtendzonnetje, cumeltjes in het binnenland en een fijn briesjes pal uit het westen. Zou mooi zijn als dit zo blijft. De temparatuur is ook aangenaam: graadje of 18, dus alle ingredienten voor een mooie dag. In de kantine tref ik Frans, Lou, Rein en Lex aan. Er is al stevig gewerkt bij de fietsenrekken, die bijna geheel vrij gemaakt zijn van onkruid. Bijna zeg ik, want Lex als Chef Terreinen delegeert mij de taak toe de rest onkruidvrij te maken. En uiteraard kwijt ik mijzelf van deze taak, zodat Lex naar Heerhugowaard kan om zijn nieuwe stalen ros op te halen. Om een uurtje of elf is de groep aardig aangewassen, en zijn er de nodige GPL´ers, solisten en DBO´ers. De 21, 13 en 23 worden op de startopstelling geplaatst, en Gerard heeft de eer het spits af te bijten. Met Lex in the backseat, die 2 prachtige nautische weken achter de rug heeft, hebben Lex en Gerard een hoop uit te wisselen over hun liefde voor het zeilen. En daar nemen ze uitgebreid de tijd voor. Eerste vluchtje van de dag duurt meteen al 44 minuten in beslag, nou dat belooft wat! Ook de GPL´ers en solisten weten de warme op(w)aardse stroming te vinden en blijven gemakkelijk een uur weg. Ook mijn eerste vluchtje wordt meteen een thermische. Lex verteld me de basics van het thermiek vliegen en na het een paar keer voor gedaan te hebben, ga ik het proberen. We pakken al snel 250 metertjes, maar er zijn wel een paar dingen waar ik goed op moet letten. Allereerst, en misschien wel de belangrijkste aanwijzing van Lex is dat ik de snelheid moet stabiliseren op maximaal 90km/h. Te vaak zit ik op 100km/h en dan race je teveel door de kleine bellen heen. Ook zijn aanwijzing dat het stijgen aan de zonkant zit prent ik in mijn kop. Dus stijler bochten draaien op dalen en vlakkere bij stijgen. Ook probeer ik de bel te visualiseren, met het gegeven dat deze in de windrichting diagonaal wegwaait. Al deze tips, met het uitkijken en strak vliegen maken dat ik me goed moet concentreren, maar dat houdt me scherp en dat vind ik prettig. Na ruim een half uur zakken we onderuit en vlieg ik het circuit en maak mijn eerste landing van de dag. Heerlijk zeg, na al die weken van vette crosswind, om gewoon weer eens een landing te maken met de wind op de kop! De 21 voelt steeds vertrouwder aan, zelfs als we de overtrek oefeningen doen, die ik nog af moest vinken. Bij de 3e start van de dag gaat de start niet helemaal lekker, want Merlijn besloot het gas al vroeg dicht te gooien, waardoor onze snelheid in de laatste fase van de start vervaarlijk onder de 90km/h dook. Lex drukt direct bij en seint dat er gasgegeven moet worden. Merlijn reageert direct en met een vette dot gas katapuleert hij ons een bel in, die uit het niets is opkomen zetten. Iedereen is na 7 minuten weer terug, maar we weten er nog een klein vluchtje uit te persen. Aan de horizon van Den Helder zien we een grote rookkolom opstijgen, maar ik krijg Lex' handen niet opelkaar om daar naartoe te steken..... Als we even over de hangaar vliegen om de wind te checken (vanuit Schagen doemen er inmiddels donkere wolken op), zien we dat de wind danig gedraaid is, en als we nu op 25 landen, hebben we zelfs taqilwind. Ik stel voor op 07 te landen, we zijn immers de laatste kist in de lucht, en Lex stemt toe. Ik mik op halverwege de baan, en land de 21 richting de hangaar. Net als vorige week, maar dan net effe anders. Kortom, een prachtige dag weer, onverwacht goed, maar dat zijn de mooiste dagen!!

Hieperdepiep............... Hoera!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Best apart: Een vliegdag op je verjaardag! Ja, je bent ambitieus, dus gevlogen moet er worden! En de dag dat ik mijn 41e levensjaar zag was wederom een uitdagende vliegdag. Merlijn had 'm al aangekondigd op het forum, dus met een gezonde spanning in mijn lijf keerde ik de parkeerplaats op. Zeker na afgelopen maandag. Door een vroege zakelijke afspraak had ik de briefing gemist, een doodzonde, ik weet het, zeker met omstandigheden zoals vandaag. In de ochtend zaten we wederom dicht tegen de limieten aan, dit keer stond de wind echt haaks op de baan. Sijt had de startopstelling in eerste instantie bij de kantine (rwy 25) opgesteld, dus het eerste stuk van de start zaten we nog in de luwte van de hangaar. Eenmaal daarbuiten mokerde de straffe bries je stabilo subiet knock out met een rechtse directe. Voeten links erin, maximaal, en met de knuppel een blauwe plek slaan in je rechter knieholte. Op dit soort momenten weet je dat je leeft. Na de start, waar je blij mocht zijn dat je op 300 meter loskwam, was het direct het circuit in. 45 graden opsturen, even genieten van de rust op base, en de vervolgens indraaien op de achtbaan in die final heet. Nog net voor ik de relatieve luwte van de hangaar verlaat, lever ik de kist weer over aan de ambachtelijke handen van GeertJan, die hem kunstig neerzet in het vers gemaaide gras. Jeetje, dat wil ik ook kunnen. Zal nog wel ff duren, maar hier ga ik voor.
De wind waait vrolijk door en lijkt op een gegeven moment zelfs te ruimen, door het noorden heen. Dit is het moment om de boel om te stellen en de hele handel te verhuizen naar het andere eind van het veld. Voor mij een goed moment om de bakker in Middenmeer met een bezoekje te vereren, want zonder trakteren en gebak, geen verjaardag. Als ik terugkom met mijn doos vol kilocalorieen wordt het complete vliegbedrijf stilgelegd en zitten we 10 minuten later gezamelijk met 15 man te genieten van al dat lekkers. Ik vond het een van de hoogtepunten van de dag! Want zeg nou zelf: Je zit pas 3 weken bij de club, begint nu de mensen net een beetje bij naam te kennen, en vervolgens zit je bij elkaar alsof je al jaren niet anders doet. Mensen: Nogmaals Bedankt!!!!!!!!
En de vluchtjes daarna gingen op de 21. Samen met GeertJan, die me wederom het vertrouwen gaf, 3 goede starts en landingen kunnen maken. De bittere smaak van maandag jl. werd rijkelijk weggespoeld. In de middag kregen we bezoek van een grote groep Kimmers, die door Wim rondgevlogen werd. Dat betekende einde oefening voor de DBO'ers, maar omdat ik later gekomen was, bleef ik tot het einde van de avond om ook te helpen met opruimen. Toen de 21 overgevlogen moest worden, mocht ik nog een extra start maken met Wim, die nog wat aardigs voor mij in petto had. Net voordat we op final in zouden draaien, nam hij de kist van me over en 2 seconde later scheerde we rakelings over de sloot met een snelheid die rijkelijk boven de vereiste landingssnelheid lag. Ik voeg er alleen aan toe dat de linkervleugeltip zachtjes de mesthoop voor de hangaar toucheerde toen we tot stilstand kwamen. Echt het mooiste verjaardagscadeautje dat ik sinds jaren gehad heb. Wim, IOU!!!!!!!!!!!!!

Pinkster Twee, viel niet mee..........

En op de maandag gingen we verder waar we zondag gebleven waren. Man oh man, is dat geweldig, 2 dagen achter elkaar vliegen. En bedankt Tom, voor je aansporing om lekker veel te komen vliegen, ga ik zeker doen! Eerste vlucht met Cees Hendriks, op de 21. Tja, na 13 starts op de 13 begon ik het gevoel al aardig te krijgen, en dan is het weer even omschakelen naar de gemoedige 21. Cees liet me zelf starten, want de wind (die vandaag voor het eerst een prominente rol zou gaan spelen, maar hierover later) was weliswaar redelijk cross in de baan, maar nog niet zo krachtig. Lekker circuitje gedraaid en met nog een beetje hulp van Cees 'm goed neergezet. Zo, dat ging lekker. Ook mijn tweede vlucht weer op de 21, samen met Adri van Iperen. Wat kleine aanwijzingen tijdens de start, de BOKS hardop afgewerkt, en 45 graden uitgedraaid naar het oefengebied. En toen werd het stil in de cockpit............ en bleef het stil.
Shit, wat is dit? Normaal krijg ik toch opdracht een aantal oefeningen uit te voeren.
"Adri, leef je nog??", probeerde ik het voorzichtig.
Tja, je weet het niet, hij is toch de 70 al ruim gepasseerd, dus je moet met alles rekening houden.
" Peter, het is jouw vluchtje, dus jij bepaald wat we gaan doen", klonk het onvervalste Brabantse accent bevrijdend in mijn oren. Nou, dat laat ik me geen 2 keer zeggen. Heerlijke bochtjes gedraaid, het circuit in en op final check ik nog even mijn snelheid. 110km/h, ai, ai iets te snel, kleppen erbij maar. De wind is inmiddels toch toegenomen, dus de windgradient in ogenschouw genomen, is 100km/h een veilige landingssnelheid. Toch was ik niet helemaal tevreden, maar wat wil je na 15 starts, perfect landen? Ja, het liefst wel natuurlijk......
And the wind was blowing...........
Die wind werkte als onversneden Viagra op de windzak. Wel wat gekrompen (de wind heren, niet de zak.....), maar zeker fors toegenomen liet hij zich nu echt gelden. Na overleg tussen Wim Jacobs, die inmiddels ook op het veld was gearriveerd, en Adri van Iperen werd besloten dat de solisten niet meer mochten starten. De crosswind component kwam toch verdacht veel buiten de limieten te liggen, dus een wijs besluit. En die wind ging mijn laatste vluchtje op de 13 aardig in de war sturen. Start ging al niet helemaal lekker, ik mis duidelijk de ervaring om zo'n turbulent start goed te controleren, maar met Wim achter me maak ik me totaal geen zorgen. Sterker nog, het geeft een goed gevoel dat hij me onder de gegeven omstandigheden het vertrouwen geeft zelf te starten. Na het circuit gevlogen te hebben, de 2 W's gecontroleerd, en op base de snelheid gecontroleerd te hebben (ik wou de kleppen trekken, maar Wim vond dat geen goed idee...) draaide we op final en tot de sloot had ik 'm nog redelijk onder controle. Op het moment dat ik 'm recht trapte, hield ik mijn linker vleugel te hoog en de wind greep deze gelegenheid aan. Wim zag het natuurlijk allang aankomen en greep gedecideerd in, maar kon niet helemaal voorkomen dat de landing toch iets harder was dan normaal. Mijn eerste baggerlanding (inclusief ingreep) was een feit en daar baalde ik stevig van. Maar ook weer een goede les.
Ten eerste: daar waar de 21 een vergevingsgezinde allemansvriend is, kan de 13 een gemeen bijtertje worden als je "outside the envelop" komt.
Check.
Wind is een factor die je in elke fase van de vlucht opnieuw moet beoordelen.
Dubbel check.
En Wim is mijn vriend.
Check, check, dubbel check.